O Δρ Bruce Lipton είναι μοριακός βιολόγος, έχει διατελέσει καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένου του Στάνφορντ και είναι συγγραφέας 3 βιβλίων. Το βιβλίο του “Η Βιολογία της Πεποίθησης” βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα βιβλία επιστήμης το 2006. Ο Δρ Lipton έχει δημοσιεύσει πάνω από 20 επιστημονικά άρθρα για τη σχέση του νου με το σώμα. Με αφορμή την επίσκεψή του στην Ελλάδα για ένα διεθνές διήμερο workshop αναδημοσιεύουμε παλαιότερή μας συνέντευξη που είχε πρωτοδημοσιευτεί το 2021. Περισσότερες πληροφορίες για την επίσκεψή του στην Ελλάδα θα βρείτε στο https://leadingminds.gr/el/
Συνέντευξη/Επιμέλεια συνέντευξης: Κατερίνα Τσιτούρα, Μωυσής Σεργιάννης
Advertisment
– Έχετε πει πως «η γλώσσα κατασκευάστηκε για να κρύβει τα συναισθήματα». Πιστεύετε πως η λογική έχει παραγκωνίσει την ικανότητα του ατόμου να «διαβάζει» την ενέργεια των γύρω του και, αν ναι, πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτή μας την ικανότητα, απολαμβάνοντας ποιοτικότερες διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να λάβετε υπόψη είναι το εξής, ότι υπάρχουν δύο τρόποι επικοινωνίας. Η γλώσσα είναι ένας τρόπος που έχουμε αναπτύξει ως άνθρωποι αλλά πολύ πριν αναπτυχθεί η γλώσσα, οι οργανισμοί μπορούσαν επίσης να επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, τα βακτήρια επικοινωνούν, τα φυτά επικοινωνούν.
Υπάρχει λοιπόν ο δεύτερος τρόπος επικοινωνίας ο οποίος είναι ενεργειακός. Είναι η επικοινωνία των δονήσεων και των συχνοτήτων. Αυτή η επικοινωνία έχει μια πολύ απλή αρχή που λέει το εξής: Όταν δύο όμοιες ενέργειες ενώνονται, τότε, αθροίζονται και δημιουργούν ένα ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται ενεργειακή παρεμβολή. Ωστόσο, υπάρχουν δύο είδη παρεμβολών. Το ένα είδος ονομάζεται εποικοδομητική παρεμβολή και το άλλο αποικοδομητική παρεμβολή.
Η εποικοδομητική παρεμβολή συμβαίνει όταν δύο όμοιες ενέργειες συναντιούνται και προστίθενται δημιουργώντας ένα πιο πυκνό, ανώτερο και μεγαλύτερο ενεργειακό πεδίο. Οι άνθρωποι το αποκαλούμε στην καθομιλουμένη ως «καλές δονήσεις». Και αυτό το βιώνουμε διαρκώς, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πληροφορία. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Πάτε σε ένα κατάστημα παπουτσιών και βλέπετε 20 ζευγάρια που σας κάνουν στο μέγεθος και κυμαίνονται στο κόστος που μπορείτε να πληρώσετε. Ωστόσο, τελικά, θα επιλέξετε μόνο ένα ζευγάρι. Ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε εκείνο το συγκεκριμένο παπούτσι; Πιθανότατα, το γεγονός ότι όταν φανταζόσασταν τον εαυτό σας να τα φοράει, αισθανόσασταν ένα θετικό συναίσθημα. Και όποιο παπούτσι σας δημιουργήσει το ισχυρότερο θετικό συναίσθημα, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το επιλέξετε.
Advertisment
Αυτό ισχύει, όχι μόνο στην επιλογή παπουτσιών, αλλά και στην επιλογή συντρόφου, κατοικίδιου, ακόμα και ενός φίλου. Όταν λέμε ότι κάποιος έχει «καλές δονήσεις», συνήθως εννοούμε ότι έχουμε μια θετική βιωματική εμπειρία όταν βρισκόμαστε μαζί του. Ο λόγος που έχουμε αυτή τη βιωματική εμπειρία είναι διότι οι ενέργειές μας συναντιούνται και δημιουργούν υψηλότερες συχνότητες και ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο. Έτσι, αυθόρμητα, τείνουμε να είμαστε πιο επικοινωνιακοί, λιγότερο επιφυλακτικοί και έχουμε την αίσθηση ότι περνάμε όμορφα όταν βρισκόμαστε κοντά με ανθρώπους που έχουν «καλές δονήσεις».
Και εδώ υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολλοί άνθρωποι, όταν ακούν για ενέργεια και δονήσεις, νομίζουν ότι μιλάμε για κάτι αόρατο, μη αντιληπτό με τις αισθήσεις μας. Αυτό, είναι ωστόσο, προϊόν άγνοιας. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ενέργεια. Εγώ, αυτή τη στιγμή που σας μιλάω είμαι ένα σύνολο από φωτόνια. Τα φωτόνια αυτά συλλαμβάνονται από τα μάτια σας, στέλνουν ένα μέρος της πληροφορίας στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλός σας ερμηνεύει αυτό το σύνολο ως την τελική εικόνα που μου αποδίδετε καθώς με βλέπετε. Πολλές σύγχρονες ιατρικές διαγνωστικές συσκευές, σήμερα, βασίζονται πάνω σ’ αυτήν την ενέργεια και στις δονήσεις της.
Έτσι, η εποικοδομητική παρεμβολή της ενέργειας συμβαίνει όταν δύο όμοιες ενέργειες συναντιούνται και δημιουργούν ένα ισχυρότερο και μεγαλύτερο ενεργειακό πεδίο. Όταν όμως δύο ενέργειες είναι διαφορετικές, τότε, μπορεί να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Η μία να εξουδετερώνει ή να αφαιρεί από την άλλη. Αυτό το ονομάζουμε αποικοδομητική παρεμβολή. Κι εδώ, στην καθομιλουμένη, πολύ φορές, χρησιμοποιούμε την έκφραση των «κακών δονήσεων». Όταν βρεθείτε κάπου όπου η ενέργεια των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας, τότε, το δικό σας πεδίο γίνεται πιο αδύναμο και κατά έναν τρόπο «ακυρώνεται» με αποτέλεσμα να σας προκαλεί μια αίσθηση αποστροφής ή τάσης για φυγή.
Έτσι λοιπόν, η πρωταρχική γλώσσα δεν είναι αυτή που έχουμε αναπτύξει μέσω της χρήσης των λέξεων αλλά αυτή που υπάρχει έμφυτη και αποτελεί την αναγνώριση και την επεξεργασία της ενέργειας. Ο σκύλος σας, για παράδειγμα, δεν γνωρίζει κάποια γλώσσα που τον βοηθά να σας αντιλαμβάνεται πριν έρθετε στο σπίτι σας για να τον συναντήσετε. Ανταποκρίνεται απλά στο ενεργειακό σας πεδίο.
Η πρωταρχική γλώσσα όλων των έμβιων όντων είναι οι δονήσεις. Για παράδειγμα, το σαλιγκάρι. Το σαλιγκάρι εγκαταλείπεται από τους γονείς του μόλις βγει από το αυγό. Δεν υπάρχει κανένας να το εκπαιδεύσει για το πού πρέπει να πάει και πού όχι, τι πρέπει να φάει και τι όχι. Ο μοναδικός του πλοηγός είναι οι δονήσεις. Έλκεται από τα μέρη εκείνα ή τις τροφές εκείνες που έχουν υψηλότερες και ισχυρότερες δονήσεις, που θα του επιτρέψουν να κάνει τον κύκλο της ζωής του.
Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε, όλη η εκπαίδευσή μας αφορά την ανάπτυξη της γλώσσας των λέξεων και όχι των δονήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάσουμε σε μεγάλο βαθμό την ευαισθησία μας και την ικανότητα να την αντιλαμβανόμαστε σωστά. Είναι όπως μια οποιαδήποτε γλώσσα. Όσο δεν την εξασκούμε, τόσο τείνει να την ξεχνάμε. Ακόμα κι έτσι όμως, η ενεργειακή γλώσσα, πολλές φορές υπερισχύει της λεκτικής. Και είναι αυτό που αποκαλούμε πολλές φορές διαίσθηση ή ένστικτο. Για παράδειγμα, ακούμε κάποιον να μας διαβεβαιώνει λεκτικά για το πόσο αξιόπιστος είναι ο ίδιος ή ένα προϊόν ή μια υπηρεσία που μας προσφέρει αλλά ταυτόχρονα μέσα μας κάτι αντιδράει, με αποτέλεσμα να μην τον πιστεύουμε ή να διατηρούμε επιφυλάξεις. Είναι αυτή η πρώτη αίσθηση εμπιστοσύνης που μας προκαλεί ένας άνθρωπος για τον οποίον δεν ξέρουμε ακόμα πολλά πράγματα.
Έτσι, στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης της γλώσσας, ο πρώτος είναι να αισθάνεστε την ενέργεια και έπειτα να ακούτε τις λέξεις. Ο δεύτερος τρόπος είναι να ακούτε τις λέξεις και να δίνετε μηδενική ή ελάχιστη αξία στην ενεργειακή γλώσσα. Στη δεύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι εξαπατώνται πολύ πιο εύκολα. Οπότε, αυτή είναι μια διαδικασία που μπορούμε να την μάθουμε.
– Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου: Το «διάβασμα» της ενέργειας των άλλων ανθρώπων δεν απαιτεί μια ιδιαίτερη εκπαίδευση; Ειδικά όταν όλοι έχουμε εκπαιδευτεί στη ζωή μας, απλά, να ακούμε τη λεκτική γλώσσα;
Αυτή είναι μια έμφυτη ικανότητα που υπάρχει σε όλους από όταν ήμασταν παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι την χάνουμε καθώς μεγαλώνουμε διότι μας εκπαιδεύουν να βασιζόμαστε ολοένα λιγότερο στο ένστικτο και στα συναισθήματα και περισσότερο στη λεκτική επικοινωνία. Και το πρόβλημα συνήθως ξεκινάει από τους γονείς, πολλοί από τους οποίους παροτρύνουν τα παιδιά από την αρχή της ζωής τους να παραμερίζουν τα συναισθήματά τους και να επικεντρώνονται μόνο στον αναλυτικό νου τους. Άρα, δεν απαιτείται ακριβώς μια εκπαίδευση, αλλά μια ενθύμηση της έμφυτης ικανότητάς μας. Και ο πιο απλός τρόπος να το κάνουμε αυτό, είναι να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε ξανά τα συναισθήματά μας. Φυσικά θα γίνουν λάθη διότι το μυαλό μας θα τα αμφισβητεί αλλά αυτό είναι στο πρόγραμμα. Παρατηρήστε τι αισθάνεστε για μια κατάσταση, καταγράψτε τα συναισθήματά σας και πάρτε όποια απόφαση θεωρείτε καλύτερη. Η πορεία του χρόνου θα σας βοηθήσει να τα εμπιστεύεστε περισσότερο και να διακρίνετε καλύτερα τα ενεργειακά πεδία.
– Έχετε διατυπώσει τη θεωρία ότι οι σκέψεις επιδρούν στα κύτταρά μας. Με ποιον μηχανισμό συμβαίνει αυτό;
Θα σας πω για μια δική μου μελέτη που πραγματοποίησα το 1967 όταν εργάστηκα με τα βλαστοκύτταρα. Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από περίπου 50 τρισεκατομμύρια κύτταρα. Διαρκώς, αυτά τα κύτταρα πεθαίνουν και αναγεννούνται. Το ερώτημα της μελέτης μου λοιπόν ήταν πώς γεννιούνται αυτά τα κύτταρα. Αυτό συμβαίνει διότι στο σώμα μας υπάρχουν τα εμβρυικά κύτταρα, τα οποία δεν είναι προγραμματισμένα να κάνουν τίποτε άλλο παρά να αντικαθιστούν αυτά που πεθαίνουν. Τα εμβρυικά κύτταρα, αυτά, τα ονομάζουμε βλαστοκύτταρα και μπορούν να υποκαταστήσουν οποιοδήποτε κύτταρο μέσα στον οργανισμό μας, από την επιδερμίδα έως τα οστά. Απομόνωσα λοιπόν ένα τέτοιο κύτταρο. Κάθε 10 ώρες, τα κύτταρα αυτά διαιρούνται και πολλαπλασιάζονται. Έτσι λοιπόν, μετά από 10 ώρες, το ένα βλαστοκύτταρο διαιρέθηκε και έγιναν δύο. 10 ώρες αργότερα έγιναν τέσσερα και συνέχιζαν να διπλασιάζονται κάθε 10 ώρες. Μετά από μια εβδομάδα είχα 30.000 κύτταρα. Γενετικά, τα κύτταρα αυτά είναι πανομοιότυπα. Είναι ακριβή αντίγραφα και ονομάζονται κλώνοι διότι προέρχονται από το ίδιο πρωταρχικό κύτταρο.
Διαχώρισα αυτά τα 30.000 βλαστοκύτταρα σε 3 διαφορετικά δοχεία, δηλαδή τοποθέτησα από 10.000 κύτταρα σε κάθε δοχείο. Στο εργαστήριο καλλιεργούμε τα κύτταρα σε ειδικά δοχεία καλλιέργειας και προσθέτουμε ένα υγρό το οποίο αποκαλούμε μέσο καλλιέργειας και αυτό είναι το υγρό στο οποίο ζουν τα κύτταρα. Το μέσο καλλιέργειας είναι ουσιαστικά η εργαστηριακή εκδοχή του αίματος, διότι τα κύτταρα στο σώμα ζουν μέσα στη ροή του αίματος. Έτσι, όταν αφαιρώ τα κύτταρα από το σώμα, τα τοποθετώ σε αυτό το μέσο καλλιέργειας που όπως είπα πριν είναι η εργαστηριακή εκδοχή του αίματος.
Ωστόσο, στο εργαστήριο έχω τη δυνατότητα να επεξεργαστώ ή να τροποποιήσω τη σύνθεση και τη χημεία του υγρού αυτού. Έτσι λοιπόν, δημιούργησα τρεις διαφορετικές εκδοχές αυτού του υγρού, τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς για κάθε ένα από τα δοχεία μου. Θυμίζω, ωστόσο, ότι τα κύτταρα είναι γενετικά πανομοιότυπα. Άρα, η μόνη διαφορά τους στο εργαστηριακό περιβάλλον είναι η διαφορετική σύνθεση του υγρού.
Στο πρώτο δοχείο, τα βλαστοκύτταρα σχημάτισαν μυικούς ιστούς, στο δεύτερο δοχείο έγιναν κύτταρα οστών και στο τρίτο έγιναν κύτταρα λίπους. Γιατί συνέβη αυτό ενώ αυτά ήταν γενετικά πανομοιότυπα; Πολύ απλά, διότι βρίσκονταν σε υγρό με ελαφρώς διαφορετική σύνθεση. Και το υγρό αυτό, όπως είπαμε και πριν, αποτελεί την εκδοχή του αίματος στο σώμα. Άρα, δεν ήταν ο γενετικός τους κώδικας που τα οδήγησε να γίνουν μυς, οστά ή λίπος αλλά το περιβάλλον τους. Τα κύτταρα δεν έλαβαν μια απόφαση, απλά ανταποκρίθηκαν στο περιβάλλον τους.
Φανταστείτε λοιπόν ότι εσείς αποτελείτε ένα τέτοιο δοχείο, όπως αυτό στο εργαστήριό μου, μόνο που αντί για 10.000 κύτταρα φιλοξενείτε 50.000.000.000.000 και το μέσο καλλιέργειας, το περιβάλλον τους δηλαδή, είναι το αίμα σας.
Οπότε, το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι τα κύτταρά μας δεν ελέγχονται από τα γονίδια τους αλλά από το περιβάλλον τους.
Και εκεί γεννήθηκε ένα ερώτημα. Αφού η χημεία του αίματος είναι αυτή που ρυθμίζει και ελέγχει τα κύτταρα, ποιος ρυθμίζει τη χημεία του αίματος; Και η απάντηση είναι ο εγκέφαλος.
Και έπεται η δεύτερη ερώτηση. Πώς αποφασίζει ο εγκέφαλος να τροποποιήσει ή να ρυθμίσει τη χημεία του αίματος; Με ποια κριτήρια επιλέγει ποια χημικά θα εκκριθούν;
Και εδώ έρχεται ένα εκπληκτικό συμπέρασμα. Οποιαδήποτε εικόνα έχουμε στο μυαλό μας δημιουργεί μια χημική ανταπόκριση στον εγκέφαλο. Έτσι, διαφορετική χημεία παράγει ο εγκέφαλος όταν είμαστε ερωτευμένοι και εντελώς διαφορετική όταν είμαστε φοβισμένοι.
Έτσι λοιπόν, η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, πυροδοτεί μια έκρηξη χημικών τα οποία μεταβάλλουν τη σύνθεση του μέσου καλλιέργειας που είναι το αίμα σας το οποία με τη σειρά του ρυθμίζει και ελέγχει τα κύτταρά σας.
Αυτό μπορείτε να το δείτε με πολύ απλό τρόπο, παρατηρώντας το πρόσωπο ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Συνήθως έχει μια λάμψη, μια ισχυρή ακτινοβολία. Στην αντίπερα όχθη, ο φόβος δημιουργεί σκοτάδι και εσωστρέφεια. Τα χημικά της ευτυχίας προκαλούν έκρηξη αναπαραγωγής κυττάρων ενώ τα χημικά του φόβου υποδαυλίζουν τη διαδικασία αναπαραγωγής τους.
Καταλήγοντας λοιπόν, η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, ελέγχει τα κύτταρά σας. Εάν αλλάξετε αυτή την εικόνα, αλλάζετε τη χημεία του αίματος και άρα τη συμπεριφορά των κυττάρων σας. Αυτό είναι ένα εκπληκτικό συμπέρασμα που δείχνει ότι τα γονίδια δεν ελέγχουν τα κύτταρά σας αλλά ο νους σας. Και στο νου σας έχετε πρόσβαση! Μπορείτε να τον ελέγξετε, μπορείτε να ρυθμίσετε τις σκέψεις σας.
– Πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη γνώση για την υγεία και την ευημερία μας;
Λοιπόν, το πρώτο ερώτημα που οφείλετε να κάνετε στον εαυτό σας είναι το εξής: Ζω με ευτυχία ή ζω με φόβο; Και η απλούστερη εφαρμογή αυτής της γνώσης είναι η παρακάτω σκέψη «Εάν ζω μέσα στον φόβο, γνωρίζω ότι θα με αρρωστήσω. Εάν ζω με αγάπη και με συναισθήματα ευγνωμοσύνης θα είμαι πιο υγιής». Ακόμα και για τον κορωνοϊό που μας προβληματίζει σήμερα, όσο περισσότερο μας φοβίζει τόσο πιο πιθανή είναι η ακραία ανοσολογική απάντηση του οργανισμού μας σε αυτόν.
– Δηλαδή, πιστεύετε ότι εάν φοβόμαστε πολύ τον ιό είναι πιο πιθανό να μας προσβάλλει, ανεξάρτητα από το πόσο προσέχουμε;
Το ζήτημα δεν είναι εάν θα προσβληθείτε ή όχι από τον ιό. Αυτό εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες. Το ζήτημα είναι πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σας σε αυτόν ή σε οποιαδήποτε άλλη μόλυνση. Εάν βρίσκεστε σε μια γενικευμένη κατάσταση φόβου, η ενέργεια στο σώμα σας είναι αρκετά πιο αδύναμη από ό,τι αν ήσασταν σε κατάσταση χαράς. Θυμηθείτε τι είπαμε πριν. Η κατάσταση της ευτυχίας δημιουργεί έκρηξη αναπαραγωγής κυττάρων ενώ η κατάσταση του φόβου υποδαυλίζει τη διαδικασία. Άρα, αυτός είναι ο λόγος που όταν φοβόμαστε νιώθουμε άδειοι. Ο φόβος είναι πολύ χρήσιμος και στην αρχή παράγει τα απαραίτητα χημικά που θα μας επιτρέψουν να επιβιώσουμε από μια επικίνδυνη κατάσταση. Για παράδειγμα, εάν μας κυνηγάει ένα άγριο ζώο, παράγονται χημικά ώστε να επιτραπεί στο ανθρώπινο σώμα, για μικρό χρονικό διάστημα να λειτουργεί σε βέλτιστη απόδοση. Όταν μας κυνηγάει λοιπόν ένα άγριο ζώο, τότε δημιουργείται μια τεχνητή κορύφωση ενέργειας ώστε να πάμε σε ένα ασφαλές σημείο. Όταν όμως τα χημικά αυτά παράγονται διαρκώς, χωρίς να σταματά η αίσθηση της απειλής, τότε επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η αναπαραγωγή των κυττάρων μας μειώνεται και έχουμε την αίσθηση της αδυναμίας και της κόπωσης.
Το ανοσοποιητικό σας σύστημα αντλεί τεράστια αποθέματα ενέργειας για να ανταποκριθεί στην απειλή. Αυτός είναι ο λόγος που αισθάνεστε κόπωση και ξαπλώνετε στο κρεβάτι. Διότι ένα τεράστιο μέρος της ενέργειάς σας διοχετεύεται στην απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος στον εισβολέα. Αυτό που θέλετε εκείνη τη στιγμή, είναι τα επίπεδα ενέργειας στο σώμα σας να είναι υψηλά. Να μην είστε δηλαδή ήδη αποδυναμωμένοι όταν το ανοσοποιητικό σας θα απαιτήσει μεγάλο μέρος της ενέργειάς σας.
Ένας άλλος τρόπος που επιδρά η σκέψη στο ανοσοποιητικό είναι επίσης ο ακόλουθος. Εάν υπάρχει ένας ισχυρός φόβος, τότε, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί τη διαδικασία υποχώρησης, μεταφέρει δηλαδή τεράστια αποθέματα αίματος και άρα ενέργειας στα άκρα μας για να τρέξουμε και να προστατευτούμε από το υποτιθέμενο άγριο ζώο που μας κυνηγάει. Εάν εκείνη την ίδια στιγμή υπάρχει μια μόλυνση στον οργανισμό μας, τότε ο εγκέφαλος καλείται να απαντήσει σε ένα δίλημμα. «Θα δώσω προτεραιότητα στην τίγρη που με κυνηγάει ή στην καταπολέμηση της μόλυνσης;» Εάν ήταν πραγματικές συνθήκες, φυσικά, θα θέλαμε να αποφασίσει, να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τον άμεσο κίνδυνο και αργότερα, να καταπολεμήσει τη μόλυνση. Εάν όμως οι συνθήκες δεν είναι πραγματικές, ο κίνδυνος δεν είναι προσωρινός αλλά διαρκής, τότε, η ίδια απόφαση θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα. Ο φόβος ενεργοποιεί ενστικτωδώς λειτουργίες και μηχανισμούς αποθήκευσης και διατήρησης ενέργειας με σκοπό την καταπολέμηση του αντικειμένου που μας τον προκαλεί. Ενώ εμείς, αντιθέτως, αυτό που θέλουμε, είναι να είμαστε καλά, να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένοι, ώστε το σώμα μας να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά εξαρχής οποιαδήποτε εισβολή. Έχει αποδειχθεί ότι οι ορμόνες του στρες απενεργοποιούν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, ακριβώς για τον παραπάνω λόγο.
Εάν λοιπόν νιώθω διαρκώς αγωνία και φόβο, οι ορμόνες του στρες αναστέλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού μου συστήματος. Και είναι τόσο αποτελεσματικές σε αυτό, που θα το καταλάβετε με ένα απλό παράδειγμα.
Υποθέστε λοιπόν ότι κάνουμε μια μεταμόσχευση οργάνου από ένα άτομο σε ένα άλλο. Ο άνθρωπος Α δεν έχει λειτουργικά νεφρά, ο άνθρωπος Β έχει δύο λειτουργικά νεφρά και αποφασίζει να δωρίσει το ένα στον πρώτο. Τα κύτταρα όμως που βρίσκονται στο σώμα του Β δεν είναι τα ίδια με τα κύτταρα που βρίσκονται στο σώμα του Α. Εάν γινόταν λοιπόν η μεταμόσχευση, το ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη θα εξαπέλυε μια σφοδρή επίθεση στο νεοαφιχθέν όργανο διότι θα το θεωρούσε ως εισβολέα. Το αποτέλεσμα θα ήταν να καταστρέψει ολοσχερώς το όργανο και άρα δεν θα ήταν εφικτή η μεταμόσχευση οργάνων. Για να καταλάβετε λοιπόν πόσο ισχυρή είναι η επίδραση των ορμονών του στρες, ο γιατρός, πριν τη μεταμόσχευση θα δώσει στον δέκτη αυτές ακριβώς τις ορμόνες που παράγει το ανθρώπινο σώμα, μόνο που θα είναι σε υψηλές δόσεις. Με αυτόν τον τρόπο, οι ορμόνες του στρες αναστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να μην επιτεθεί στο όργανο.
Σας είπα το παραπάνω παράδειγμα για να κατανοήσετε πόσο ισχυρή επίδραση έχει ο φόβος και οι ορμόνες του στρες στη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Άρα, όσο περισσότερο μπαίνουμε στο συναίσθημα του φόβου, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε. Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον φόβο για τον κορωνοϊό να γίνει πιο επικίνδυνος από τον ίδιο τον ιό.
– Στο βιβλίο σας, «Το Φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος» περιγράφετε με έναν εξαιρετικό τρόπο την τροπή των συνηθισμένων σχέσεων όπου στην αρχή, όλα φαίνονται θαυμάσια αλλά στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν. Όταν είμαστε ερωτευμένοι ζούμε στο εδώ και τώρα, ενώ όταν περάσει η επιρροή του έρωτα ζούμε στο παρελθόν. Πώς είναι εφικτό να διατηρήσουμε το ΕΔΩ και ΤΩΡΑ στο διηνεκές;
Όπως είπα πριν, ο νους ελέγχει τη βιολογία μας και άρα τη ζωή μας. Όμως, υπάρχουν δύο νόες, ο συνειδητός και ο υποσυνείδητος. Ο συνειδητός αφορά τη διάνοιά μας και είναι αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς. Ο υποσυνείδητος νους όμως είναι ένα σύνολο προγραμμάτων που λειτουργούν στο παρασκήνιο με σκοπό να διευκολύνουν τη ζωή μας. Όταν περπατάμε, δεν σκεφτόμαστε πώς θα περπατήσουμε, απλά το κάνουμε. Αυτό είναι ένα υποσυνείδητο πρόγραμμα που δημιουργήθηκε όταν ήμασταν πιθανότατα στην ηλικία των δύο ετών. Έτσι, πολλές αυτοματοποιημένες λειτουργίες μας προέρχονται ακριβώς από αυτό το μέρος του εγκεφάλου μας που αποκαλούμε υποσυνείδητο.
Εάν σας ρωτήσω, όμως, αυτή τη στιγμή, τι θα θέλατε για το μέλλον σας; Πιθανότατα να μου απαντήσετε ότι θα θέλατε να είστε ευτυχισμένοι, να είστε υγιείς, να έχετε μια καλή σχέση. Όλα αυτά προέρχονται από τον συνειδητό σας νου.
Το σώμα σας λοιπόν είναι σαν ένα όχημα και ο νους είναι ο οδηγός. Όταν το αυτοκίνητο το οδηγεί ο συνειδητός σας νους, τότε θα το κατευθύνει εκεί που θέλει, για παράδειγμα στην κατεύθυνση της εκπλήρωσης όλων όσων επιθυμείτε για το μέλλον σας. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Εάν σας ρωτήσω τι θα κάνετε την επόμενη Παρασκευή, πιθανολογώ ότι θα είστε σε θέση να μου απαντήσετε. Πώς βρίσκετε όμως αυτές τις απαντήσεις; Αφού η Παρασκευή δεν έχει συμβεί ακόμα και είναι στο μέλλον, πώς μπορείτε να μου απαντήσετε; Ο συνειδητός σας νους λοιπόν, τι κάνει, παράγει σκέψεις, ώστε να μπορέσετε να μου δώσετε την απάντηση. Καθώς όμως ο συνειδητός σας νους ψάχνει να βρει τις σκέψεις, ποιος κρατάει το τιμόνι; Ο υποσυνείδητος νους σας ο οποίος ενεργοποιεί τα προγράμματα αυτοματισμού. Αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να περπατάμε αφηρημένοι ή να οδηγούμε αφηρημένοι χωρίς να σκοτωθούμε. Ο συνειδητός σας νους δεν λέει αριστερό πόδι, δεξί πόδι, αριστερό πόδι, δεξί πόδι για να περπατήσετε. Αφήνει απλά το πρόγραμμα του υποσυνείδητου να αναλάβει τον έλεγχο. Το ίδιο συμβαίνει στο αυτοκίνητο. Πόσες φορές δεν πιάνουμε τη συζήτηση με έναν φίλο που κάθεται στη θέση του συνοδηγού και μετά από κάποια λεπτά συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε προσέξει καθόλου το δρόμο; Εάν σας ρωτήσω τί συζητήσατε με τον φίλο σας θα είστε σε θέση να μου απαντήσετε. Εάν σας ρωτήσω όμως κάτι για τη διαδρομή την ώρα που ήσασταν αφηρημένοι δεν θα το θυμάστε.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα κρίσιμο συμπέρασμα. Το 95% της ζωής μας λειτουργεί βάσει των υποσυνείδητων προγραμμάτων του, διότι κατά 95% ,κάθε ημέρα, ο συνειδητός μας νους σκέφτεται. Σκέφτεται τι έγινε χθες, τι έγινε πριν μια ώρα, τι θα γίνει την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα κ.λ.π. Άρα, λοιπόν, όλες αυτές τις ευχές που κάνετε για τον εαυτό σας, όπως να είστε υγιής, να έχετε μια καλή σχέση κ.λ.π., ποιος θα τις εκπληρώσει αφού ο συνειδητός σας νους είναι απών;
Η ζωή σας αποτελεί το αποτέλεσμα των προγραμμάτων του υποσυνείδητού σας. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Κι αν κάποια από αυτά τα προγράμματα δεν σας εξυπηρετούν πια; Κι αν κάποια από αυτά τα προγράμματα σας οδηγούν σε λάθος συμπεριφορές; Τότε, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα το αντιληφθείτε. Θυμάστε πιο πριν το παράδειγμα του αυτοκινήτου; Δεν θα ήσασταν σε θέση να μου απαντήσετε τι συνέβαινε στη διαδρομή καθώς ήσασταν αφηρημένοι με τη συζήτηση με τον φίλο σας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα προγράμματα του υποσυνείδητού σας που οδηγούν τη ζωή σας. Δεν μπορείτε να κρίνετε ποια είναι ωφέλιμα και ποια όχι διότι ο συνειδητός σας νους είναι απών. Τελευταίες επιστημονικές έρευνες υποδηλώνουν ότι μέχρι και 70% αυτών των προγραμμάτων του υποσυνείδητού σας αποτελούν αρνητικά, αποδυναμωτικά προγράμματα. Και σκέφτομαι «Ω Θεέ μου, εάν το 70% αυτών των προγραμμάτων είναι προβληματικά, τότε, πιθανόν στο 70% της ζωής μου σαμποτάρω τον εαυτό μου». Και η επόμενη ερώτησή μου είναι «Ωραία, μπορώ να δω ποια προγράμματα είναι αρνητικά;» Και η απάντηση είναι «Όχι, διότι τα προγράμματα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια όταν η προσοχή μου δεν είναι παρούσα. Όταν η προσοχή μου είναι παρούσα, τότε τα προγράμματα αυτά δεν αναλαμβάνουν το τιμόνι της ζωής μου».
Στις διαλέξεις μου, για πάνω από 30 χρόνια, χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα:
Έχεις έναν φίλο. Γνωρίζεις τη συμπεριφορά του φίλου σου πολύ καλά. Επίσης γνωρίζεις και τους γονείς του. Παρατηρείς λοιπόν ότι η συμπεριφορά του φίλου σου μοιάζει πολύ με αυτή του γονιού του και μια μέρα αποφασίζεις να του πείς «Ρε συ Βασίλη, μοιάζεις πολύ με τον πατέρα σου». Κι εκείνος γίνεται έξω φρενών «Τι; Τρελός είσαι; Δεν μοιάζω καθόλου με τον πατέρα μου». Ενώ όλοι μπορούν να δουν λοιπόν ότι ο Βασίλης μοιάζει με τον πατέρα του, ο Βασίλης είναι ο μόνος που δεν το αναγνωρίζει. Γιατί; Επειδή ο Βασίλης είναι ο πατέρας του μόνο όταν η προσοχή του είναι απούσα και τα προγράμματα του υποσυνείδητου έχουν αναλάβει τον έλεγχο. Άρα, ο Βασίλης δεν είναι πραγματικά παρών για να παρατηρήσει τις συμπεριφορές που τον κάνουν να μοιάζει με τον πατέρα του.
-Ακόμα όμως κι αν το καταλάβουμε, πόσο εύκολο είναι να αλλάξουμε μια συμπεριφορά που είναι τόσο αυτοματοποιημένη;
Μα αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι τα προγράμματα αυτά εγκαθίστανται από τη εμβρυική ακόμα περίοδο. Από 7 μηνών, το παιδί έχει πλήρως διαμορφωμένο εγκέφαλο. Γνωρίζει τι τρώει η μητέρα, τι αισθάνεται. Θα σε ρωτήσω λοιπόν το εξής: Τι έμαθες όταν ήσουν ενός έτους;
– Δεν το γνωρίζω. Φαντάζομαι κανείς δεν το γνωρίζει….
Ακριβώς! Διότι ό,τι έμαθες τότε έγινε πρόγραμμα λόγω του ότι ο συνειδητός νους δεν δουλεύει πλήρως σε εκείνη την ηλικία. Γι αυτό σήμερα δεν θυμάσαι τι έμαθες και γι αυτό σήμερα έχεις άγνοια αυτών των προγραμμάτων. Το συγκλονιστικό όμως είναι ότι το γεγονός ότι δεν γνωρίζεις τα προγράμματά σου, σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις πώς συμπεριφέρεσαι στο 95% της ζωής σου. Γιατί; Γιατί στον 95% της ζωής σου, ο συνειδητός νους σου είναι απών διότι σκέφτεται το παρελθόν και το μέλλον και άρα λειτουργείς βάσει αυτών των προγραμμάτων!
Θέλετε λοιπόν να πάρετε μια ιδέα αυτών των προγραμμάτων; Είναι πολύ απλό. Τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σας και σας αρέσουν, συμβαίνουν διότι έχετε προγράμματα που τα επιτρέπουν να συμβούν. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τα αρνητικά προβλήματα της ζωής σας, είτε αφορά τη σχέση σας με τα χρήματα, είτε τη σχέση με τον σύντροφό σας είτε την αυτοεικόνα σας. Και αυτά προέρχονται από τα προγράμματά σας. Άρα, πολύ απλά, αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για τα προγράμματα που έχετε μέσα σας, απλά ρίξτε μια ματιά στη ζωή σας. Το 95% όλων όσων συμβαίνουν στη ζωή σας προέρχονται από αυτά τα προγράμματα.
Εάν λοιπόν θέλετε μια καλή δουλειά, μια καλή σχέση, μια καλή υγεία και δεν το πετυχαίνετε, δεν είναι το σύμπαν ή η κοινωνία που σας τα στερούν. Είναι ο εαυτός σας! Και για την ακρίβεια τα προγράμματά του υποσυνείδητού σας. Έτσι, αν προσπαθείτε να κάνετε μια υγιεινή ζωή αλλά δεν τα καταφέρνετε, δεν φταίει κάποιος άλλος, φταίει το πρόγραμμα που παίζει μέσα σας και δεν υποστηρίζει αυτή την επιλογή.
Γυρνώντας λοιπόν στην αρχική ερώτησή σας για τις σχέσεις, μπορούμε να πούμε:
Ο συνειδητός σας νου είναι δημιουργός. Ο υποσυνείδητος είναι ένα σύνολο προγραμμάτων. Όταν ερωτευόμαστε, όλη μας η προσοχή, ο συνειδητός μας νους είναι στραμμένος στη σχέση. Δεν παίζει κανένα υποσυνείδητο πρόγραμμα, διότι αυτό που θέλουμε είναι να βιώσουμε τη σχέση και όχι να σκεφτόμαστε άσχετα πράγματα. Ο νους έρχεται στο παρόν και αναλαμβάνει να οδηγεί το αυτοκίνητο. Αυτό είναι το φαινόμενο του μήνα του μέλιτος. Είναι η περίοδος εκείνη που ο συνειδητός νους παραμένει στο παρόν θέλοντας να βιώσει τη σχέση. Και εκεί υπάρχει χαρά, ενθουσιασμός, αγάπη. Και όταν οδηγεί ο συνειδητός νους το αυτοκίνητο, αυτό που κάνει είναι να σας κατευθύνει σε όσα θέλετε και εύχεστε μέσα σας για τον εαυτό σας. Αυτός είναι ο λόγος που το φαινόμενο του μήνα του μέλιτος αποτελεί μια στιγμή παραδείσου. Γιατί; Γιατί δεν σκέφτεστε αλλά βιώνετε και άρα κατευθύνετε τη ζωή σας στην υλοποίηση των ονείρων σας.
Καθώς βιώνουμε όμως το μήνα του μέλιτος, ταυτόχρονα, έχουμε κι άλλα πράγματα στη ζωή μας, όπως η δουλειά μας ή άλλες σχέσεις και ο συνειδητός μας νους αναγκάζεται από κάποια στιγμή και έπειτα να σκέφτεται και τους άλλους τομείς. Υποθέστε λοιπόν πως εμείς οι δύο βρισκόμαστε σε μήνα του μέλιτος. Κάποια στιγμή, εγώ σκέφτομαι τη δουλειά μου και ταυτόχρονα φτιάχνω και το αυτοκίνητό μου. Μου κάνεις μια ερώτηση και τότε ξαφνικά, εγώ σου απαντώ απότομα ή με φωνές. Εσύ παθαίνεις σοκ και σκέφτεσαι «Μα τι συμπεριφορά ήταν αυτή;». Και αν θυμάσαι την ιστορία του Βασίλη που είπαμε πιο πάνω, έτσι κι εγώ δεν θυμάμαι τον τρόπο που μίλησα. Διότι ήμουν απών. Πιθανότατα είναι ένα πρόγραμμα διότι έτσι έκανε ο πατέρας μου με τη μητέρα μου και αποθήκευσα αυτό το πρόγραμμα σαν πρότυπο συμπεριφοράς που θα βγαίνει στην επιφάνεια όταν ο συνειδητός μου νους είναι απών.
Εσύ λοιπόν αντιδράς και μου φωνάζεις «Μα καλά, πώς μου μίλησες έτσι;» κι εγώ, που πραγματικά δεν θυμάμαι πως σου μίλησα απαντώ «Μα καλά τι είπα; Γιατί κάνεις έτσι;». Και κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα.
Έτσι λοιπόν, όταν ξεκινάει μια διαφωνία, η μία επιλογή είναι να συμβεί αυτό που γίνεται συνήθως, να αρχίζουν να τσακώνονται οι δύο πλευρές. Η άλλη επιλογή, η οποία όμως προϋποθέτει ότι και οι δύο πλευρές έχουν τη γνώση όσων αναφέραμε παραπάνω, είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση. Στο παραπάνω παράδειγμα, όταν σου μίλησα απότομα, αντί να μου επιτεθείς, θα μπορούσες να με ρωτήσεις «Εννοούσες πραγματικά αυτό που μου είπες;» Έτσι, θα μου έδινες το χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που είπα προέκυψε από ένα πρόγραμμα και θα με βοηθούσε να αρχίσω να το διορθώνω.
Ενώ όταν δημιουργείται μια σύγκρουση ή μια διαφωνία, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι κανένας δεν θα μπορέσει να βελτιωθεί. Οι άνθρωποι λοιπόν πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι έχουμε προγράμματα, καλά και κακά. Ας δώσουμε χώρο ο ένας στον άλλον να ξαναδεί το πρόγραμμά του και να το διορθώσει χωρίς να κλείνουμε αυτές τις δυνατότητες απλά με διαφωνίες και φωνές.
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο μήνας του μέλιτος δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα. Θα μπορούσε να αφορά οτιδήποτε, για παράδειγμα την κηπουρική ή το μαγείρεμα. Ο μήνας του μέλιτος είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία βιώνουμε ολοκληρωτικά και δεν είμαστε απλά χαμένοι στις σκέψεις μας.
Για να μην μακρυγορώ άλλο, αυτό που λέω είναι «Ας έχουμε περισσότερους μήνες του μέλιτος στη ζωή μας», ας έχουμε περισσότερο στραμμένη την προσοχή μας στο παρόν.
– Εάν οι σκέψεις επιδρούν στα κύτταρά μας και οι σχέσεις μας αποτελούν μία από τις κύριες πηγές που πυροδοτούν τις σκέψεις μας, θα λέγατε ότι ο τρόπος που σχετιζόμαστε επηρεάζει και την υγεία μας; Και δεν εννοώ μόνο την ψυχική αλλά και την σωματική.
Απολύτως, όπως είπαμε πριν, το υπερβολικό στρες αναστέλλει το ανοσοποιητικό μας. Και εάν η σχέση μας προκαλεί στρες, φόβο ή άλλα αρνητικά συναισθήματα, τότε φυσικά θα επδράσει αρνητικά τόσο στην ψυχική όσο και στη φυσική μας υγεία. Το ίδιο και το αντίστροφο. Μια καλή σχέση θα μας βοηθήσει να είμαστε πιο υγιείς.
– Εάν βρισκόμαστε σε μία κακή σχέση, πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν αξίζει να τη διατηρήσουμε ή απλά πρέπει να την τελειώσουμε;
Εντάξει, λάβετε υπόψη αυτό. Όταν γνωρίσατε το άτομο αυτό, για πρώτη φορά, το αγαπήσατε διότι δεν έπαιζαν ούτε τα δικά σας προγράμματα ούτε τα δικά του. Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος που έχετε αγαπήσει είναι ακόμα εκεί απλά είναι απών. Οπότε, εάν το ερώτημα είναι πότε αξίζει να διατηρήσετε μια σχέση ή όχι θα έλεγα ότι η απάντηση είναι αρκετά απλή. Εάν το άλλο άτομο αλλά και εσείς είστε διατεθειμένοι μέσω της συζήτησης να αλλάξετε αυτά τα προγράμματα, τότε αξίζει. Ο υπέροχος άνθρωπος που κάποτε γνωρίσατε είναι εκεί. Εάν όμως δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει και το μόνο που συμβαίνει είναι να τσακώνεστε, τότε, η κατάσταση πιθανόν να μην αλλάξει και ίσως τότε δεν αξίζει να διατηρηθεί. Αλλά αν σκεφτείτε ότι ο μήνας του μέλιτος μπορεί να διατηρηθεί για όλη την υπόλοιπη ζωή σας αξίζει να προσπαθήσετε. Μόνο όμως εφόσον καταλαβαίνουν και οι δύο πλευρές την αναγκαιότητα να βελτιωθούν και να αλλάξουν αυτά τα προγράμματα που επιδρούν στη ζωή τους.
Και επειδή δεν θυμόμαστε αυτά τα προγράμματα, ο πιο απλός τρόπος να τα αντιληφθούμε είναι να ακούσουμε γι αυτό από τον σύντροφό μας. Εάν λοιπόν οι δύο πλευρές έχουν την ωριμότητα να διερευνούν αυτά τα προγράμματα κάνοντας συζητήσεις και όχι καυγάδες, τότε σίγουρα αξίζει.
– Και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτά τα προγράμματα; Με ποιον τρόπο μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το νου μας;
Ο συνειδητός νους και ο υποσυνείδητός νους έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο μάθησης. Ο συνειδητός νους μαθαίνει μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από ένα σεμινάριο, μέσα από την ίδια την εμπειρία. Ο υποσυνείδητος νους όμως μαθαίνει μέσα από την επανάληψη. Έτσι, όσο συγκλονιστικό κι αν είναι ένα βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτα στη ζωή σας εάν δεν αρχίσετε να επαναλαμβάνετε τις αρχές του ξανά και ξανά ώστε να γίνουν συνήθειες και άρα προγράμματα του υποσυνείδητου νου σας. Όταν μαθαίνετε οδήγηση, ο συνειδητός νους σας είναι 100% εκεί. Για να γίνει αυτή η γνώση όμως υποσυνείδητη θα πρέπει να οδηγήσετε εκατοντάδες φορές ώστε να αισθάνεστε την άνεση να αφαιρείστε ή να μιλήσετε στον διπλανό σας.
Να θυμάστε ότι μέχρι την ηλικία των 7 ετών, το παιδί είναι σαν μια κάμερα χωρίς κριτική σκέψη. Ό,τι βλέπει, το καταγράφει και το υιοθετεί. Ο Βασίλης, για παράδειγμα, βλέπει την συμπεριφορά της μητέρας απέναντι στον πατέρα του και απλά καταγράφει ότι έτσι πρέπει να του φέρεται η μελλοντική του σύντροφος. Και όταν βλέπει τη συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα υιοθετεί τον τρόπο που εκείνος πρέπει να αντιδρά στη σύντροφό του. Και εάν η σχέση των γονιών του είναι καλή, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι και οι δικές του σχέσεις θα είναι καλές. Εάν όμως δεν ήταν, απλά θα αναπαράγει καταστροφικές σχέσεις. Τα πρώτα 7 χρόνια, όλες οι συμπεριφορές γίνονται προγράμματα διότι ο συνειδητός νους είναι σε ύπνωση.
– Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ Δρ Lipton. Θα θέλαμε να κλείσουμε αυτή τη τη συνέντευξη με μια τοποθέτηση για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο σε σχέση με τον Κορονοϊό και την καραντίνα. Πιστεύετε ότι είναι μια προσωρινή κατάσταση ή σηματοδοτεί την αρχή μια νέας περιόδου; Κι αν ναι, ποιας;
Αν θέλουμε να κάνουμε περισσότερους ανθρώπους να πεθάνουν, μπορούμε να ονομάσουμε τον ιό, μαζική εξαφάνιση ειδών (γέλιο). Πέρα από το αστείο, στην πραγματικότητα βιώνουμε όντως την έκτη μαζική εξαφάνιση ειδών. Έχει συμβεί άλλες πέντε φορές στο παρελθόν. Και τι είναι μια μαζική εξαφάνιση; Είναι η διαδικασία όπου το 90% των έμβιων όντων εξαφανίζεται. Η τελευταία συνέβη μόλις 66.000.000 χρόνια πριν όταν υπήρχαν δεινόσαυροι στη Γη. Και τότε, ένας κομήτης εξαφάνισε τη ζωή. Έως τώρα, η ίδια η φύση δημιούργησε τον μαζικό εξαφανισμό, και τις πέντε προηγούμενες φορές. Τώρα όμως, χάνονται πολλά είδη ζώων και φυτών, το κλίμα καταστρέφεται, αλλά για πρώτη φορά αυτό συμβαίνει λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι από εξωτερικές δυνάμεις.
Ο ιός αυτός δείχνει την κακή διανοητική κατάσταση της ανθρωπότητας. Δεν ζούμε με αρμονία. Ζούμε σε ένα διαρκή φόβο και στρες. Δεν είναι ο ιός που μας απειλεί, είμαστε εμείς που απειλούμε τη γη και τη ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να αφυπνιστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αλλάξουν τη ζωή τους. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια παύση, σε ένα pause. Και είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής μας και να αποφασίσουμε να κάνουμε πραγματικές αλλαγές. Το αποτέλεσμα αυτή της κατάστασης θα είναι η αλλαγή.
Με τρομάζει διότι υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές αυτής της αλλαγής. Η μία λέει ότι βγαίνω δυνατότερος, πιο υγιής και πιο ευτυχισμένος, μαθαίνοντας από τα λάθη μου και δημιουργώντας μεγαλύτερη αρμονία με τον εαυτό μου, με τους άλλους και με τον πλανήτη. Η άλλη εκδοχή λέει ότι παραδίδω τη δύναμή μου και επιτρέπω στην κυβέρνησή μου να αποφασίζει για τη ζωή μου. Και αυτή η δεύτερη εκδοχή είναι που με τρομάζει εμένα (γέλιο). Δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον να αποφασίσει για το καλό μου. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αλλά πραγματικά αυτές τις δύο εκδοχές βλέπω μόνο.
Ή θα βγούμε από αυτό δυνατότεροι ή θα παραχωρήσουμε περισσότερες δυνάμεις στις κυβερνήσεις μας για να αποφασίζουν εκείνες για εμάς.
Περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές για το επερχόμενο workshop στην Αθήνα θα βρείτε εδώ https://leadingminds.gr/el/
