Γράμμα σε ένα δειλό
Σα ψόφιο ψάρι, πηγαίνεις όπου σε ξεβράζει το κύμα. Νωχελικές οι κινήσεις των χεριών σου, θυμίζουν κάτι από στημένη μαριονέτα. Κλαις, γελάς και δε ξέρεις καν τους λόγους και μέσα σε όλο αυτό που ζεις δε σε ενδιαφέρει να τους μάθεις κιόλας. Και μοιάζεις, αλλά και είσαι παρατημένος. Τα ενδιαφέροντά σου πήγαν περίπατο, βρίσκεις νόημα μόνο σε εφήμερα πράματα πλέον και εν τέλει ουσιαστικά δε ζεις. Μια μάσκα οξυγόνου σε κρατά κι αυτό είναι το «φαίνεσθαί» σου και όταν έρθει η ώρα να επιστρέψεις σπίτι, πάλι στα ίδια. Εσύ κι ο εαυτός σου. Μια κινούμενη μιζέρια, χωρίς χαμόγελα γλυκά και άλλα τέτοια περιττά. Κλαίγεσαι διαρκώς για την «κατάστασή» σου και γελιέσαι αν νομίζεις πως θα βγεις κάποια στιγμή από το βούρκο της «μη ζωής» έτσι απλά. Ξέρεις, για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να κουνήσεις κι εσύ λίγο το δαχτυλάκι σου.
Advertisment
Ειλικρινά με εξοργίζεις. Αλήθεια σου λέω. Για την ακρίβεια με εξοργίζεις την ίδια στιγμή που για μένα δεν υπάρχεις καν. Δεν έχω καμία διάθεση να ασχοληθώ μαζί σου, μα ταυτόχρονα αισθάνομαι έναν οίκτο βαθύ –λυπάμαι αλήθεια γι’ αυτό- και πρέπει να στα πω. Η μη ζωή σου, είναι επιλογή και την έχεις κάνει συνειδητά. Την υγειά σου την έχεις και στα πόδια σου πατάς. Αν δεν αντέχεις να μιλήσεις με σένα ουσιαστικά και να σε δεις γυμνό κι αληθινό, τότε αυτό είναι δικό σου πρόβλημα και είναι όντως προβληματικό. Ακούς; Από λόγια του αέρα τους χόρτασες όλους κι εσένα τον ίδιο. Εμείς βαρεθήκαμε, εσύ ακόμα; Δε σε καταλαβαίνω άνθρωπέ μου. Σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Advertisment
Δε μπορώ να δεχτώ πως μπλέξαμε τους «ευαίσθητους», «πονεμένους» κι «αισθηματίες» με τους δειλούς, τους ανισόρροπους και τους κομπλεξικούς. Και ειλικρινά με ξεπερνά που υπάρχουν άνθρωποι και χαλάνε την πιάτσα των αυθεντικά ρομαντικών με προσωπεία, την ίδια στιγμή που λόγω δειλίας δεν προχωράνε μπροστά. Αυτό το γραφικότατο παραμυθάκι πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Εμμένεις σε καταστάσεις και επιλέγεις να παραμείνεις νωθρός και ξεκρέμαστος, σχεδόν μετέωρος από επιλογή. Δε σου φταίει κανείς και τίποτα. Δε σε κοιτάς αληθινά, μόνο χαζεύεις. Δε μιλάς καθόλου με σένα, απλά κάνεις κηρύγματα σε άλλους για τη δική τους ζωή και αυτό γιατί απλά είσαι ανίκανος να κοιτάξεις κατάματα τη δική σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι ΜΗ ζωή.
Κουράζεσαι μόνο στην ιδέα της σκέψης, γνωρίζεις καλά πως κάποιος άλλος το έχει βάλει να δουλέψει λίγο παραπάνω από εσένα με αποτέλεσμα να μην αρθρώνεις κουβέντα από κομπλεξισμό. Η μάσκα που σου βάζεις είναι αυτή του ευαίσθητου και η ταμπέλα που σου κολλάνε είναι αυτή του «πονεμένου αισθηματία». Έτσι είναι οι εύκολες, γρήγορες κρίσεις. Χαζές. Γι’ αυτό άκου εμένα που στα γράφω εδώ σταράτα. Στο χέρι σου είναι η ζωή και δεν είναι κλισέ. Ξέρω πως ίσως πεις ότι έχω δίκιο και δέκα λεπτά μετά αρχίσεις πάλι το δικό σου ανούσιο τροπάριο. Δε με απασχολεί. Δεν είμαι σωτήρας. Εγώ ξέρω. Ξέρω πως ποτέ δε θα έκανα μαζί σου παρέα και αυτό για έναν και μόνο λόγο. Γιατί αγαπώ τη ζωή. Και η ζωή ανήκει στους δυναμικούς, τα ανήσυχα πνεύματα, τα αερικά, τους μποέμ στην καρδιά, τους καλλιτέχνες στη ψυχή.
Δε ξέρω αν κάποτε μπορέσεις να τους φτάσεις. Θέλει πολύ δουλειά αυτό και πραγματικά δεν είναι τόσο μεγάλης σημασίας ζήτημα. Μπορείς απλά να είσαι εσύ κι αν το αντέξεις, μαγκιά σου. Αν δεν προσπαθήσεις ειλικρινά από το λούκι που περνάς δε θα βγεις ποτέ και στο υπογράφω. Ίσα ίσα, θα μπαίνεις στη δίνη του όλο και πιο βαθιά μέχρι να πεις «αντίο». Γι’ αυτό δε ξέρω αν θα καταφέρεις τη ζωή. Γιατί δεν παραδέχεσαι, δε δέχεσαι, δεν αποδέχεσαι. Όλο επιστρέφεις σε μνήμες και εμμονές και παραμένεις εκεί. Καλή συνέχεια λοιπόν κι αν βγάλεις καμιά άκρη στείλε μου. Δε θα είμαι εκεί για σένα, γιατί δεν είσαι του γούστου μου, αλλά έτσι για την ιστορία μπορεί να κάνω μιαν εξαίρεση…
ΥΓ: Συγνώμη αν σε πλήγωσε η αλήθεια μου. Τουλάχιστον δεν υποκρίθηκα στιγμή.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
