Του Δημήτρη Μιχελουδάκη
Κλειστά έστεκαν εκεί στο ράφι. Στρείδια σε βιβλιοθήκη. Από αλουμίνιο σκάρτο και φτηνιάρικο. Σκουριασμένο από τις μυρωδιές. Τόσο λεπτοκαμωμένα αδικιόντουσαν σε τέτοια ράφια.
Advertisment
Μόνη τους σκέψη μα και φόβος συνάμα, ήταν αν θα τους καταλάβει κανείς. Κάποια στιγμή. Γιατί αν άνοιγαν σε πολλούς τις σελίδες τους, θα έπρεπε να στρογγυλέψουν. Στρογγυλά βιβλία δεν υπάρχουν. Ήξεραν καλά για τι είδος πολλών πρόκειται. Θα τα πετσόκοβαν ελαφρά τη καρδία. Θα γέμιζαν άσχημα μελάνια και σάλια. Αν για ένα ήταν υπερήφανα, αυτό ήταν το μυστικό πίσω από τις καλλιγραφικά μυρωδάτες σελίδες τους. Λογικό που σιχαίνονταν τα μελάνια του όχλου.
Εύλογο που παρέμειναν ερμητικά κλειστά κι ας τα άνοιξαν οι επίγειοι γαλαζοαίματοι. Ανάμεσα στις σελίδες δεν άφησαν κανέναν να κοιτάξει. Τις έκαμαν με κόπο, τόσο λεπτές που μυαλό ανθρώπινο δεν μπορεί να διαιρέσει.
Έψαχναν, λοιπόν, διακαώς εκείνον με ένα νου ικανό να χωθεί ανάμεσα σε κάθε φύλλο. Να πιει το μυστικό τους με μιας. Ούτε καν την αρίθμηση στις σελίδες δεν θα έβλεπε ο τυφλός νους αυτός. Τόσo ωραία μάτια πρέπει να είχε.
Advertisment
- Είν’ εύκολο το μίσος – μην πας εκεί… - 17 Μαρτίου 2020
- Κρισναμούρτι: Ο μέγας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής (Μια ανάγνωση) - 8 Μαρτίου 2019
- Σκέψεις περί σχιζοφρένειας - 24 Οκτωβρίου 2016
