«Αδελφή Ψυχή»: Πώς καταλαβαίνουμε ότι την έχουμε βρει
Πόσες φορές έχουμε ακούσει για την αδερφή ψυχή; Υπάρχει άραγε, υφίσταται ή είναι δημιούργημα της φαντασίας μας, κάτι σαν παραμύθι από αυτά που μας έλεγαν όταν είμαστε μικροί για να αποκοιμηθούμε; Κι αν υπάρχει πώς το καταλαβαίνουμε; Ότι έχει έρθει και τελικά πώς την κρατάμε μέσα στην ζωή μας για πάντα; Καταρχήν θα πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση για το τι είναι αδελφή ψυχή.
Advertisment
Αδελφή ψυχή λοιπόν είναι αυτή ή αυτός που έρχεται τόσο κοντά στην δική μας, όσο κανείς άλλος. Είναι το άτομο στο οποίο δεν χρειάζεται να βάλουμε στην δική μας ψυχή την καλή της φορεσιά, να την πασαλείψουμε με τα ακριβότερα αρώματα, να την στολίσουμε. Κατά πως της πρέπει, για να ξεδιπλώσουμε τους φόβους της, τις ανασφάλειες της, την χαρά της ή την λύπη της.
Διαβάστε επίσης από το Θοδωρή Γιαννόπουλο
Advertisment
Είναι ο άνθρωπος που κουβαλάμε μέσα μας πάντα, όπως ακριβώς κουβαλάμε την καρδιά μας, όλα τα ζωτικά όργανά μας, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Στην κυριολεξία. Ίσως σε κάποιους να ηχεί μοιρολατρικό να εξαρτούμε το λόγο ύπαρξής μας ή όχι με βάση ένα άλλο άτομο όσο και έντονα συναισθήματα αν αυτό μας εμπνέει. Η αναζήτηση ενός άλλου «εγώ» φιλτράρει όλες τις κοινωνικές μας σχέσεις με βάση πρωτίστως την ικανοποίηση των «θέλω» μας και υπονομεύει κάθε προσπάθεια των άλλων να σε «ικανοποιήσουν» ανιδιοτελώς.
Αν εκλείψει – βασική προϋπόθεση πάντα να την έχουμε βρει – δεν μπορούμε να ζήσουμε και πάλι στην κυριολεξία. Είναι εκείνη με τον οποίο θέλουμε να μοιραζόμαστε τα πάντα καθαρά από ανάγκη και όχι επειδή το οφείλουμε ή μας το οφείλουν. Είναι αυτό που βλέπουμε όταν κοιτάμε μέσα στον καθρέφτη μας, ο αντικατοπτρισμός μας, δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Όταν μιλάμε για αδελφή ψυχή δεν είναι απαραίτητο αυτή, να είναι ένας παράφορος έρωτας, μία εξάρτηση, ένα πάθος ή και συνήθεια. Αν τώρα συνυπάρχει, ακόμα καλύτερα, σημασία στην σχέση με την αδελφή ψυχή, αλλά το πόσο βαθιά αισθανόμαστε αυτήν την σχέση. Δεν έχει σχέση η ορμή, αλλά το πάθος.
Θα μου πείτε όλα εντάξει, αλλά, πώς θα καταλάβουμε ότι βρήκαμε την αδελφή ψυχή; Ε, αυτό έγκειται στο πόσο ψαγμένος είναι κανείς και πόσο έχει τα μάτια του ανοιχτά. Βέβαια είναι και το άλλο. Αν είναι να έρθει, θα έρθει…
Έχω την άποψη ότι το γεγονός αυτό έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Ξυπνάς και το βλέπεις μπροστά σου. Αρκεί να μην είσαι κουτάβι με τα μάτια κλειστά. Βέβαια υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες. Η σχέση αυτή είναι μια σχέση που δεν εκβιάζεται. Δεν είναι θέμα κεκτημένου δικαιώματος λόγω χρόνου, θέσης, συγγένειας. Δεν μιλάμε για επένδυση. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με το πόσο αγαπάς, ή είσαι ερωτευμένος ή συμπαθείς ή το πόσο καλά ερωτοτροπείς μαζί της. Για να γίνει λοιπόν καλό παιχνίδι πρέπει στην τσόχα να κάτσουν και οι δύο, αλλιώς δεν υπάρχει παιχνίδι. Και βέβαια είναι τελείως άλλο πράγμα το πόσο εκτιμάει ο ένας ή ο άλλος την αδελφή ψυχή που έχει βρει.
Το καταλαβαίνεις σχεδόν αμέσως. Είναι σαν ν’ ακούς ένα «κλικ» μέσα στο μυαλό σου την ώρα που δένεσαι μαζί της. Είμαι απόλυτος; Μπορεί. Το ζω όμως. Κι αισθάνομαι πολύ τυχερός γι’ αυτό. Να το περιγράψω με μία εικόνα; Έχετε δώσει ραντεβού κάπου. Ξέρεις ότι θα έρθει. Είστε μαζί αρκετά χρόνια. Και την ώρα που μπαίνει στον χώρο, νιώθεις ένα ρίγος, τα γόνατά σου κόβονται και μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι κρατάς την ανάσα σου.
Φυσικά αυτό έχει να κάνει με το πόσο «εντός των τειχών» είναι ο καθένας από εμάς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζει τον κόπο να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να φερθούμε αναλόγως όταν μας συμβεί. Γιατί δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή και κάποια πράγματα έρχονται μόνο μια φορά στην ζωή μας. Όταν φθάνουμε σε ένα τέλμα, αντικρύζουμε πιο καθαρά την αλήθεια μας και πιστεύω ότι μόνο τότε θα μπορούμε να διακρίνουμε ποιος άνθρωπος ήταν και είναι η αδελφή ψυχή μας.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
