Η φυλακή της πικρίας
Οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στις στενές σχέσεις είναι ο μόνιμος θυμός και ο εκνευρισμός για ασήμαντα πράγματα. Η δυσφορία μου απέναντι στον Μπέλα για την ανυπομονησία και τις εξάρσεις θυμού του, για τον τρόπο που παρέμενε κολλημένος στο παρελθόν, για την απογοήτευση που συχνά διέκρινα στο πρόσωπό του όταν παρατηρούσε τον γιο μας φούντωνε μέσα μου τόσα χρόνια, που σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να απελευθερωθώ θα ήταν να τον χωρίσω. Μόνο αφότου το διαλύσαμε και διαταράξαμε ολοκληρωτικά τη ζωή των παιδιών μας, αλλά και τη δική μας, κατάλαβα ότι η απογοήτευση και ο θυμός μου δεν είχαν πραγματικά σχέση με τον Μπέλα.
Όλα μ’ εμένα είχαν να κάνουν. Με τις δικές μου ατελείς συναισθηματικές υποθέσεις και το ανεπίλυτο πένθος μου. Η ασφυξία που ένιωσα στον γάμο μας δεν οφειλόταν στον Μπέλα. Ήταν το τίμημα για όλα τα χρόνια που είχα περάσει αρνούμενη τα συναισθήματά μου: τη θλίψη για τη μητέρα μου, που εγκατέλειψε την ανεξαρτησία της και την κοσμοπολίτικη ζωή της όταν δούλευε σε κάποιο προξενείο της Βουδαπέστης, για τον χαμένο της έρωτα, όταν οι δικοί της της απαγόρευσαν να παντρευτεί τον άντρα που αγαπούσε επειδή δεν ήταν Εβραίος, αναγκάζοντάς τη να κάνει αυτό που οι άλλοι περίμεναν από εκείνη· τον φόβο ότι θα επαναλάμβανα τη μοναξιά που έβλεπα στον γάμο των γονιών μου· τη θλίψη μου για τον πρώτο μου έρωτα, τον Έρικ, που πέθανε στο Άουσβιτς· και το πένθος για τους γονείς μου. Παντρεύτηκα και έγινα μητέρα προτού συμφιλιωθώ με τις απώλειές μου. Και ξαφνικά είχα κλείσει τα σαράντα.
Advertisment
Ήμουν ακριβώς στην ηλικία της μητέρας μου όταν πέθανε. Ένιωσα ότι ο χρόνος μου τελείωνε. Ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω όπως ήθελα: ελεύθερη. Όμως, αντί να αναζητήσω την ελευθερία ανακαλύπτοντας τον ουσιαστικό σκοπό και τον προσανατολισμό μου, αποφάσισα ότι ελευθερία για μένα σήμαινε να απομακρυνθώ από τις φωνές του Μπέλα, από τον κυνισμό, τον εκνευρισμό και την απογοήτευσή του. Αυτά φανταζόμουν ότι με περιόριζαν.
Συχνά ο λόγος για τον οποίο είμαστε θυμωμένοι είναι ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες μας και στην πραγματικότητα. Θεωρούμε πως το άλλο πρόσωπο είναι αυτό που μας παγιδεύει και δυσχεραίνει την κατάστασή μας – η πραγματική φυλακή, όμως, είναι οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες μας. Συχνά παντρευόμαστε όπως ακριβώς ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο.
Ερωτευόμαστε την αγάπη ή την εικόνα κάποιου ανθρώπου στον οποίο έχουμε προσδώσει όλα τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά που επιθυμούμε, ή κάποιον με τον οποίο μπορούμε να επαναλάβουμε οικεία μοτίβα συμπεριφοράς από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Ή προβάλλουμε έναν ψεύτικο εαυτό, αναζητώντας την αγάπη και μια ασφαλή σχέση, εγκαταλείποντας τον πραγματικό μας εαυτό. Ο έρωτας είναι χημεία. Μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα. Και είναι προσωρινός.
Advertisment
Όταν τα συναισθήματα εξασθενούν, μας απομένει μόνο ένα χαμένο όνειρο, μια αίσθηση απώλειας για τον σύντροφο ή τη σχέση που ούτως ή άλλως ποτέ δεν είχαμε. Τόσες και τόσες σχέσεις που μπορούν να σωθούν εγκαταλείπονται εξαιτίας της απόγνωσης. Αγάπη, όμως, δεν είναι αυτό που νιώθουμε. Είναι αυτό που κάνουμε. Οι πρώτες μέρες μιας σχέσης περνούν ανεπιστρεπτί. Δεν θα γυρίσετε ποτέ στις μέρες που δεν αισθανόσασταν θυμό ή απογοήτευση, στις μέρες που δεν νιώθατε αποκομμένοι από τον άλλο. Τη θέση τους, όμως, παίρνει κάτι καλύτερο: μια αναγέννηση. Μια νέα αρχή.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Η ελευθερία είναι επιλογή” του Edith Eger που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα
