Έφυγες, έφυγα, φύγαμε…
Ο έρωτας μπήκε στη ζωή τους εντελώς ξαφνικά. Απρόσμενα. Θα ‘λεγε κανείς πως τους έπιασε στον ύπνο. Απροετοίμαστοι κι οι δυό τους και ο καθένας τους σε διαφορετικούς κόσμους. Ετσι και συστηθήκανε… καθόλου διαθέσιμοι… Μακρυά απο έρωτες και συναισθηματικά μπλεξίματα. Πόσο όμως μπορείς να πας κόντρα στη μοίρα; Πόσο μπορείς να εθελοτυφλείς σε κάτι καρμικό; Για πόσο θα μπορείς να αγνοείς το ένστικτό σου που ουρλιάζει μέσα σου να το ζήσεις με χίλια; Πως να απορρίψεις το άλλο σου μισό; Πως να αρνηθείς στο σύμπαν που τυχαία σας ένωσε;
Advertisment
Όσο γνωριζόντουσαν συνειδητοποιούσαν πως όλα τους ταίριαζαν. Οι έρωτες που προηγήθηκαν και πληγωθήκανε, οι φόβοι που δεν ομολογούσαν πια ουτε στον ίδιο τους τον εαυτό μήπως και έτσι τους ξορκίσουν, τα πάθη που αρνήθηκαν να ζήσουνε, οι μοναχικότητες που εγκαταλείψανε, η δίψα για ελευθερία και μια καινούρια αρχή!!!
Διαβάστε: Η ιστορία των ζευγαριών που χωρίζουν
Οι ζωές τους δύο παράλληλες γραμμές με πολλά κοινά στοιχεία αλλά κανένας τους δεν περίμενε ποτέ πως η γραμμούλα του θα διασταυρωθεί κάποτε με κάποια άλλη!! Και όμως, νεράιδες, ξωτικά και μοίρες δημιούργησαν μαγεία διασταύρωσαν αυτές τις δύο παράλληλες γραμμές και το ταξίδι ξεκίνησε.
Advertisment
Ένα ταξίδι όμως με μια σημαντική προυπόθεση, έναν απαράβατο όρο και απο τις δύο πλευρές… το εισητήριο είχε επιστροφή και μάλιστα με ακριβή ημερομηνία… Και τι δεν περιλάμβανε αυτο το ταξίδι… all inclusive που λένε. Εμπιστευθήκανε αλλήλους αφεθήκανε στο συναίσθημα που τους κατέκλυζε και αποφάσισαν να το ζήσουν στα τέρματα μέχρι… την ημερομηνία λήξης!
Μοιραστήκανε φόβους, απίστευτες ηδονές, αχόρταγο πάθος, τρελές επιθυμίες, σκέψεις που δεν τολμούσαν με κανέναν άλλον να μοιραστούν και εξομολογήσεις με συνοδεία δακρύων που ραγίζανε μάρμαρα!! Ενδιάμεσα πολλα σ’αγαπώ και άπειρο γέλιο. Μια ευτυχία ουρανοκατέβατη, Θεόσταλτη, ευλογημένη!!
Και ενώ το ταξίδι συνεχιζότανε πάνω στο ροζ συννεφάκι εκείνος χωρίς καμιά προειδοποίηση της ανακοινώνει πως στην επόμενη στάση θα κατέβει… η διαδρόμη του έφτασε στο τέλος της!! Κλονίστηκε το σύμπαν της! Και οχι απο εγωισμό. Εγωισμό δεν όριζε ποτέ της στον έρωτα, έτσι πορευότανε πάντα, μόνο να δίνει, να ξεχειλίζει η καρδιά της απο αγάπη.
Κλονίστηκε γιατί αν και γνώριζε εξ αρχής το τέλος και το προετοίμαζε στην άκρη του μυαλού της, το περίμενε ταυτόχρονο και συναινετικό! Δεν ζήτησε ποτέ της να μάθει τον λόγο. Καταβάθος τον ήξερε, τον αισθανότανε. Τον ένιωθε και αυτή κάποιες στιγμές αλλά πάντα του έδινε παράταση.
Εκείνος όμως δεν ήθελε να επενδύσει περισσότερο σε κάτι που απο την αρχή ήταν καταδικασμένο να κατεβάσει ρολά. Απλά, δεν το άντεχε άλλο… Ως πιο έμπειρος με μια στρατιωτική θαρρείς πειθαρχία κατάφερε να τιθασεύσει το πάθος του, την αγάπη του για εκείνη και να φύγει… όταν όμως αγαπάς δεν μπορείς ξαφνικά την άλλη μέρα να ξεαγαπάς. Η καρδιά δεν έχει διακόπτη on off !! Ή μήπως έχει;
Αν έχει, ο δικός της διακόπτης παρέμεινε στο on και η μηχανή της καρδιάς της ανέβαζε συνεχώς στροφές. Όχι με την ελπίδα να ξαναγυρίσει κοντά της αλλά μόνο για να τον αγαπά και να του το δείχνει. Βλέπεις την καρδιά της για χρόνια την διατηρούσε ίσα ίσα για τις βασικές ανάγκες ωστε να μην υποφέρει μέχρι που βρέθηκε εκείνος να την θέσει ξανά σε λειτουργία.
Τα γρανάζια της δούλευαν νύχτα μέρα. Τον ερωτευόταν όλο και περισσότερο και το γεγονός αυτό την έκανε να αισθάνεται πάλι ζωντανή και ευτυχισμένη έστω και μακρυά του! Εκείνος απομακρύνθηκε αλλά δεν έφυγε εντελώς. Ισως την ήθελε ακόμη, ισως κολακευότανε από το ενδιαφέρον της και μερικές φορές δήλωνε παρουσία. Μια παρουσία με αμφιβολίες, με ερωτηματικά. Ενα βήμα μπρός δύο πίσω, γκάζι και φρένο ταυτόχρονα.
Σήμερα σε θέλω, αύριο όχι, μεθαυριο μπορεί. Ένα πάρε δώσε που εκείνη ποτέ δεν επιδίωξε. Δεν το έκανε επίτηδες έτσι του έβγαινε, τόσο το άντεχε. Ισως να την ήθελε μόνο ως φίλη και αυτή όπως και κάθε ερωτευμένος να παρερμήνευε τα μηνύματά του για να έχει λόγο να συνεχίσει να τον αγαπά. Το ένστικτο της όμως δεν έπεφτε ποτέ έξω.
Σίγουρα δεν είχε τελειώσει αλλά αντι να είναι λυτρωτικό κατέληξε να είναι για αυτόν ένας κόμπος στον λαιμό! ‘Ηταν η χαρά του, έτσι την αποκαλούσε. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να τον βλέπει να βασανίζεται; Να υποφέρει και ο λόγος να είναι αυτή. Επέλεξε λοιπόν να φύγει. Να φύγει τότε που τον αγαπούσε περισσότερο απο ποτέ. Τότε που ο έρωτας της για εκείνον ήταν ανιδιοτελης. Όπως η μάνα το παιδί, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς προσδοκίες, χωρις όρια.
Δεν μπορούσε να καταλάβει ή δεν πίστευε οτι δεν της ένοιαζε διόλου η αγάπη του για εκείνη. Δεν μπορούσε να του ριξει άδικο, ίσως ήταν άμαθος σε τέτοιον έρωτα. Λίγες είναι οι γυναίκες σαν και αυτή και αυτός το ένιωσε απο την αρχή. Εκείνη δεν έμοιαζε με καμιά από όσες είχε γνωρίσει μέχρι τότε.
Και δεν έχει σημασία αν ήταν καλύτερη ή χειρότερη, σίγουρα ήταν διαφορετική και αυτό αρκούσε. Άκουσε λόγια που δεν είχε ξανακούσει ποτέ του, απόλαυσε ηδονές που μόνο στα όνειρα του υπήρχαν…και αυτό τελικά ηταν που τον φόβισε. Αποφάσισε λοιπόν να τον απαλλάξει απο την παρουσία της.
Να μην γίνει η αγάπη της η θάλασσα που έχει γύρω του και τον έπνιγε άθελά της. Είναι βλέπεις απο τους ανθρώπους που δεν έβαζε ποτέ τον έρωτα της στο ζύγι. Τόσο σ’αγαπώ εγώ άλλο τόσο εσύ. Ο έρωτας πίστευε πάντα πως έχει υποκειμενική έννοια. Το περισσότερο για μένα ίσως είναι λίγο για σένα αλλά για μένα να είναι το περισσότερο που μπορώ να προσφέρω.
Διαβάστε ακόμη: Στην εποχή του μαζί ή στην εποχή του χωριστά;
Ποτέ δεν απαίτησε δεν διεκδίκησε κάτι απο αυτόν. Και εκείνη του υποσχόταν μόνο όσα μπορούσε να πραγματοποιήσει στο τώρα, όχι στο μετά. Το θέμα ήταν, ότι μπορούσε να πραγματοποιήσει πολλά. Ήθελε μόνο να του δείχνει την λατρεία της και αυτό όποτε της το επέτρεπε. Όποτε ένιωθε πως εκείνος το άντεχε ή το επιζητούσε. Μέχρι που ο παράδεισος της έγινε η κόλαση του και εκείνη δεν το άντεχε. Για αυτό και έφυγε.
Ευχήθηκε όμως με όλη τη δύναμη της ψύχης της ο αγαπημένος της να αποκτήσει φτερά για να μπορεί να πετά. Να ταξιδευει να μην βάζει για μια φορά στη ζωή του όρια πουθενά. Μοναδικός περιορισμός η φαντασία του!! Ισως έτσι κάποιες στιγμές επέστρεφε και σε εκείνη… που έστω και μακρυά του ήταν αποφασισμένη, αυτό τον ερωτα να τον τερμάτιζε μόνη της δίχως εκείνος να το γνωρίζει ή να το μάθει ποτέ. Το είχε ορκιστεί στον εαυτό της. Αφού η μηχανή επαναλειτούργησε θα την διατηρήσει ανοιχτή όσο πάει γιατί αν κλείσει δύσκολα θα ξανανοιγε πάλι..
Όσο θα θυμάται τον χτύπο της καρδιάς του καθώς τον αγκάλιαζε, όσο θα θυμάται την φωνή, το γέλιο, το βλέμμα του, όσα της έλεγε και τον θαύμαζε θα τα χρησιμοποιεί κάθε φορά ως εισητήριο για ενα λυτρωτικό απολαυστικό ταξίδι μαζί του έστω και νοερός!
Γιατί βαθιά μέσα της γνωρίζει πως για τέτοιους έρωτες μόνο ευλογημένος και τυχερός πρέπει να αισθάνεσαι και πως αξίζει να τον τερματίσεις ακόμη και χωρίς παρέα… και αυτό είναι σίγουρο, απόλυτο, δεδομένο… οι παράλληλες γραμμές τελικά έγιναν κύκλος…
Nancy Karela – www.thessalonikiartsandculture.gr
