Έχουμε δύο όρους, οι οποίοι είναι πολύ διαφορετικοί αλλά φαίνονται πολύ όμοιοι. Ο ένας είναι αυτοσυνείδηση, ο άλλος είναι αυτεπίγνωση. Το νόημα είναι το ίδιο σε ό,τι αφορά τη γλώσσα, υπαρξιακά όμως υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Η αυτοσυνείδηση είναι μια αρρώστια. Η έμφαση είναι στον εαυτό.
Γίνεσαι αυτοσυνείδητος μόνο όταν είσαι νευρικός, φοβισμένος. Αν πρέπει ξαφνικά να πας για μια συνέντευξη γίνεσαι αυτοσυνείδητος· το ίδιο, αν σου ζητηθεί ξαφνικά να δώσεις μια διάλεξη πάνω σε ένα βήμα: γίνεσαι αυτοσυνείδητος. Το να αντιμετωπίσεις τόσους ανθρώπους που όλοι επικεντρώνονται πάνω σου δημιουργεί μεγάλο εσωτερικό κλονισμό.
Advertisment
Λέγεται ότι το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί από τη στιγμή που γεννιέσαι μέχρι τη μέρα που στέκεσαι σε ένα βήμα να μιλήσεις· τότε σταματά! Τότε, ξαφνικά, δεν ξέρεις τι είναι τι. Ξαφνικά όλες οι σκέψεις εξαφανίζονται. Αυτές είναι οι μόνες στιγμές μη-σκέψης που γνωρίζεις. Αλλά, σου διαφεύγουν, επειδή είσαι τόσο φοβισμένος και τρέμεις και ιδρώνεις. Αυτό είναι αυτοσυνείδηση.
Στην αυτοσυνείδηση, το «συνείδηση» δεν είναι σημαντικό, το Εγώ είναι σημαντικό – γι’ αυτό και τρέμεις. Θέλεις να έχεις μα συγκεκριμένη εικόνα· τώρα φοβάσαι για το αν θα μπορέσεις να το καταφέρεις. Αντιμετωπίζοντας τόσους ανθρώπους, φοβάσαι ότι αν κάτι πάει στραβά θα εκτεθείς, φοβάσαι ότι δεν είσαι τόσο έξυπνος, ότι δεν είσαι το άτομο που παριστάνεις ότι είσαι, ότι στέκεσαι σχεδόν γυμνός μπροστά σε μάτια που σε κοιτάζουν σαν ακτίνες Χ. Ανησυχείς πολύ για το Εγώ, πώς να προστατεύσεις το Εγώ σου. Αυτό είναι ένα είδος αρρώστιας.
Η αυτεπίγνωση είναι εντελώς διαφορετική. Δεν έχει να κάνει με το Εγώ. Έχεις δύο εαυτούς. Ο ένας είναι ο λάθος, το Εγώ, το οποίο είναι μόνο μια πεποίθηση. Αν κοιτάξεις βαθιά μέσα του, δεν θα το βρεις πουθενά. Ο άλλος είναι ο αληθινός σου εαυτός, το αυθεντικό σου πρόσωπο, η ουσιώδης φύση σου.
Advertisment
Το να έχεις επίγνωση της αληθινής σου φύσης είναι να έχεις επίγνωση του τεράστιου μυστηρίου που είναι η ζωή. Και ο μόνος δρόμος περνά από μέσα σου. Δεν μπορείς να προσεγγίσεις αυτό το μυστήριο από πουθενά αλλού, επειδή το πιο κοντινό πράγμα σε αυτό το μυστήριο είναι η ίδια σου η ύπαρξη, η ίδια σου η καρδιά. Πρέπει να μπεις από εκεί.
Όταν γνώρισες το μυστήριο της ζωής μέσω της δικής σου ύπαρξης, θα το γνωρίσεις παντού. Όταν το έχεις γνωρίσει στο μέσα σου θα το γνωρίζεις και στο έξω σου. Αλλά η πρώτη δουλειά πρέπει να γίνει μέσα σου, στον εσωτερικό σου κόσμο. Θα πρέπει να γίνεις ένα εργαστήριο, ένα μεγάλο πείραμα. Εσύ είσαι το πείραμα, εσύ είσαι το όργανο του πειράματος, το εργαστήριο, τα πάντα, επειδή μέσα σου δεν υπάρχει κανένας άλλος, τίποτε άλλο. Εσύ είσαι τα πάντα: ο πειραματιστής και το αντικείμενο του πειράματος και το πείραμα.
Μόλις αρχίσεις να κινείσαι μέσα στην υποκειμενικότητα του εσωτερικού σου κόσμου, της εσωτερικότητάς σου, σιγά-σιγά γίνεσαι εξοικειωμένος με το υπερφυσικό. Και το να είσαι εξοικειωμένος με το υπερφυσικό είναι να γνωρίζεις αυτό που αξίζει να γνωρίζεις. Διαφορετικά, απλώς συγκεντρώνεις διαρκώς γνώσεις – κάτι το οποίο είναι άχρηστο, κάτι το οποίο είναι απλώς όπως τα σκουπίδια που πετάς.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho «Φόβος» Από τις εκδόσεις Ιβίσκος
