Η ζωή των περισσότερων από εμάς είναι γεμάτη από τόσο μεγάλη ένταση – για να μην αναφέρω και τις ευθύνες- που μας είναι σχεδόν αδύνατον να μείνουμε ακίνητοι και να μην κάνουμε τίποτα, πολύ περισσότερο να ηρεμήσουμε έστω και για λίγα λεπτά. Ένας φίλος μου κάποτε μου είπε: «Οι άνθρωποι δεν είναι πλέον ανθρώπινες υπάρξεις. Θα έπρεπε να αποκαλούμαστε ανθρώπινες πράξεις».
Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με την ιδέα ότι η περιστασιακή βαρεμάρα μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει καλό ήταν κατά τη διάρκεια της άσκησής μου υπό την εποπτεία ενός ψυχολόγου, στο Λα Κόνερ στην Ουάσινγκτον. Ήταν μια μικρή πόλη όπου υπήρχαν πολύ λίγα πράγματα να κάνει κάποιος».
Advertisment
Μετά το τέλος της πρώτης ημέρας, ρώτησα τον εκπαιδευτή μου: «Τι μπορείς να κάνεις εδώ πέρα το βράδυ;» Μου απάντησε: «Εκείνο που θα ‘θελα να κάνεις είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να βαρεθεί. Μην κάνεις τίποτα. Αυτό είναι μέρος της εκπαίδευσής του». Στην αρχή νόμισα ότι αστειευόταν!
«Μα τι στο καλό, γιατί να επιλέξω το να βαριέμαι;« τον ρώτησα. Μου εξήγησε πως αν επιτρέψω στον εαυτό μου κάτι τέτοιο, έστω για μία ώρα – ή και λιγότερο – και δεν το πολεμήσω, το αίσθημα της βαρεμάρας θα αντικατασταθεί από το αίσθημα της ηρεμίας. Και μετά από λίγη εξάσκηση θα μάθω πώς να ηρεμώ.
Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε δίκιο. Στην αρχή ανεχόμουν αυτή την κατάσταση με μεγάλη δυσκολία. Είχα τόσο συνηθίσει να ασχολούμαι με κάτι κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου, ώστε πραγματικά πάλεψα σκληρά για να ηρεμήσω. Μετά από λίγο, όμως, το συνήθισα και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αρχίσω να το απολαμβάνω.Δεν εννοώ, βέβαια, ότι πρέπει να περνάμε άπειρες ώρες τεμπελιάς⋅ αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να μάθουμε την τέχνη της ηρεμίας, την τέχνη του «απλώς να υπάρχουμε», αντί να «πράττουμε», για λίγα λεπτά κάθε μέρα.
Advertisment
Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη τεχνική γι’ αυτό εκτός από το να μην κάνουμε τίποτα συνειδητά⋅ απλώς να καθόμαστε ακίνητοι, ίσως να κοιτάζουμε έξω απ’ το παράθυρο και να παρακολουθούμε τις σκέψεις και τα αισθήματά μας. Στην αρχή μπορεί να νιώσετε λίγο άβολα, αλλά αυτό θα γίνεται κάθε μέρα πιο εύκολο. Και η ανταμοιβή σας θα είναι τεράστια.
Πολλοί από τους εσωτερικούς μας «κόμπους» δημιουργούνται από τα πολυάσχολα υπενεργητικά μυαλά μας, που χρειάζονται συνεχώς κάτι να τα διασκεδάζει, πάνω στο οποίο να εστιάζουν την προσοχή τους, ενώ δεν παύουν ποτέ να αναρωτιούνται: «Και μετά τι έχει;» Ενώ τρώμε το δείπνο μας, αναρωτιόμαστε τι έχει για επιδόρπιο. Ενώ τρώμε το επιδόρπιο, μας απασχολεί τι θα κάνουμε στη συνέχεια.
Μετά από αυτή τη βραδιά έρχεται το «τι θα κάνουμε το σαββατοκύριακο». Όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μετά από μια έξοδο, ανοίγουμε αμέσως την τηλεόραση, πιάνουμε το τηλέφωνο ή ξεκινάμε να καθαρίσουμε. Είναι σχεδόν σαν να τρέμουμε στη σκέψη τού να μην έχουμε τίποτα να κάνουμε, έστω και για ένα λεπτό.
Η ομορφιά του να μην κάνει τίποτα σου επιτρέπει να καθαρίζεις τον νου σου και να ηρεμείς. Χαρίζει στο μυαλό σου την ελευθερία της «άγνοιας» για μια σύντομη χρονική περίοδο. Όπως το σώμα, έτσι και το μυαλό χρειάζεται περιστασιακές διακοπές από την πυρετώδη ρουτίνα. Όταν του επιτρέπεται να κάνει ένα διάλειμμα, επανακάμπτει πιο δυνατό, πιο εύστροφο και με μεγαλύτερη ικανότητα συγκέντρωσης και δημιουργίας.
Όταν επιτρέπετε στον εαυτό σας να βαρεθεί, απαλλάσσετε από μια τεράστια ποσότητα πίεσης την οποία αποκτάτε κάνοντας κάτι κάθε στιγμή της μέρας. Τώρα, κάθε φορά που κάποιο από τα παιδιά μου λέει: «Μπαμπά, βαριέμαι», του απαντάω: «Μπράβο, συνέχισε λίγο ακόμα. Καλό σου κάνει». Μόλις τους το λέω αυτό, παραιτούνται από την ιδέα ότι θα τους λύσω το πρόβλημα.
Ίσως να μη σκεφτήκατε ποτέ ότι κάποιος θα σας πρότεινε να επιτρέπετε στον εαυτό σας να βαρεθεί. Ε, λοιπόν, για όλα τα πράγματα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Richard Carlson με τίτλο «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
Photo: Author/Depositphotos
