Όλοι αποχαιρετούν κάποιον ή κάτι σε διάφορες στιγμές της ζωής τους. Συνήθως, δεν είναι εύκολο, αλλά είναι φυσιολογικό. Προκειμένου να συνεχίσουμε να προχωρούμε μπροστά, χρειάζεται μερικές φορές να αφήνουμε κάποια πράγματα πίσω μας.
Για να αναπτυχθούμε πρέπει να διαχειριστούμε τις αναγκαίες απώλειες, όποιες κι αν είναι αυτές: τον θάνατο ενός αγαπημένου, μια απόλυση, ένα διαζύγιο, μια οικονομική απώλεια, ένα χαμένο όνειρο, τα παιδιά μας που αρχίζουν τη δική τους ζωή. Προσωπικά, διαχειριζόμαστε τέτοιες απώλειες κρατώντας ημερολόγιο, κάνοντας ενδοσκόπηση και, το πιο σημαντικό, αναπτύσσοντας τη δύναμη του διαλόγου. Με αυτό τον τρόπο η νέα ελαφρότητα του βάρους που κουβαλάμε δεν μας πλακώνει…
Advertisment
Στην κλασική ταινία “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών”, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς υποδύεται τον καθηγητή Τζον Κίτινγκ, ο οποίος επιστρέφει για να διδάξει στο σχολείο στο οποίο είχε φοιτήσει και ο ίδιος. Στόχος του είναι να φανερώσει στους νέους του σχολείου τις χαρές της λογοτεχνίας και, πράγμα πιο σημαντικό ακόμα, της ίδιας της ζωής. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, καθώς τα παιδιά αγωνίζονται να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, εκείνος τους προκαλεί να αφήσουν τις αληθινές φωνές τους να μιλήσουν.
Σε κάποιο σημείο, πηδάει πάνω στην έδρα του. “Γιατί στέκομαι εδώ;” ρωτάει. Και απαντάει μόνος του: “Στέκομαι πάνω στην έδρα μου για να μου θυμίζω ότι πρέπει να πιέζουμε πάντα τον εαυτό μας να κοιτάζει τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες. Ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός από εδώ πάνω. Αν δεν το πιστεύετε, ανεβείτε και δοκιμάστε το. Όλοι σας. Με τη σειρά”.
“Αν είστε σίγουροι για κάτι”, συνεχίζει, καθώς οι μαθητές ανεβαίνουν καθένας με τη σειρά του πάνω στα θρανία τους, “πιέστε τον εαυτό σας να το σκεφτεί με άλλον τρόπο, ακόμα κι αν ξέρετε ότι είναι λάθος ή χαζό. Όταν διαβάζετε κάτι, μην αναρωτιέστε μόνο τι σκέφτεται ο συγγραφέας, αλλά αφιερώστε χρόνο στις δικές σας σκέψεις… Πάρτε το ρίσκο να περπατήσετε σε νέα εδάφη”. Το να βαδίσουμε σε νέο έδαφος είναι μια πρόκληση που αντιμετωπίζουμε μόνιμα σε όλη μας τη ζωή και ποτέ πιο έντονα απ΄όσο στη μέση ηλικία.
Advertisment
Οι συνεντεύξεις και οι εμπειρίες μας με ανθρώπους σε όλα τα στάδια της ζωής μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για την αίσθηση της πληρότητας από την προθυμία να ριψοκινδυνεύσουμε να περπατήσουμε σε νέα εδάφη. Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι θα ήθελαν ενίοτε να είναι κάτι άλλο από αυτό που έγιναν. Σχεδόν όλοι αισθάνονται την ανάγκη για να εξετάσουν τη ζωή τους και να αναρωτηθούν: “Γιατί τα μεταφέρω όλα αυτά;”
Η κοινωνία μας διδάσκει παραδοσιακά ότι το να κουβαλάμε το ίδιο βάρος, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, είναι πιο αξιέπαινο από το να αδειάζουμε τις αποσκευές μας και να αφήνουμε κάποια πράγματα πίσω μας. Μένουμε προσκολλημένοι σε κάποιες καταστάσεις επειδή έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε ότι είμαστε αποτυχημένοι αν λήξουν οι σχέσεις μας ή οι δουλειές μας. Στην πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η ανακάλυψη αυτή είναι η ουσία της διαδικασίας του να ξαναφτιάχνεις τις αποσκευές σου. Το άδειασμα των αποσκευών μπορεί να είναι μια από τις πιο οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες. Την ίδια στιγμή μπορεί να είναι επίσης έντονα απελευθερωτικό.
Τι ισχύει για εσάς; Τι κουβαλάτε; Βρίσκεστε σε μια περίοδο που αναρωτιέστε αν πρέπει να αφήσετε πίσω σας έναν τόπο, κάποιον ή κάτι;
Σκεφτείτε μια συγκεκριμένη κατάσταση που αντιμετωπίζετε. Αποφασίστε αν υπάγεται υπό τον τίτλο δουλειά, αγάπη, τόπος ή σκοπός. Έχοντας αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση κατά νου, συγκεντρωθείτε στις παρακάτω ερωτήσεις και προετοιμαστείτε να κάνετε μια γενναία συζήτηση σχετικά με αυτές με τον σύντροφό σας στο ξαναφτιάξιμο των αποσκευών.
Τόπος: Μπορώ πραγματικά να υποθέσω ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη κάπου αλλού; Γιατί;
Δουλειά: Αυτό που με ενοχλεί σε αυτή τη δουλειά είναι κάτι που ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη εργασία;
Άνθρωποι: Τι χρειάζεται για να αδειάσω τις αποσκευές μου στη σχέση αυτή; Σε ποιο σημείο θα θεωρήσω ότι το έχω σκεφτεί αρκετά; Σε ποιο σημείο είναι λάθος να συνεχίσω να παλεύω για μια χαμένη υπόθεση;
Σκοπός: Με ποιον μπορώ να μιλήσω για να με βοηθήσει να προσδώσω περισσότερο νόημα στη ζωή μου;
Και ένα τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σκεφτείτε καθώς αδειάζετε τις αποσκευές σας: Ποιο είναι εκείνο που πραγματικά, πραγματικά, δεν χρειάζεται να κρατήσω; Το άδειασμα των αποσκευών σημαίνει να εξετάσετε τόσο τα καλά όσο και τα κακά στη ζωή σας. Ακόμα και τα φριχτά. Καθώς αδειάζετε, κατά πάσα πιθανότητα θα εκπλαγείτε από τα πράγματα που κουβαλάτε και σας βαραίνουν. Μπορεί να μην υπάρχουν σκελετοί στη ντουλάπα σας, αλλά το πιθανότερο είναι πως θα βρείτε τουλάχιστον μερικά παλιά και ταλαιπωρημένα κουρέλια.
