Η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού μας είναι πράξη θάρρους!
Οι ιδέες της αγάπης και της αποδοχής του εαυτού μας ήταν, και εξακολουθούν να είναι, επαναστατικές για μένα. Ζήτησα από τους αναγνώστες του blog μου να μου πουν τη γνώμη τους σχετικά με τη σημασία της αγάπης του εαυτού μας και με την άποψη ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό μας. Ε λοιπόν, η συζήτηση στο τμήμα των σχολίων άναψε για τα καλά!
Advertisment
Αρκετοί ήταν εκείνοι που διαφώνησαν με πάθος με την άποψη ότι η αγάπη του εαυτού μας είναι προαπαιτούμενο για να αγαπήσουμε τους άλλους.
Κάποιοι άλλοι υποστήριξαν ότι, αγαπώντας τους άλλους, μαθαίνουμε να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας. Κάποιοι άφησαν απλώς κάποια σχόλια του είδους : «Σ΄ευχαριστώ που μου κατέστρεψες τη μέρα – δεν έχω καμιά όρεξη να σκέφτομαι τέτοια πράγματα». Υπήρχαν και δυο σχόλια που αναφέρονταν με πολύ άμεσα λόγια στην πολυπλοκότητα αυτών των ιδεών και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σου.
Η Justin Valentin, ειδική σε θέματα ψυχικής υγείας, συγγραφέας και φωτογράφος, έγραψε: «Μέσω των παιδιών μου, έμαθα να αγαπώ χωρίς όρους, να είμαι συμπονετική με τον εαυτό μου σε στιγμές που νιώθω χάλια και να είμαι πολύ πιο δοτική.
Advertisment
Όταν κοιτάζω τη μία από τις κόρες μου, που μου μοιάζει πολύ, βλέπω τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι. Αυτό μου θυμίζει να είμαι πιο στοργική προς το μικρό κοριτσάκι που ζει μέσα μου, να το αγαπώ και να αποδέχομαι ότι είναι μέρος μου. Η αγάπη μου για τις κόρες μου είναι που με κάνει να θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος και να αγαπήσω και να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Παρ΄όλα αυτά, εξακολουθεί να μου είναι πολύ πιο εύκολο να αγαπώ τις κόρες μου παρά τον εαυτό μου.
Ίσως αν το σκεφτώ έτσι είναι πιο κατανοητό: πολλές από τις ασθενείς μου είναι μητέρες που αγωνίζονται να απαλλαγούν από τον εθισμό στα ναρκωτικά. Αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από τον εαυτό τους. Καταστρέφουν τη δική τους ζωή, μισούν τον εαυτό τους αλλά αγαπούν τα παιδιά τους. Πιστεύουν ότι τα παιδιά τους είναι αξιαγάπητα αλλά οι ίδιες όχι. Επιφανειακά, κάποιος μπορεί να πει ότι ναι, πράγματι μερικές από αυτές τις γυναίκες αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από τον εαυτό τους.
Ωστόσο, το να αγαπάς τα παιδιά σου δεν σημαίνει άραγε να μην τα δηλητηριάζεις σκόπιμα, όπως δηλητηριάζεις τον εαυτό σου; Ίσως αυτό το θέμα να μοιάζει με το παθητικό κάπνισμα. Στην αρχή, δεν το θεωρούσαν τόσο επικίνδυνο και έλεγαν ότι με το να καπνίζουμε βλάπταμε μόνο τον εαυτό μας. Κι όμως, όπως έχουμε πια μάθει εδώ και αρκετά χρόνια, το παθητικό κάπνισμα είναι πολύ επικίνδυνο».
Η Renae Cobb, εκπαιδευόμενη θεραπεύτρια και συγγραφέας που ασχολείται περιστασιακά με τα blog, έγραψε: «Σίγουρα, οι άνθρωποι που αγαπάμε μας εμπνέουν να αγγίζουμε ύψη της αγάπης και της συμπόνιας που ίσως δεν θα τα φτάναμε ποτέ αλλιώς. Όμως, για να ανέβουμε σκαλί σκαλί μέχρι αυτά τα ύψη, συχνά χρειάζεται να αγγίξουμε τα βάθη του ποιοι είμαστε εμείς – το φως και τη σκιά μας, το καλό και το κακό μέσα μας, το στοργικό και το καταστροφικό – και να κατανοήσουμε τα δικά μας θέματα για να μπορέσουμε να τους αγαπήσουμε περισσότερο.
Επομένως, δεν νομίζω ότι το ένα προηγείται του άλλου, αλλά ότι και τα δυο συνυπάρχουν και αναπτύσσονται μαζί. Αγαπάμε τους άλλους με πάθος, ίσως περισσότερο από όσο νομίζουμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλά αυτή η παθιασμένη αγάπη μας οδηγεί στα δικά μας βάθη, ώστε να μάθουμε να είμαστε συμπονετικοί με τον εαυτό μας».
Συμφωνώ και με τις δυο. Η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού μας είναι οι ύψιστες πράξεις θάρρους. Σε μια κοινωνία που λέει: “Βάλε τον εαυτό σου τελευταίο”, η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού μας είναι σχεδόν επαναστατικές πράξεις. Αν θέλουμε να λάβουμε μέρος σε αυτή την επανάσταση, χρειάζεται να κατανοήσουμε την ανατομία του “αγαπώ” και του “ανήκω”. Χρειάζεται να καταλάβουμε πότε και πώς ζητιανεύουμε την αξία μας αντί να τη διεκδικούμε. Και χρειάζεται να κατανοήσουμε τα εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο μας.
Εμπόδια συναντάμε σε κάθε μας ταξίδι, Το Ολόψυχο ταξίδι της ζωής μας δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος! – Brene Brown – Eκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
