Της Άννας Ιωαννίδου
Είναι νόμος δίχως παράβαση, πως τα ωραία της ζωής δε χρειάζεται να εξηγούνται πλήρως. Η αποκωδικοποίηση τους, δεν ανέρχεται ποτέ σε επίπεδα «εκατό τοις εκατό», κι αυτό φυσικά γίνεται εξ επί τούτου. Πως αλλιώς θα ήταν τόσο όμορφα, αν ήταν πλήρως κατανοητά, αν ήταν ευκόλως εννοούμενα;
Advertisment
Πάρε για παράδειγμα τη θάλασσα, τον ουρανό, τα σύννεφα. Πάσχουν από μια μόνιμη απειρότητα. Μια αχαλίνωτη ακατανοησία. Προσπάθησε να εξηγήσεις ένα βλέμμα, ένα φιλί διαρκείας, ένα χαμόγελο. Όσο κοντά κι αν πέσεις στην επεξήγηση, το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν πρόκειται να καταφέρεις να πέσεις διάνα. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα υπονοείται. Κάτι που θα υπερ-νοείται. Όλα αυτά τα συναρπαστικά της ζωής, φροντίζουν συνεχώς να προκαλούν τη φαντασία μας. Και το μεγαλειώδες του χαρακτήρος τους, έγκειται κυρίως σ’ αυτό το γοητευτικό «κάτι» που αφήνουν να πλανάται, δίχως να μπορεί να βρει την εξήγηση που του αξίζει.
Όλα τα σπουδαία του κόσμου ετούτου, επιβάλλεται να κρύβουν κάτι. Πως αλλιώς θα είχαν δουλειά οι ποιητάδες; Πως θα έμεναν ξάγρυπνοι οι ερωτευμένοι, παλεύοντας να καταλάβουν τι ήθελε να πει εκείνο το βλέμμα; Πως θα ξημεροβραδιάζονταν οι μετεωρολόγοι, προσπαθώντας να προβλέψουν τι κέφια θα’ χει ο ουρανός αύριο;
Κι εμείς οι άνθρωποι, καλό θα ήταν εάν επιλέγαμε να μην υπερεκτιθέμεθα τόσο εύκολα. Ας αποφεύγουμε το «όλα στη φόρα», γιατί όσο αληθινοί κι αν είμαστε στο κάθε απέναντί μας, καλό είναι να μένει και κάτι ανεξήγητο, προς τέρψιν της φαντασίας. Αυτό ακριβώς θα’ ναι και το πιο ελκυστικό στοιχείο μας. Πόσο πιο όμορφο είναι, όταν ακόμη και το πιο φιλοθεάμον κοινό μας, βρίσκει λόγους για να εκπλήσσεται με κάτι που κρατούσαμε «κρυμμένο»;
Advertisment
Εν ολίγοις, καλό θα ήταν να αφήνουμε και κάτι για τη φαντασία. Η ωδή προς την παντογνωσία είναι αχρείαστη. Και κυρίως ανιαρή. Γιατί τα ξενύχτια, επιβάλλεται να συνεχίζονται. Γιατί οι ποιητές ποτέ δεν πεθαίνουν. Γιατί ό,τι και όποιος εκδίδεται σε μορφή «χαρτί και καλαμάρι», χάνει τη μαγεία του. Και γιατί ακόμη κι ο πλάστης μας, δεν άφησε να ξέρουμε τι υπάρχει μετά από την επίγεια περαντζάδα μας.
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
