Του Bisba
Κάνω συχνά ποδήλατο στους λόφους των Νυμφών και των Μουσών. Εκεί συναντώ λίγους ανθρώπους κάθε ηλικίας που πεζοπορούν… Άλλοι μόνοι, άλλοι με τα σκυλιά τους. Με αυτούς μοιραζόμαστε άγνωστα χαμόγελα και καλημέρες. Ένα τέτοιο πρωινό σταμάτησα στην κορυφή του λόφου, μαγεμένος από την καθαρότητα της ατμόσφαιρας. Η διαύγεια ήταν απίστευτη. Το βλέμα μου ταξίδεψε πέρα από την Αίγινα, στα βουνά της Πελοποννήσου.
Advertisment
Τι ομορφιά ζω, συνειδητοποίησα. Πήρα βαθιές ανάσες και με ευγνωμοσύνη σκέφτηκα: Είμαι τυχερός! Αντίθετα με κάποια εκατομμύρια άνθρώπους που αυτό το πρωινό αγνοούσαν αυτή την στιγμή. Τους φαντάστηκα αγχωμένους να τρέχουν στις δουλειές τους με τα μούτρα κατεβασμένα, με στόματα σφιγμένα, κυνηγώντας ο καθένας ό,τι νομίζει καλύτερο για τον εαυτό του. Περιμένοντας κάποια αργία, διακοπές ή… τη σύνταξη για να δουν τότε – αν δουν- τις ομορφιές της ζωής που χάνουν τρέχοντας.
Είναι τρελό, αλλά έτσι έγινε… Καθώς αναλογιζόμουν τα παραπάνω, το βλέμμα μου για κάποιον ανεξήγητο λόγο, στράφηκε στους λερωμένους τροχούς του ποδηλάτου μου. Παρατήρησα τις ακτίνες τους. Σοφά σε διάταξη τοποθετημένες συγκρατούν τον τροχό στον άξονα. Από διαφορετική κατεύθυνση η κάθε μια, καταλήγει στο κέντρο κάνοντας την ίδια εργασία. Να μπορεί ο τροχός να γυρίζει και να κυλάει αρμονικά στο έδαφος. Κάθε ακτίνα έχει μια διαδρομή. Και καθώς ο τροχός γυρίζει, άλλοτε μια ακτίνα βρίσκεται πάνω κι άλλοτε κάτω… Όπως λέει και η λαική ρήση: “Θα γυρίσει ο τροχός…” Τυχαίο;
Στο ταξίδι της ζωής κάποιες ακτίνες χαλαρώνουν με αποτέλεσμα ο τροχός ν΄ αρχίζει να ρετάρει και να κάνει πιο δύσκολη την πορεία του αναβάτη. Τότε επεμβαίνει ο μάστορας για να κάνει ακτινολόγηση… Κάπως έτσι αναζητούμε το δικό μας μάστορα (βλέπε: master), όταν καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει…
Advertisment
Μαζί του ανιχνεύουμε μονοπάτια για να οδηγηθούμε στο κέντρο μας. Ό,τι κάνουμε – ή δεν κάνουμε – μοιάζει με την ακτίνα του τροχού. Κάθε ακτίνα είναι πράξεις και επιλογές που οδηγούν εκεί, στο κέντρο. Καθένας από εμάς κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Άλλος yoga, άλλος tai chi, διαλογισμό, ακτιβισμό, αναπτύσσεται ή…μένει θεατής σε μια οθόνη. Επιλέγουμε τρόπους για να είμαστε σε σύνδεση ή όχι,
με το κέντρο μας. Με τη συνειδητότητά μας.
Έτσι η πέδηση προς τον προορισμό μας γίνεται λειτουργική. Αν όμως αφήνεται στην τύχη της, τότε… Πόση σπατάλη ενέργειας. Πόση μάταιη αναζήτηση στο ψευδές κέρδος της αποδοχής από τους άλλους! Πόση περιπλάνηση στο τίποτα… Κέντρο χωρίς ακτίνες δεν υπάρχει. Ούτε ακτίνες χωρίς κέντρο. Ούτε τροχός που γυρίζει. Ούτε ζωή που την ταξιδεύεις.
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
