Είναι από εκείνες τις φορές που χτυπάς το χέρι στον πάγκο, υψώνεις τη φωνή και λες ως εδώ! Για όλες τις φορές που δεν το έκανες, για όλες τις στιγμές που πέρασαν κι αυτοί που έπρεπε δεν άκουσαν τη φωνή σου, δεν ένιωσαν την οργή σου. Γιατί ναι υπάρχει κι αυτό το συναίσθημα. Τι, ντρέπεσαι να το εκδηλώσεις;
Όχι φίλε μου. Ποτέ δεν μ’έπνιξαν τα συναισθήματα. Πάντα τα εξωτερίκευα και πάντα εκεί που τους έπρεπε. Ο θυμός σ’αυτόν που με θύμωσε, η συμπαράσταση σ’αυτόν που την είχε ανάγκη. Η καλοσύνη σ’αυτόν που ήταν καλοσυνάτος, η κριτική σ’αυτόν που μου τη ζήτησε. Όλα τα συναισθήματα χωράνε καλά ή κακά, εκτός της θλίψης.
Advertisment
Η θλίψη είναι προσωπική και συνήθως βουβή. Για όλα όσα έχασες και δεν γυρνάνε πίσω. Δεν μπορείς να χρεώσεις τη θλίψη σου σε κανέναν. Από όσα βλέπω γύρω μου το πιο δύσκολο είναι να είναι ο εαυτός του κανείς. Οι περισσότεροι φορώντας μια σέλφι στο πρόσωπο παίζουν κρυφτό με την πραγματικότητα. Δύσκολο να είσαι εσύ, δεν βολεύει. Γιατι το εσύ έχει υπόσταση αρα και απαιτήσεις. Οι άνθρωποι δεν αποκαλύπτονται. Γιατί κρύβονται; Τι κερδίζουν;
Είναι ανοιχτό βιβλίο λένε. Και; τι κακό έχει το ανοιχτό βιβλίο; Είναι εκεί για να διαβάζεται. Να δίνει γνώση, συναίσθημα… Μην τον φοβάσαι τον ανοιχτό άνθρωπο. Βοηθάει, με τον τρόπο του. Τον άλλον εκεί να φοβάσαι. Που στέκεται χαμογελαστός και συγκαταβατικός, πως τάχα μου συμφωνεί μαζί σου. Με τον πρώτο, ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Από τον δεύτερο ουτε καν να πλησιάζεις.
Διαφωνώ, αγαπώ, λυπάμαι, βοηθάω, δίνω-παίρνω για να ξαναδίνω, θλίβομαι, ξεχνάω, συγχωρώ, ξαναθυμάμαι, ξαναθυμώνω, σκέφτομαι, ανοίγομαι. Δεν κρατάω τίποτα, τα σκορπάω όλα στον άνεμο. Τα εξαγνίζω. Στην τελική ζω και θα πεθάνω. Γι’αυτο το κάθε τι το ζω επειδή ξέρω οτι θα πεθάνω. Κανείς δεν γλύτωσε από αυτό. Πάροικοι σε αυτη τη ζωή είμαστε όλοι. Για όλα τα άλλα, είμαι αδιάφορη. Δεν με αγγίζουν. Τα “δήθεν” και τα “πρέπει”.
Advertisment
Όσοι σήμερα “κρύβονται” αύριο θα αποκαλυφθούν. Και η αποκάλυψη συνήθως είναι οδυνηρή. Γιατί τότε αντιλαμβάνεσαι τι έκρυβες μέσα σου. Και δεν το αντέχεις. Σε σιχαίνεσαι. Θέλει κουράγιο να στέκεσαι όρθιος, να λες τη γνώμη σου και να πολεμάς. Να πολεμάς, να μην σιωπάς, να αντιδράς. Σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου κι ας μην σε αφορούν άμεσα. Σήμερα ο διπλανός σου, ο μακρινός και άγνωστός σου, αύριο ο εαυτός σου. Αλλά θα περιμένεις να σε υπερασπιστεί κάποιος. Κι αν ό,τι δίνεις παίρνεις… αν αδιαφορήσεις, τότε κι ο άλλος θα κάνει το ίδιο για σένα.
Μην ακολουθείς το κοπάδι, να αντιστέκεσαι. Να βγαίνεις μπροστά κι ας σε χτυπά ο άνεμος. Να μάθεις να μιλάς για ότι σε ενοχλεί. Να μάθεις να εξωτερικεύεσαι, μην κρύβεσαι, ανοίξου! Από δαύτους έχει η κοινωνία κάμποσους. Από αληθινούς πάσχουμε. Από αληθινούς κι από σταράτους. Που ότι λένε το εννοούν, δεν το επεξεργάζονται. Δεν παίρνουν χρόνο να σκεφτούν, αντίθετα αντιδρούν. Ναι αντιδρούν, μην τους κρίνεις. Δεν είναι κακοί, ούτε παράταιροι. Απλά δεν συμφωνούν. Και τολμούν να το πουν.
Υπάρχουν ιδεαλιστές, που πιστεύουν στο όραμα. Που πιστεύουν ότι όλα είναι πιθανά και ναι προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά. Που πιστεύουν στην δύναμη της αλλαγής και κατορθώνουν να αλλάξουν και το μέσα τους και το γύρω τους. Που δεν φοβούνται. Που φροντίζουν αυτό που λένε να το εννοούν, κι αυτό που εννοούν να το πράττουν. Κουράστηκαν από τους “δήθεν”, από το τώρα είμαστε κι εννοείται κι αυριο θα είμαστε. Όλα καλά και τίποτα εντάξει. Όλα “μήπως”, μερικά “μετά” κι άστα τ’ άλλα γι’ αύριο.
Όχι ρε παιδιά, να με συγχωρείτε. Εδώ είμαστε, τώρα είμαστε. Ποιος ξέρει κι αν αύριο θα είμαστε;
Μην αφήνεις τίποτα στην τύχη του, ειδικά όταν την τύχη του την ορίζεις εσύ.
Να δουλεύεις και να προσεύχεσαι. Να πιστεύεις και θ’αλλάξεις.
Να αντιδράς και να μη φοβάσαι έτσι να πορεύεσαι.
Να είσαι πάντα αληθινός μέσα σου και απ’ έξω σου.
Άντε και καλή λευτεριά!
Εντέλει είμαι λες, μια εν δυνάμει εποτυχία. Η λέξη έχει ρίζες, όχι στο λεξικό.. αλλά μέσα μου.
- Ο φόβος του θανάτου χέρι χέρι με τη χαρά της Ζωής - 14 Φεβρουαρίου 2020
- Αγάπα τους άλλους σαν τον εαυτό σου - 29 Δεκεμβρίου 2016
- Γυάλινα ή ελεύθερα σπίτια; - 29 Οκτωβρίου 2016
