Κάποια Χριστούγεννα σηματοδοτούν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Οι άνθρωποι που έφυγαν κλείνονται στο κουτί των ανεκτίμητων αναμνήσεών μας, για να μας υπενθυμίζουν αιωνίως πως η ζωή θέλει καρδιά και τόλμη
Στο αεροπλάνο κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Αντίκριζα μονάχα ένα άσπρο τοπίο και ύστερα έκλεινα τα μάτια. Φανταζόμουν τότε πως το άσπρο μεταμορφωνόταν σε χιόνι και πως εγώ επέστρεφα, με ένα μαγικό έλκηθρο, στα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων. Έβλεπα και πάλι μπροστά μου το ψηλό δέντρο που οι μεγάλοι το αποκαλούσαν έλατο. Στην πραγματικότητα, βέβαια, διόλου με ενδιέφερε η ονομασία του.
Advertisment
Μου αρκούσε πως τα βράδια έλαμπε περήφανο στο σκοτάδι και πως κάλυπτε με τα φουντωτά, πράσινα φύλλα του ένα σωρό προσμονές. Επιθυμούσα πάντοτε να ανοίξω τα δώρα πριν από την ώρα τους, μα έτρεμα και μόνο στη σκέψη πως εξαιτίας της ανυπόμονης φύσης μου θα γραφόμουν στα μαύρα κατάστιχα του Άγιου Βασίλη…
Διαβάστε ολόκληρη την ιστορία της Κατερίνα Τσιτούρα στο ethnos.gr
Advertisment
