Ήρθες σαν όαση μέσα στην έρημο μου.
Ξύπνησες μέσα μου την επιθυμία που ήταν σε χειμερία νάρκη από το βαθύ πόνο.
Τα χιόνια μου ξεπάγωσαν κάτω από το καυτό βλέμμα των ματιών σου.
Τα χέρια σου έγιναν το λιμάνι μου, το καταφύγιο μου, όταν οι τρικυμίες ταλάνιζαν το καράβι μου.
Δε φοβάμαι πια ότι θα με πνίξει ο άνεμος.
Γιατί είσαι δίπλα μου, μέσα μου, σε κουβαλάω όπου και να ‘μαι.
Κυλάς στις φλέβες μου.
Advertisment
Δεν πιστεύω σε ψεύτικες σειρήνες που μπορεί να με ξεγελάσουν.
Ήρθες εσύ και όλα άλλαξαν.
Φώτισες την ζωή μου, έπεσαν τα τείχη της καρδιάς μου.
Μπορώ να ονειρεύομαι, να γίνομαι μικρή, να αφήνομαι στο άγγιγμά σου.
Να προσμένω τον ερχομό σου.
Να βγω στην πόρτα μου και να καλωσορίσω τη ζωή για το δώρο που μου χάρισε.
Μαρία Μουδάτσου, Κοινωνική Λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια (μέλος E.F.T.A. Ε.Λ.ΕΣ.Υ.Θ), Διδάκτορας Επιστημών Υγείας (Ιατρική Σχολή) Πανεπιστημίου Κρήτης.
Advertisment
- Όταν είσαι δίπλα μου… - 28 Σεπτεμβρίου 2020
- Το δεντράκι που μεγάλωσε - 21 Φεβρουαρίου 2018
- Όταν το μαζί πονάει - 31 Οκτωβρίου 2016
