“Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν αντιδράς με πόνο και πλήγωμα σ’ αυτό που είναι, που λέει ή που κάνει ένας άλλος.
Το πρώτο είναι να παραδεχτείς ειλικρινά στον εαυτό σου και στον άλλον ακριβώς το πώς αισθάνεσαι. Πολλοί από σας φοβόσαστε να το κάνετε αυτό, επειδή πιστεύετε πως θα σας κάνει να φανείτε “κακοί”.
Advertisment
Κάπου, βαθιά μέσα σας, αντιλαμβάνεστε ότι πιθανότατα είναι “γελοίο” να νιώθετε έτσι. Πιθανότατα είναι μικροπρεπές. Είστε πιο “μεγαλόφρονες”. Αλλά, δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Εξακολουθείτε να νιώθετε έτσι.
Μόνον ένα πράγμα υπάρχει που μπορείτε να κάνετε: πρέπει να σεβαστείτε τα συναισθήματά σας. Γιατί “σέβομαι τα συναισθήματά μου” σημαίνει “σέβομαι τον εαυτό μου”. Και πρέπει “ν’ αγαπάς τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.
Πώς μπορείς ποτέ να περιμένεις να καταλάβεις και να σεβαστείς τα συναισθήματα κάποιου άλλου, αν δεν μπορείς να σεβαστείς τα συναισθήματα του ίδιου σου του εαυτού;
Advertisment
Η πρώτη ερώτηση σε οποιαδήποτε διαδικασία σχέσης με κάποιον άλλον είναι : ποιος είμαι τώρα και ποιος θέλω να είμαι σε σχέση μ’ αυτό;
Συχνά δε θυμάσαι ποιος είσαι και δε γνωρίζεις ποιος θέλεις να είσαι, μέχρι να δοκιμάσεις κάποιους τρόπους ύπαρξης. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να σέβεσαι τα πιο αληθινά σου συναισθήματα.
Αν το πρώτο σου συναίσθημα είναι αρνητικό, πολύ απλά, το να νιώσεις το συναίσθημα είναι συχνά το μόνο που χρειάζεται για ν’ απομακρυνθείς απ’ αυτό. Όταν νιώσεις το θυμό, όταν νιώσεις την ταραχή, όταν νιώσεις την αηδία, όταν νιώσεις την οργή, όταν αναγνωρίσεις για δικό σου να θέλεις “ν’ ανταποδώσεις το χτύπημα” τότε μόνον μπορείς ν’ απαρνηθείς εκείνα τα πρώτα συναισθήματα ως “όχι αυτός που θέλεις να είσαι”.
Ο δάσκαλος είναι κάποιος που έχει ζήσει πολλές τέτοιες εμπειρίες ώστε να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιες είναι οι τελικές του επιλογές. Δε χρειάζεται να “δοκιμάσει” τίποτε. Έχει ξαναφορέσει αυτά τα ρούχα και ξέρει πως δεν του πάνε. Δεν είναι “αυτός”.
Κι αφού η ζωή ενός δασκάλου είναι αφιερωμένη στη συνεχή πραγμάτωση του εαυτού, όπως γνωρίζει ότι είναι, τέτοιου είδους αταίριαστα συναισθήματα δεν τρέφονται ποτέ.”
“Πολύ συχνά, κάτω από το πνεύμα της παλαιάς παρανόησης των πραγμάτων, άνθρωποι καλοπροαίρετοι και πολλοί απ’ αυτούς πολύ θρήσκοι έκαναν αυτό που νόμιζαν πως θα ήταν το καλύτερο για τον άλλον στις σχέσεις τους.
Δυστυχώς, το μόνο αποτέλεσμα αυτής της τακτικής σε πολλές περιπτώσεις (στις περισσότερες περιπτώσεις) ήταν μια συνεχής κακοποίηση. Συνεχής κακομεταχείριση. Συνεχής δυσλειτουργία στη σχέση.
Τελικά το άτομο που προσπαθεί να “κάνει το σωστό” για τον άλλον, να συγχωρεί γρήγορα, να δείχνει συμπόνια, να ξεπερνάει συνεχώς κάποια προβλήματα και συμπεριφορές, γίνεται μνησίκακο, θυμωμένο και δύσπιστο, ακόμα κι απέναντι στο θεό. Γιατί πώς μπορεί ένας δίκαιος θεός να απαιτεί ένα τέτοιο αδιάκοπο πόνο, μια έλλειψη χαράς αλλά και θυσίες, ακόμα και εν ονόματι της αγάπης;
Η απάντηση είναι πως ο θεός δεν απαιτεί κάτι τέτοιο. Ο θεός ζητάει μόνο να συμπεριλάβεις και τον εαυτό σου μεταξύ εκείνων που αγαπάς.
Ο θεός πάει ακόμα πιο πέρα. Ο θεός προτείνει (συνιστά) να βάλεις τον εαυτό σου πρώτο.”
“Στην πράξη, αν κοιτάξεις το τι είναι το καλύτερο στις καταστάσεις εκείνες που σε κακομεταχειρίζονται, το ελάχιστο που θα κάνεις είναι να σταματήσεις την κακομεταχείριση. Κι αυτό θα είναι καλό τόσο για σένα όσο και για κείνον που σε κακομεταχειρίζεται. Γιατί ακόμα κι ο βιαστής υφίσταται βιασμό αν του επιτραπεί να συνεχίσει να βιάζει.
Το να δέχεσαι την κακομεταχείριση δε βοηθάει αυτόν που κακομεταχειρίζεται να γιατρευτεί. Αντίθετα, του κάνει κακό. Γιατί αν ανακαλύψει πως η κακομεταχείριση είναι αποδεκτή, τότε τι έχει μάθει; Αν, όμως, ανακαλύψει πως δε γίνεται πια αποδεκτή, τότε του δίνεται η δυνατότητα να μάθει.
Επομένως, το να μεταχειρίζεσαι τους άλλους με αγάπη δε σημαίνει αναγκαστικά ότι τους επιτρέπεις να κάνουν ότι τους κατέβει.
Οι γονείς το μαθαίνουν αυτό πολύ γρήγορα με τα παιδιά. Οι ενήλικοι, όμως, δεν το μαθαίνουν τόσο γρήγορα με άλλους ενήλικους κι επομένως, ούτε τα έθνη μεταξύ τους.”
“Ποτέ μην κάνεις κάτι σε μια σχέση από μια αίσθηση υποχρέωσης. Κάνε ό,τι κάνεις από μια αίσθηση της λαμπρής ευκαιρίας που σου παρέχει η σχέση σου για ν’ αποφασίσεις και να είσαι αυτός που πραγματικά είσαι.”
“Σιγουρέψου ότι μπαίνεις σε μια σχέση για τους “σωστούς” λόγους. (Χρησιμοποιώ τη λέξη “σωστούς” ως σχετικό όρο. Εννοώ “σωστούς” σε σχέση με τον ανώτερο σκοπό που έχεις στη ζωή σου.)
Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να δημιουργούν σχέσεις για “λάθος” λόγους: για να δώσουν ένα τέλος στη μοναξιά, να γεμίσουν ένα κενό, ν’ αγαπιούνται ή να έχουν κάποιον ν’ αγαπούν.
Κι αυτοί είναι ορισμένοι από τους καλύτερους λόγους. Άλλοι το κάνουν για να γιατρέψουν το εγώ τους, για να πάρει τέλος η κατάθλιψή τους, για να βελτιώσουν τη σεξουαλική τους ζωή, για να συνέλθουν από μια προηγούμενη σχέση ή, είτε το πιστεύεις είτε όχι, για να μη νιώθουν ανία.
Κανένας από αυτούς τους λόγους δε θα λειτουργήσει, κι αν δεν αλλάξει κάτι πολύ σοβαρό στην πορεία, τότε δε θ’ αλλάξει ούτε και η σχέση.
Βεβαιώσου πως η σύντροφός σου κι εσύ συμφωνείτε ως προς το σκοπό. Αν συμφωνείτε κι οι δυο σε συνειδητό επίπεδο, ότι ο σκοπός της σχέσης σας είναι να δημιουργήσετε μια ευκαιρία, όχι μια υποχρέωση, μια ευκαιρία για ανάπτυξη, για πλήρη αυτο-έκφραση, για εξύψωση της ζωής σας στο ύψιστο δυναμικό της, για τη θεραπεία κάθε πλανεμένης σκέψης ή περιορισμένης ιδέας που είχατε ποτέ για τον εαυτό σας και για τελική επανένωση με το Θεό μέσω της κοινωνίας των δύο ψυχών σας, αν δώσετε αυτό τον όρκο αντί γι’ αυτούς που δίνετε, τότε η σχέση έχει αρχίσει πάνω σε μια πολύ καλή βάση. Ξεκίνησε με το σωστό πόδι. Είναι μια πολύ καλή αρχή.
-Και πάλι, όμως, δεν είναι εγγύηση επιτυχίας.
Αν θέλεις εγγυήσεις στη ζωή, τότε δε θέλεις ζωή. Θέλεις πρόβες για ένα σενάριο που έχει ήδη γραφτεί.
Η ζωή από τη φύση της δεν μπορεί να έχει εγγυήσεις, διαφορετικά όλος της ο σκοπός τορπιλίζεται.
-Κατάφερα, λοιπόν, να δώσω στη σχέση μου μια “πολύ καλή αρχή”. Τι κάνω τώρα για να συνεχίσω;
Να γνωρίζεις και να καταλαβαίνεις πως θα υπάρξουν προκλήσεις και δύσκολες στιγμές. Μην προσπαθήσεις να τις αποφύγεις. Καλοδέξου τις. Με ευγνωμοσύνη. Δες τες σαν μεγάλα δώρα από το θεό, λαμπρές ευκαιρίες να κάνεις αυτό για το οποίο μπήκες στη σχέση και στη ζωή να κάνεις.
Προσπάθησε όσο μπορείς να μη βλέπεις το σύντροφό σου σαν εχθρό ή σαν αντιπολίτευση εκείνες τις στιγμές.
Ακόμα καλύτερα, επιδίωξε να μην βλέπεις κανέναν και τίποτε σαν εχθρό ή ακόμα και σαν πρόβλημα. Καλλιέργησε την τεχνική να βλέπεις όλα τα προβλήματα σαν ευκαιρίες για ν’ αποφασίζεις ποιος πραγματικά είσαι.
Δε θα προσφέρεις ποτέ κακή υπηρεσία στη σχέση σου ούτε και σε κανέναν άλλον, βλέποντας περισσότερα μέσα στον άλλον απ’ όσα σου δείχνει. Γιατί υπάρχουν κι άλλα. Πολύ περισσότερα. Ο φόβος τους μόνο είναι αυτό που τους εμποδίζει να σου τα δείξουν.
Αν οι άλλοι παρατηρήσουν ότι τους βλέπεις σαν κάτι περισσότερο, τότε θα νιώσουν ασφαλείς να σου φανερώσουν αυτό που προφανώς ήδη βλέπεις.
-Οι άνθρωποι έχουν την τάση ν’ ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που έχουμε γι’ αυτούς.
Όχι, ακριβώς. Δε μ’ αρέσει η λέξη “προσδοκίες” εδώ. Οι προσδοκίες καταστρέφουν τις σχέσεις. Ας πούμε καλύτερα, πως οι άνθρωποι έχουν την τάση να βλέπουν στον εαυτό τους αυτό που βλέπουμε σ’ αυτούς.
Όσο πιο μεγαλειώδες είναι το όραμά μας, τόσο πιο μεγαλειώδης θα είναι η προθυμία τους να προσεγγίσουν και να προβάλουν εκείνο το μέρος τους που εμείς τους έχουμε δείξει.
Αυτό μπορείς να το κάνεις με δύο τρόπους: πρώτον, θυμίζοντάς τους ποιοι είναι (πολύ δύσκολο γιατί δε θα σε πιστέψουν) και δεύτερον, με το να θυμάσαι ποιος είσαι εσύ (πολύ πιο εύκολο γιατί δε χρειάζεσαι τη δική τους πίστη, παρά μόνο τη δική σου). Όταν το δείχνεις αυτό συνέχεια, θα δεις ότι τελικά υπενθυμίζει στους άλλους ποιοι είναι γιατί θα βλέπουν τον εαυτό τους σ’ εσένα.
“Το έργο της ψυχής είναι να σε ξυπνήσει. Το έργο του θεού είναι να ξυπνήσει όλους τους άλλους.”
[divider type=””]
Ο Neale Donald Walsch είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων και των best seller “Συζήτηση με το Θεό”
Είδαμε το απόσπασμα εδώ
