Είμαστε άπληστοι, όλο ζητάμε, θέλουμε και γκρινιάζουμε
για να τα βρούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι έτσι τα απωθούμε όλα.
Του Θοδωρή Γιαννόπουλου
Advertisment
Ακούω πολλές φορές να λένε πως όσο πιο κοντά καταφέρουμε να έρθουμε στον εαυτό μας, τόσο καλύτερα θα μπορέσουμε να πορευτούμε. Και ερωτώ: έχοντας καθιερώσει σαν στάση ζωής το «δεν ξέρω», το «δεν θέλω» και το «δεν μπορώ», μας μαθαίνουμε καλύτερα; Ανακαλύπτουμε τις δυνατότητες μας; Μήπως τα όρια μας; Θέτουμε στόχους; Και τι σόι στόχοι είναι αυτοί που μόνο η αρνητική στάση μπορεί να τους επιτύχει;
Κι εντάξει όλα αυτά! Μα αφού δεν ξέρουμε παρά ελάχιστα πράγματα για εμάς τους ίδιους, δεν θέλουμε παρά ελάχιστα πράγματα και δεν μπορούμε να καταβάλλουμε προσπάθεια παρά για ελάχιστα πράγματα, τότε ως προς τι, οι απαιτήσεις που έχουμε από τους γύρω μας και η κλάψα για την άδικη ζωή που ζούμε;
Ωραίο όμως πράγμα να τα θέλουμε όλα έτοιμα! Σκέφτομαι πως τα πράγματα πρέπει να τα αφήνουμε να έρχονται, αλλά και να φεύγουν και να το κάνουμε με έναν εποικοδομητικό για εμάς τρόπο. Μα τελικά το πάμε κάπου λάθος. Αφήνουμε τα άσχημα να έρχονται, τα φιλοξενούμε κοντά μας για πολύ καιρό, χωρίς τελικά να μαθαίνουμε ουσιαστικά από αυτά. Και έτσι λοιπόν δεν ξεφεύγουμε από την μιζέρια και την κλάψα και δεν κάνουμε τίποτα καλό για εμάς, για τα παιδιά μας και τα παιδιά των άλλων που υποφέρουν. Πολύ απλά γιατί ΔΕΝ θέλουμε να προσπαθήσουμε.
Advertisment
Όλοι θέλουμε τα «θετικά» στη ζωή μας, αλλά τελικά μέσα μας δίνουμε όλο το χρόνο μας για τα «αρνητικά» και όχι σαν κάτι που μας προσδιορίζει, αλλά σαν κάτι που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, και εκεί είναι που χάνουμε τη δύναμη της αλλαγής, γιατί αν είναι εκεί έξω δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν εξαρτάται από εμάς. Ουσιαστικά δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα λεγόμενα αρνητικά, γι’ αυτό και παραμένουμε κολλημένοι.
Ακούω πολλές φορές να λένε πως η δυστυχία υπάρχει στη ζωή μας για να μπορούμε να αλλάζουμε την μοίρα μας προς το καλύτερο. Είναι φυσιολογικό που οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν δυστυχισμένοι και η δυστυχία τους, τους μεταδίδει μια τεράστια μορφή ενέργειας και δύναμης για να είναι μίζεροι, να συναγωνίζονται για το ποιος είναι το μεγαλύτερο θύμα, να ρίξουν χαμηλά τον εαυτό τους, να χάνουν στοιχεία της προσωπικότητας τους μα είναι ελάχιστοι εκείνοι που κατάφεραν να μετατρέψουν αυτή την ενέργεια σε δύναμη με την οποία προχώρησαν ένα βήμα μπροστά. Δεν μπορείς τώρα; Αύριο; Μην το αφήνεις όμως να διαιωνίζεται. Μην γίνεσαι μεμψίμοιρος.
Όσο για τα καλά; Αυτά μάλλον δεν μας χρειάζονται! Δεν τα βρίσκουμε που δεν τα βρίσκουμε κάθε μέρα, τους αφήνουμε και τόσο χώρο ώστε να μας ακουμπάνε επιδερμικά και να φεύγουν. Κρατάμε «λάθος» πράγματα, φιλτράρουμε τις καταστάσεις με «λάθος τρόπους» που πολλές φορές δεν τις φιλτράρουμε καθόλου, κοντεύουμε να «πλαστικοποιηθούμε» για το καλό μας πάντα… και δεν σταματάμε ποτέ να προσμένουμε σε καλύτερες για εμάς μέρες! Και στην τελική τα θετικά γιατί να ψάξουμε να τα βρούμε; Τι να τα κάνουμε αφού με αυτά δεν τραβάμε την προσοχή των άλλων;! Ίσως να το κάνουμε για εμάς;
Θα μου πείτε: «Ηρέμησε βρε αδερφέ αφού οι άλλοι φταίνε για ό,τι μας συμβαίνει!». Συνεχίζω να βλέπω συμπεριφορές των γύρω μου, κάνω λάθη σε προσωπικό επίπεδο, και παρόλο που έχω όλη την καλή διάθεση, και παρόλο που προσπαθώ, δεν μπορώ να μας καταλάβω. Έχουμε ένα μοναδικό τρόπο να κάνουμε κτήμα μας όλα τα κακά που έχουμε ή που πιθανόν να μας βρουν αργότερα. Τα κάνουμε σημαία μας, την κουνάμε να την βλέπουν όλοι, ανάβουμε και προβολείς να την φωτίσουν καλά μήπως και κάποιος δεν την προσέξει και περιμένουμε τον οίκτο των άλλων. Ναι, έτσι νιώθουμε θύματα και δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να μετατρέψουμε όλη αυτή την ενέργεια από αρνητική σε θετική. Και εν πάση περιπτώσει αν δεν ασχολούμαστε καθόλου με τα θετικά, τι είναι αυτό που τελικά θέλουμε και επιθυμούμε στη ζωή μας;
Λέμε αόριστα: Αγάπη, αφθονία, ευτυχία, σεβασμός, χαρά…
Είμαστε άπληστοι, όλο ζητάμε, θέλουμε και γκρινιάζουμε για να τα βρούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι έτσι τα απωθούμε όλα. Τι σημαίνει όμως αυτό για εμάς; Πώς το αντιλαμβανόμαστε, πώς το δημιουργούμε; Πώς το μοιραζόμαστε; Το νιώθουμε; Ή απλά λέμε μία λέξη; Μεταφέρουμε μία ιδέα, χωρίς χρώμα, χωρίς συναίσθημα, χωρίς παλμό ζωής… εν ολίγοις δεν ξέρουμε να ΖΟΥΜΕ!
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
