Δεν μπορούμε να είμαστε για όλους ο μεγαλύτερός τους έρωτας
Και έρχεται εκείνο το πρωινό, που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Τα παντζούρια δε σηκώνονται ποτέ και εσύ κάτω από το πάπλωμα, παλεύεις να μην ανοίξεις τα μάτια για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Χώρισες, έμεινες και πάλι μόνος. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα συναισθήματα σου μοιάζουν τόσο οικεία. Σαν ταινία που παίζει σε replay. Με το που χωρίζεις ή σε χωρίζουν ξέρεις ακριβώς τα συμπτώματα της συνέχειας. Καμία έκπληξη πλέον, έχεις χωρίσει τόσες φορές που σε λίγο θα κερδίσεις το πολυπόθητο αγαλματάκι για την πιστή ερμηνεία των τρομερών επακόλουθων.
Advertisment
«Χώρισα, πάλι μόνος, πάλι μπακούρι, γιατί σε μένα; Θα επιστρέψει το ξέρω, που θα βρει καλύτερα; Τα μάτια της-του εχθές έδειχναν πολλά, άλλα έλεγε και άλλα εννοούσε. Σιγά μην αντέξει χωρίς τη σχέση μας». ΣΤΟΠ.
Διαβάστε επίσης από τη Χαρά Βλαχοδήμου
Advertisment
Σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα φίλοι μου, οι άνθρωποι που φεύγουν από τις ζωές μας είναι προορισμένοι να φύγουν. Υπάρχουν σχέσεις που ήρθαν να διδάξουν πράγματα και να φύγουν πάλι και αυτές που θα έρθουν για να μείνουν. Δε μπορούμε για όλους να είμαστε ο μεγαλύτερος έρωτας, ούτε μπορούμε να πούμε πως μετά από εμάς το χάος. Να είστε σίγουροι πως μετά από εμάς θα συνεχίσει να ξημερώνει, να βγαίνει ο ήλιος, τα πουλάκια να κελαηδούν και ο αγαπημένος μας να προχωρήσει τη ζωή του, τουλάχιστον ανεκτά. Όσο κελεπούρι και να θεωρούμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να είμαστε το άλλο μισό του καθένα που βρέθηκε στη ζωή μας. Πόσο κομματιασμένοι είμαστε πια ώστε να κολλάμε με τα κομμάτια όλων;
Και στο κάτω κάτω, αν ήμασταν ο μεγάλος έρωτας θα ήμασταν ακόμα εκεί. Αν άξιζε αυτή η σχέση, αυτή τη στιγμή δε θα διαβάζαμε το εν λόγω άρθρο αλλά θα ερωτευόμασταν πάνω σε κανένα παγκάκι. Είναι άδικο να μοιράζουμε αυτή την ιδιότητα στον καθένα. Μα αυτό είναι το σπουδαίο. Να είσαι ο μεγάλος έρωτας κάποιου. Κάποιος να είναι ο μεγαλύτερος σου έρωτας. Μόνο δικός σου. Όχι μοιρασμένος σε χίλια πρόσωπα. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του να λες «μα δε θέλω να ζήσω χωρίς εσένα», «μπορώ αλλά δε θέλω». Αυτό το συναίσθημα θα στο βγάλει ένας άνθρωπος κα είναι κρίμα και άδικο να μοιράζουμε τα σε αγαπώ μας σαν τα γλυκά που μοιράζουμε τη μέρα της γιορτής μας.
Τα ίδια λόγια, διαφορετικοί άνθρωποι. Προσπαθούμε να νιώσουμε ξεχωριστοί κάνοντας τους άλλους να νιώσουν πως βρήκαν τον Έναν και μοναδικό. Σπαταλούμε σε κάθε γωνία, όσα υποτίθεται κρατάμε για να δώσουμε σε αυτόν που πραγματικά προορίζεται για εμάς. Και πώς περιμένεις να αποτελέσεις το άλλο μισό κάποιου όταν εσύ ο ίδιος έχεις διασκορπιστεί στα τόσα αγαπώ των άλλων;
Ναι συμφωνώ πως υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην αγκαλιά των οποίων κλείνουμε τα όνειρά μας και αυτοί που όταν φεύγουν παίρνουν μαζί τους κομμάτια του εαυτού μας. Μας έχουν συμπληρώσει και τώρα πονάει πολύ η απομάκρυνσή τους. Το πόσο σημαντικός είναι κάποιος στη ζωή σου δε μετριέται από τα συντρίμμια που θα αφήσει όταν φύγει αλλά από τα χαμόγελα που θα δημιουργήσει όσο είναι ακόμα εδώ. Άρα την επόμενη φορά που θα θελήσεις να αυτοαποκαλεστείς μεγάλος έρωτας κάποιου ή νομίζεις πως σαν και εσένα δε θα βρει ποτέ ξανά, αναρωτήσου για μία στιγμή: «Ο δικός μου μεγάλος έρωτας ποιος είναι»;
Γιατί φίλοι μου, το σημαντικό δεν είναι ποιος δε μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς, αλλά ποιος είναι αυτός που θα αποκαλέσουμε εμείς μεγάλο έρωτα και θα θελήσουμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω για να μείνουμε εκεί, μέσα στην αγκαλιά του, μακριά από επαναλαμβανόμενες ταινίες και χιλιοειπωμένες λέξεις. Ένα φερμουάρ για το στόμα και μία μονωτική ταινία λοιπόν. Όλα όσα χρειάζεσαι για να μην ξοδέψεις ακόμα μία προσπάθεια να γίνεις κάποιος που δεν είσαι. Γιατί όταν βρεις τη θέση σου δίπλα στην αγάπη της ζωής σου, δε θα χρειάζεται να πείσεις κανέναν γι’ αυτό. Δε θα προκαλείς χάος αλλά κρησφύγετο, δε θα χρειάζεται να ζεις χωριστά αλλά επιτέλους θα μάθεις τι θα πει το «μαζί».
- Τα διπλά κρεβάτια που κοιμίζουν δύο ξένους… - 18 Απριλίου 2018
- Αν θες να γίνεις γονέας… - 17 Απριλίου 2018
- Στην αφαίρεση κρύβεται η μαγεία - 18 Οκτωβρίου 2017
