Το θέατρο του παραλόγου
Γράφει η Βάσω Καρλή
Advertisment
Ξέρει πολύ καλά να παίζει το ρόλο της. Όση θλίψη και στενοχώρια φωλιάζει μέσα της, τόση ζωντάνια και λάμψη βγάζει προς τα έξω. Δεν θέλει να τη λυπούνται, δε θέλει να ξέρουν, δεν υπάρχει λόγος, δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Ο καθένας από εμάς σηκώνει το δικό του φορτίο. Ας μην επιβαρύνουμε άλλο το σύμπαν. Χρειαζόμαστε περισσότερο χαμόγελο. Παίζοντας αυτόν τον κόντρα ρόλο αισθάνεται και η ίδια για λίγο καλά. Ξεχνάει τα προβλήματά της και κατά ένα περίεργο τρόπο δίνει κουράγιο στους ανθρώπους να σταθούν στα πόδια τους. Τώρα αυτή από πού αντλεί δύναμη και βρίσκει κουράγιο να στέκεται στα δικά της, είναι παράδοξο;
Διαβάστε: Έχει ο Τροχός γυρίσματα
Advertisment
Και όμως δυναμώνει μέσα από τον πόνο της και τον πόνο των συνανθρώπων της. Τους στηρίζει γιατί το ίδιο θα περίμενε να πράξουν και αυτοί. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Έτσι πορεύεται καθόλη τη διάρκεια της ημέρας και όταν έρχεται η ώρα της απομόνωσης, ο πόνος και η δυστυχία της απλώνονται στο δωμάτιο και την πνίγουν γλυκά.
Κλαίει, ξεσπά, αποφορτίζεται και κάνει ασκήσεις ενδυνάμωσης για να μπορέσει να ανταπεξέλθει και πάλι στο ρόλο της με επιτυχία. Από όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, ένα είναι σίγουρο: ότι ο μόνος χαμένος ή κερδισμένος είναι ο ίδιος της ο εαυτός,
