Τον καιρό που σπούδαζα στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, ένας δάσκαλος μου διηγήθηκε μια ιστορία που θυμάμαι μέχρι σήμερα. Αφορά τον διάσημο και ευυπόληπτο ηθοποιό σερ Ραλφ Ντέιβιντ Ρίτσαρντσον, σύγχρονο του σερ Λόρενς Ολίβιε, τον οποίο ρώτησαν σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή: “Ποια είναι η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή από την αρχή της καριέρας σας;”.
Εκείνος περιέγραψε το εξής περιστατικό:
Είχε αρχίσει τις πρόβες για έναν μικρό θεατρικό ρόλο, αλλά ο σκηνοθέτης έδινε αντιφατικές οδηγίες στους ηθοποιούς, άλλαζε συνέχεια γνώμη και μπέρδευε την κατάσταση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, έδωσε εντολή στον Ρίτσαρντσον να αποχωρήσει από τη δεξιά πλευρά της σκηνής τελειώνοντας την ατάκα του.
Advertisment
Την επόμενη ημέρα αναθεώρησε την άποψή του και υπέδειξε στον ηθοποιό να αφήσει τη σκηνή φεύγοντας από τα αριστερά. Παρ’ όλα αυτά, όταν ο Ρίτσαρντσον ακολούθησε τις εντολές του σκηνοθέτη, εκείνος τον επέπληξε, και η ίδια αλλοφροσύνη επαναλήφθηκε αρκετές φορές.
Μια ημέρα ο σκηνοθέτης αναίρεσε για ακόμη μία φορά τα λόγια του και υπέδειξε στον Ρίτσαρντσον να φύγει από τα αριστερά και όχι από τα δεξιά, που του είχε πει τελευταία. Ο Ρίτσαρντσον μου είπε επί λέξει: “Κατευθύνθηκα από τη δεξιά έξοδο της σκηνής προς το καμαρίνι μου για να μαζέψω τα πράγματά μου και να γυρίσω στο σπίτι μου. Έπειτα του έστειλα ένα μήνυμα που έγραφε: “Έκανα ακριβώς τις κινήσεις που μου είπατε και με οδήγησαν στο δρόμο για το σπίτι μου. Δεν πρόκειται να επιστρέψω. Εύχομαι καλή επιτυχία στην παραγωγή σας”.
Λατρεύω αυτή την ιστορία. Με οδήγησε σε ένα συμπέρασμα για τον εαυτό μου ως μικρό κορίτσι και ως ηθοποιό. Πολύ συχνά είχα την εντύπωση ότι πρέπει να ανέχεσαι την άσχημη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ίσως νιώθεις κι εσύ ότι δεν έχεις δικαίωμα να ζητήσεις κάτι καλύτερο από αυτό που σου δίνουν. Αισθάνεσαι ευγνώμων για την ευκαιρία που σου παρουσιάστηκε και δέχεσαι κάθε προσβολή. Το εκλογικεύεις λέγοντας: “Είμαι καινούριος στη δουλειά, πρέπει να πληρώσω το τίμημα” ή “Αν παραιτηθώ, μπορεί να μη μου δοθεί άλλη ευκαιρία”.
Advertisment
Σε μια σχέση – φιλική, ερωτική ή επαγγελματική – είναι σκληρό να παραδεχτείς ότι ήρθε η ώρα να δώσεις τέλος. Από την άλλη, αισθάνεσαι ότι η σχέση σε στραγγίζει, σε κάνει να δυσανασχετείς και σε απογοητεύει. Τότε έρχεται στο προσκήνιο ο φόβος. Φοβάσαι ότι βαδίζεις προς το άγνωστο, ότι τινάζεις στον αέρα τη μία και μοναδική σου αγάπη ή τη φιλία ή τη δουλειά.
Είναι μεγάλη η ταλαιπωρία που σου προκαλεί η αλλαγή. Η αποχώρηση είναι σκληρή, συμφωνώ – αισθάνεσαι ενδεής, αποπροσανατολισμένος, ανασφαλής, παράξενος – , αλλά σου δίνει και δύναμη. Ανοίγει δρόμους για θαυμάσιες ευκαιρίες. Σκέψου ότι, όταν κάτι δεν λειτουργεί και φτάνει στο τέλος, ίσως είναι η αρχή για κάτι καινούριο και συναρπαστικό.
Όπως στα θεατρικά έργα έτσι και στη ζωή, λες την τελευταία ατάκα, αποχωρείς και ακολουθούν οι επόμενες σκηνές. Αυτό δεν σημαίνει ότι η παράσταση τελειώνει. Συνεχίζεται και η υπόθεση εκτυλίσσεται. Αν η αποχώρηση καθυστερεί, η παρακάτω σκηνή δεν μπορεί να ξεκινήσει.
Όταν νιώσεις πως η στιγμή της αποχώρησης έφτασε, εμπιστεύσου τον εαυτό σου. Μη φοβάσαι το τέλος, αδειάζει η σκηνή και κάτι νέο κάνει την εμφάνισή του.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Agapi Stassinopoulos “Καλημέρα Χαρά” από τις εκδόσεις Διόπτρα – Photo: Author/Depositphotos
