Πενταήμερη στην… εντατική!
Ήταν πριν λίγους μόλις μήνες, όταν η ζωή αποφάσισε να με πάει ένα ανέλπιστα μοναδικό ταξίδι. Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη Πέμπτη, όταν μου ανακοινώθηκε, βιαίως και με καμία συγκατάθεση, πως στη στάση με περίμενε ένας προορισμός πραγματικά πρωτόγνωρος, ένας προορισμός με θέσεις επιβατών, αυστηρά και μόνον business class. Λίγοι βιώνουν αυτό το ταξίδι στη ζωή τους. Οι περισσότεροι, ποτέ. Εντατική Μονάδα Παρακολούθησης. Εν προκειμένω, παρακολούθησης ενός δικού. Πολύ δικού.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από την Άννα Ιωαννίδου
Στην αρχή, έπαθα έναν σεισμό. Ένιωσα να πέφτω μέσα στο ρήγμα. Κατάλαβα πως τελικά, το κενό, μόνο σε «απόλυτο» βγαίνει, δεν έχει άλλες βαθμίδες. Κι εκείνη ακριβώς την ώρα, συνέβη ό,τι πιο μαγικό βίωσα μέχρι τα 27 και κάτι χρόνια που αναπνέω. Είδα τα πάντα, τα δικά μου «πάντα», να μπαίνουν στην τάξη που τους αξίζει. Όλο το παζλ στήθηκε σε ταχύτητα φωτός. Όλη η ουσία έφεξε. Όλες οι αμελητέες ποσότητες, μα κυρίως, όλες οι αμελητέες ποιότητες, έγιναν στάχτη. Τα είδα όλα, σε εκείνα τα λίγα λεπτά του εσωτερικού σεισμού. Όλους όσους άγγιξαν τα σωθικά μου. Εκείνους, που θα’ θελα απεγνωσμένα να φωνάξω, να’ ρθουν να με τραβήξουν να μην πέσω μέσα στο κενό.
Μετά το ολιγόλεπτο, προσωπικό πραξικόπημα, επανήλθα στην επί γης πραγματικότητα, συνειδητοποιώντας πως δε βρισκόμουν πια ούτε σε στεριά, ούτε σε θάλασσα. Βρισκόμουν σε ωκεανό. Έναν από τους ωραιότερους ωκεανούς της ζωής μου. Πέντε ολόκληρα μερόνυχτα, μέσα-έξω από εκείνη την πόρτα. Με μόνη προσευχή, την αποφυγή των μη περαιτέρω. Των «και μη χειρότερα». Όλη η ελπίδα, μέσα σε εκείνο το μακρόστενο δωμάτιο. Με τα τόσα χρήσιμα καλώδια. Με τις τόσο όμορφες πράσινες ρόμπες. Εκείνες έγιναν οι θεοί μου. Σ’ εκείνες εναπόθεσα τα όσα όνειρα έπονταν.
Εκεί λοιπόν, μεταξύ μίας σύριγγας και μερικών θρυμματισμένων αναπνοών, κατάλαβα την ουσία. Είδα ανθρώπους να μετράνε κάτι οξυγόνα και κάτι πυρετούς ανά δευτερόλεπτο. Άκουγα μηχανάκια να κρούουν τον πιο επικίνδυνο κώδωνα. Είδα μάτια υγρά, διασωληνωμένα, να ζωγραφίζουν αριστουργηματικά, άλλοτε την απόγνωση κι άλλοτε την ελπίδα, πάντοτε στην πιο αληθινή εκδοχή τους.
Είδα τι πα να πει ανθρώπινη βοήθεια στο μεγαλείο της, τι πα να πει ατόφυα φροντίδα. Είδα ακόμα, τι πα να πει ματαιότης. Τι σημαίνει εφήμερο, αβέβαιο, ανούσιο και ουσιαστικό. Τι σημαίνει αγάπη δίχως ιδιοτέλεια, δύναμη μεγατόνων, ενέργεια άλλων κραδασμών. Ήπια καφέ στην εντατική. Έκανα παρέα με τους πιο σπουδαίους πρωταγωνιστές. Δήλωσα συμμετοχή, σε κάτι φλερταρίσματά τους με τη μοίρα, σε κάτι μονομαχίες τους με το πεπρωμένο, που άλλοτε νίκησαν κι άλλοτε νικήθηκαν. Εκεί, μέσα και έξω από κείνο το δωμάτιο, γνωρίστηκα με το πραγματικό μου μέγεθος. Και τις πραγματικές διαστάσεις της ζωής.
Αυτά τα πέντε βράδια έμαθα πολλά. Η έντασή τους, άξιζε ίσα με χίλιες νύχτες. Σ’ εκείνα τα βράδια γνώρισα τους ήρωες της ζωής μου. Ξάγρυπνοι μονομάχοι, σ’ έναν αγώνα για τα απλά. Τα βασικά. Τα επί της ουσίας. Έκανε κρύο εκείνα τα βράδια. Πολύ κρύο. Το κατάλαβα όταν μετά από κάτι ημέρες, ξημέρωσε η πιο ωραία ζεστασιά που βίωσε ποτέ το πετσί μου.
Αυτή τη πενταήμερη, δε θα την ξεχάσω ποτέ. Σ’ εκείνη την εκδρομή, οι ταξιδιώτες ήταν όλοι ένας κι ένας. Όλοι εκλεκτοί. Όλοι διαλεγμένοι. Κι ας μην το διάλεξαν να βρίσκονται εκεί. Στη δική μου περίπτωση, το ταξίδι ήταν μετ’ επιστροφής. Ο δικός μου ήρωας βγήκε νικητής. Κι ακόμη και να έχει κι επανάληψη κάποτε αυτός ο προορισμός, τίποτε δε θα μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνη τη φορά. Γιατί οι αναπνοές που κερδήθηκαν σ’ αυτό το δωμάτιο, τα βράδια που έσταζαν κάθε δευτερόλεπτό τους σαν βροχή απάνω μου, οι μονομάχοι που έπαιζαν κάθε μέρα το ίστατο χαρτί τους, όλοι και όλα θα’ χουν πάντοτε μια τόσο μοναδική θέση.
Να μην αποκλείετε κανένα ταξίδι, αγαπητοί συνάνθρωποι. Να καλοδέχεστε κάθε πενταήμερη που θα σας χτυπήσει την πόρτα, όσο θρασεία κι απρόσμενη κι αν μοιάζει στην αρχή. Χαμογελάστε της. Πάρτε την στα πιο αστεία σοβαρά. Δείξτε της εμπιστοσύνη. Κάτι ήξερε και έκανε στάση έξω απ΄ την πόρτα σας. Κάτι ήξερε και σας κράτησε θέση στο βαγόνι της. Κοιτάξτε μόνον να τιμήσετε δεόντως τη θέση που σας δόθηκε. Όποια κι αν είναι αυτή. Κι όταν έρθει η στιγμή να κατεβείτε, μην κοιτάξετε πίσω πότε. Μόνο μπροστά. Δε θα χρειαστεί εξάλλου να κοιτάξετε ποτέ ξανά πίσω για τη δείτε. Θα την κουβαλάτε πάντα μέσα σας. Σε κάθε επόμενο ταξίδι. Σε κάθε επόμενη πενταήμερη.
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
