Γνωρίζω τη σύζυγό μου από το πρώτο έτος της ιατρικής σχολής στην οποία ήμασταν συμφοιτητές, δηλαδή πριν από 40 και πλέον χρόνια. Από τότε έχουμε αναπτύξει μια σχεδόν τηλεπαθητική κατανόηση των διαθέσεων και των σκέψεων του άλλου. Αυτό μπορεί να ακούγεται μάλλον βαρετό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια πολύ ανακουφιστική και οικεία εμπειρία.
Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ για τον βαθμό στον οποίο γινόμασταν πιο όμοιοι και με άλλους τρόπους. Ας πούμε για τα βλέμματα. Υπάρχει πληθώρα ερευνών που δείχνουν ότι τα μακροχρόνια ζευγάρια τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Αυτό όμως συμβαίνει επειδή ξεκινούν να μοιάζουν ο ένας με τον άλλον, ή μήπως τα ζευγάρια γίνονται πιο όμοια με την πάροδο του χρόνου; Ίσως λόγω κοινής διατροφής, ή τρόπου ζωής, ή τρόπων συμπεριφοράς, ή κάποιου άλλου παράγοντα;
Advertisment
Για να το ανακαλύψει αυτό, μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις ΗΠΑ συγκέντρωσε μια βάση δεδομένων με φωτογραφίες 517 ζευγαριών, οι οποίες τραβήχτηκαν αμέσως μετά τον γάμο τους και στη συνέχεια δεκαετίες αργότερα. Χρησιμοποιώντας προηγμένο λογισμικό αναγνώρισης προσώπου και κριτές, έδειξαν ότι αν και τα μακροχρόνια ζευγάρια τείνουν να μοιάζουν, δεν γίνονται πιο όμοια με την πάροδο του χρόνου. Με άλλα λόγια, η μελέτη αυτή υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι τείνουμε να επιλέγουμε συντρόφους που μας μοιάζουν.
«Αυτό φέρνει στο ίδιο επίπεδο την εμφάνιση του προσώπου με άλλα χαρακτηριστικά – όπως τα ενδιαφέροντα, η προσωπικότητα, η νοημοσύνη, οι στάσεις, οι αξίες και η ευημερία – τα οποία παρουσιάζουν αρχική ομοιότητα αλλά δεν συγκλίνουν με την πάροδο του χρόνου», έγραψαν.
Αλλά αν και μπορεί να μην γινόμαστε πιο όμοιοι στην εμφάνιση, με την πάροδο των ετών το μικροβίωμα του δέρματός μας σίγουρα γίνεται. Σε μια μελέτη που διεξήχθη πριν από μερικά χρόνια, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό mSystems, οι επιστήμονες αποφάσισαν να αναλύσουν τα μικροβιώματα του δέρματος ζευγαριών που συμβιώνουν και διαπίστωσαν ότι η συμβίωση επηρεάζει σημαντικά τις μικροβιακές κοινότητες στο δέρμα του άλλου.
Advertisment
Για τη διεξαγωγή της μελέτης, οι ερευνητές συνέλεξαν δείγματα από πολυάριθμα σημεία του σώματος των εθελοντών, όπως τα άνω βλέφαρα, τα εξωτερικά ρουθούνια, τα εσωτερικά ρουθούνια, τις μασχάλες, τον κορμό, την πλάτη, τον αφαλό και τις παλάμες των χεριών.
Ο αντίκτυπος της συμβίωσης στη μικροβιακή τους κοινότητα ήταν τόσο ισχυρός που οι αλγόριθμοι υπολογιστών μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα ζευγάρια που συμβιώνουν με ακρίβεια 86% με βάση μόνο το μικροβίωμα του δέρματός τους. Η περιοχή του σώματος όπου τα ζευγάρια που συμβίωναν ήταν τα πιο όμοια, όσον αφορά τα μικρόβια, ήταν τα πόδια. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς πολλοί από εμάς κυκλοφορούν ξυπόλητοι στα σπίτια τους.
Αν και τα ζευγάρια παρουσίασαν εντυπωσιακές ομοιότητες στο μικροβίωμα του δέρματος, υπήρχαν ορισμένες περιοχές του σώματος όπου το φύλο του εθελοντή είχε μεγαλύτερη σημασία από το αν συζούσαν. Για παράδειγμα, ανακάλυψαν ότι οι μικροβιακές κοινότητες που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του μηρού ήταν πιο παρόμοιες μεταξύ των ατόμων του ίδιου βιολογικού φύλου παρά μεταξύ των συντρόφων που συμβιώνουν.
Και πάλι, αποδείχθηκε ότι οι αλγόριθμοι του υπολογιστή τους μπορούσαν να διακρίνουν μεταξύ ανδρών και γυναικών με ακρίβεια 100% αναλύοντας μόνο δείγματα από το εσωτερικό του μηρού. Ποιος να το φανταζόταν;
Πηγή: www.sciencefocus.com/the-human-body/dr-michael-mosley-couples-skin-microbiome
