Η μέρα της Μαρμότας
Κάθε ορθοπεταλιά σε εκείνον τον ανήφορο έκοβε την ανάσα. Το ποδήλατο σπινιάριζε στο χώμα στέλνοντας σκόνη και πετραδάκια στο πουθενά. Πείσμωσα να σκαρφαλώσω το λόφο σιχτηρίζοντας για τα δύο επιπλέον κιλά που βάραιναν στο σώμα μου. Αλλά πιο πολύ με βάραινε αυτό το ερώτημα: Ποιος είμαι;
Advertisment
Ποιος πραγματικά είμαι; Τι απάντηση δίνεις; Είμαι ο τάδε, έχω σπίτι, αυτοκίνητο, δουλειά, παιδιά, σκυλιά και είμαι καλά; Αρκεί; Αυτό είμαι λοιπόν; Ο κύριος τάδε που έχει; Αν αυτή είναι η ταυτότητά μου, τότε τι στο καλό με κάνει να νιώθω άδειος με τόσο βάρος; Και τι κουβαλάω και με βαραίνει όσο ζω;
-Κουβαλάω ένα σώμα που έχει ανάγκες.
-Κουβαλάω ενοχές που καθορίζουν τη συμπεριφορά μου.
-Κουβαλάω μια ταυτότητα που ορίζεται απο το παρελθόν.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Μπάμπη Γεωργακόπουλο
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Το σώμα που κουβαλάω και με κουβαλάει: αισθάνεται, πονάει, πεινάει, φθείρεται… Είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι βρίσκομαι στον “πραγματικό” τρισδιάστατο κόσμο. Ό,τι κάνω καθορίζεται από το σώμα μου. Συμπεριφέρομαι προστατευτικά όταν μου ζητάει να το ζεστάνω. Νοιάζομαι γι αυτό φροντίζοντας να ασκούμαι κάνοντας ποδήλατο ή όταν το ξεκουράζω. Είμαι βίαιος ή σε στρες όταν μου ζητάει να το προστατεύσω από κάποιον κίνδυνο.
Οι ανάγκες του σώματός μου με καθορίζουν. Αυτές προκαλούν τις σκέψεις. Οι σκέψεις δημιουργούν συναισθήματα. Τα συναισθήματα δημιουργούν συμπεριφορές (είτε εκφράζονται, είτε δεν εκφράζονται). Οι συμπεριφορές δημιουργούν ενοχές. Όλα είναι κυκλικά και αλληλοεξαρτόμενα. Και γω συνεχίζω αυτό το ατέρμονο ταξίδι του σώματος υπηρετώντας τις ανάγκες του μέσα απο το σεταρισμένο τσιπ του εγκεφάλου μου. Κάθε μέρα ζω την προσωπική μου “μέρα της μαρμότας” (ταινία του 1993 με τον Μπίλ Μάρευ).
Είμαι η ταυτότητά μου. Οι ρόλοι μου. Είμαι μια σειρά από γεγονότα και επιλογές που με καθορίζουν από το παρελθόν, αλλά σήμερα ΔΕΝ ισχύουν. Έχουν λήξει. Ξεχνάω να συνειδητοποιήσω ότι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ αλλάζω. Κάθε κύτταρό μου αλλάζει και δεν έχει σχέση με το χθες. Αυτή η λήθη υπηρετεί ΕΝΑΝ μεγάλο φόβο. Τον φόβο της φθοράς. Αυτό θέλω να είμαι; Το χθες που επαναλαμβάνεται; Να “ζω” για να υπηρετώ την πολυλογία των σκέψεων ενός μηχανήματος που έχω υπερεκτιμήσει;
“Ζώντας” έτσι λησμονώ τη μεγάλη μου αλήθεια. Απέχει μόλις λίγα εκατοστά από το κομπιούτερ που έχω στο κεφάλι μου. Είναι το προσωπικό μου τύμπανο αφύπνισης που ξεχνώ να το ακούω. Χρειάζομαι ένα άλμα για να καλύψω αυτή τη φαινομενικά μικρή απόσταση στο σώμα μου. Ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά, γιατί οδηγεί στην αγάπη. Όλα είναι: ή φόβος ή αγάπη. Επιλέγω να είμαι η αγάπη.
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
