«Το σώμα δεν ψεύδεται. Κι εσύ έχεις ήδη το σώμα ενός γέρου…»
Τα λόγια του Dreamer αντηχούσαν ακόμα στη σκέψη μου, αναβιώνοντας ξανά την οδύνη που μου είχαν προκαλέσει την πρώτη φορά που τα άκουσα. «Δεν χρειάζομαι δίπλα μου κάποιον να τον γηροκομώ…»
Advertisment
Τα σκληρά αυτά λόγια είχαν διαρρήξει το παχύ στρώμα της άμυνάς μου και διείσδυαν τώρα στον ζωντανό ιστό μου. Ένιωθα την εκρηκτική δύναμή τους να αποδομεί τη στάση ζωής μου και τις πεποιθήσεις μου. Ειδικότερα τα όσα μου φανέρωσε, κατά το τέλος της συνάντησής μας, με διατρυπούσαν σαν σπιρούνια.
«Τα όργανα είναι φτιαγμένα για να ονειρεύονται. Το σώμα δημιουργεί τον κόσμο. Ακόμα κι εκείνοι που μολύνουν το σώμα τους, δημιουργούν∙ όμως η δημιουργία τους είναι ένας κόσμος μολυσμένος. Ο κόσμος είναι η δική σου αντανάκλαση: νοσεί όσο νοσείς εσύ. Τα πάντα είναι συνδεδεμένα και τίποτα δεν στέκεται μονάχο του».
Ο Dreamer μου δίδαξε πως το πεπρωμένο ενός ανθρώπινου όντος, όπως και όλα όσα έχει στην κατοχή του, είναι στενά συνδεδεμένο με την υγεία του σώματός του. Στο μέλλον και έχοντας ως οδηγό μου αυτές τις αποκαλύψεις, επρόκειτο να ερευνήσω τα πεδία της οικονομίας και των επιχειρήσεων για να ανακαλύψω τελικά ότι ακόμα και η οικονομική δραστηριότητα ενός ανθρώπου εξαρτάται από τη φυσική πληρότητά του και την άρτια κατάσταση του σώματός του. Οι περιουσίες των μεγάλων επιχειρήσεων και των βιομηχανικών αυτοκρατοριών, ακριβώς όπως και οι τύχες εθνών και ολόκληρων πολιτισμών, αναπτύσσονται και ευημερούν, ή νοσούν και πεθαίνουν, μαζί με τον ηγέτη ή τον ιδρυτή και δημιουργό τους.
Advertisment
«Η πυραμίδα ενός οργανισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναπνοή του ηγέτη του. Ένα χρυσό νήμα δένει τη δική του εικόνα και το προσωπικό πεπρωμένο του με αυτό του οργανισμού και των ανθρώπων που συμμετέχουν στον τελευταίο. Η σωματική υπόσταση του ηγέτη συμπίπτει με την οικονομική ταυτότητά του, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους παλαιούς ηγεμόνες. Ο βασιλιάς είναι η χώρα, η χώρα είναι ο βασιλιάς».
Δεν μπορούσα πλέον να συνεχίσω να αποφεύγω ένα τόσο άμεσο και ισχυρό μήνυμα, κι έτσι πήρα την απόφαση να κάνω τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση που είχε υποδείξει ο Dreamer, με σκοπό να καταπολεμήσω τη σωματική παρακμή μου. Αποφάσισα να δεσμευτώ σε ένα πλήρες πρόγραμμα σωματικής άσκησης, ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές που είχα πάρει στη συνάντησή μου με τον Dreamer στη Μας Αγκλάντα.
Το πρόγραμμα αυτό περιλάμβανε αλλαγές στα πάντα, από τον τρόπο της διατροφής και της αναπνοής μου, μέχρι το σεξ και τον ύπνο. Διερεύνησα όλες τις επιλογές που είχα και κατέληξα σε ένα πλάνο δράσης που θα άλλαζε αποφασιστικά τη ζωή μου.
Όμως, οι δυσκολίες φάνταζαν ανυπέρβλητες. Η ίδια η ιδέα να αλλάξω τις συνήθειές μου, να αρχίσω να καταβάλλω σωματική προσπάθεια ή να υποβληθώ στην οποιαδήποτε θυσία, αρκούσε για να εγείρει μέσα μου εσωτερικές αντιστάσεις, διαφόρων βαθμών και διαφόρων μορφών, μέχρι του σημείου να νιώθω απέχθεια. Η ιδέα και μόνο της αυστηρής πειθαρχίας που θα ήταν απαραίτητη μου προκαλούσε έντονες εσωτερικές συγκρούσεις στη διάθεση και στα συναισθήματά μου.
Παρατηρώντας προσεκτικά τις ίδιες μου τις αντιδράσεις, ανέσυρα στην επιφάνεια τον εσωτερικό χάρτη των προβλημάτων μου, λες και προβαλλόταν στην οθόνη ενός ραντάρ: τα όρη της ακαμψίας μου, οι απότομες πλαγιές των αμφιβολιών μου, οι απύθμενες άβυσσοι των φόβων μου και η έρημος της μοναξιάς μου και της αδυναμίας μου να κατανοήσω. Μόνο μελετώντας και παρατηρώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μου κατόρθωσα να εντοπίσω εκείνο το κομμάτι μέσα μου που αντιδρούσε και υπέφερε περισσότερο στην ιδέα της αλλαγής. Και ακριβώς εκεί, στο σημείο όπου ένιωθα τον κόμπο, βύθισα το ξίφος της βούλησής μου. Από εκείνη τη μέρα και μετά, ξεκίνησε η σκληρή προσπάθεια∙ μια θανάσιμη πρόκληση, ένας ιερός πόλεμος ανάμεσα σ’ εμένα και στον ίδιο μου τον εαυτό, που έμελλε να διαρκέσει χρόνια.
Εκείνος ο χειμώνας υπήρξε ένας από τους δριμύτερους στη μετεωρολογική ιστορία της Νέας Υόρκης. Η πόλη καλύφθηκε από μια βαριά κουβέρτα χιονιού και σαρώθηκε από πολικούς ανέμους, λες και η μητρόπολη είχε με μαγικό τρόπο μεταμορφωθεί σε αρκτικό τοπίο, όπου οι ουρανοξύστες μετατράπηκαν σε τσουλήθρες πάγου για τα παιδιά μιας φυλής Γιγάντων. Νωρίς το πρωί, προτού συγκεντρώσω το κουράγιο να βγω για τρέξιμο, συνήθιζα να ρίχνω μια ματιά πίσω από τις βενετσιάνικες περσίδες για να πάρω κάποια ιδέα για τον καιρό.
Ήμουν από τους τυχερούς, γιατί, κατοικώντας στον δέκατο έκτο όροφο και με θέα τον Ιστ Ρίβερ και την πόλη, μπορούσα να πληροφορηθώ αμέσως ποιες ήταν οι καιρικές συνθήκες. Οι περισσότεροι Νεοϋορκέζοι ήταν αναγκασμένοι να ανοίγουν την τηλεόραση, σαν ηλεκτρονικό παράθυρο, αν ήθελαν να βγουν και έπρεπε να αποφασίσουν τι θα φορέσουν.
Για ολόκληρες εβδομάδες, η γραμμή του ορίζοντα στο Μανχάταν, με τους χιονισμένους οβελίσκους και πυργίσκους, έμοιαζε με πάλλευκο γοτθικό κόσμο, σφραγισμένο σε μια κρυστάλλινη σφαίρα. Αντικρίζοντας κάτι τέτοιο, η αποφασιστικότητα καθενός θα κλονιζόταν. Κάθε πρωί, έπρεπε να αντιμετωπίσω μια σκληρή μάχη. Όταν άκουγα το ξυπνητήρι, η σκέψη πως θα έβγαινα σ’ εκείνες τις πολικές συνθήκες ξεσήκωνε κανονική μάχη ανάμεσα στην αποφασιστικότητά μου και στο νωχελικό, παρηκμασμένο σώμα μου, το οποίο δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για αλλαγή.
Αποθαρρυμέννο από τόσα και τόσα χρόνια κακομεταχείρισης και παραμέλησης, το σώμα μου έλεγε «όχι» σε οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης. Φοβισμένο από την απειλή του τρεξίματος, αποκάλυπτε την πραγματική κατάστασή του. Μόνο σήμερα πια, όταν κοιτώ προς τα πίσω, μπορώ να διακρίνω τον ανέφικτο χαρακτήρα εκείνης της προσπάθειάς μου, εξίσου ανέφικτο με την απόπειρα του βαρόνου Μινχάουζεν να ανασυρθεί από έναν βάλτο τραβώντας μόνος του τον εαυτό του από την περούκα του. Μόνο ο ήχος της φωνής του Dreamer και η ανάμνηση από τα δικά Του λόγια μπορούσαν να υποστηρίξουν εκείνη την προσπάθεια και να μου δώσουν κουράγιο.
Αν επιθυμούμε να προχωρήσουμε έστω κι ένα χιλιοστό προς την πληρότητα, πρέπει να αντιστρέψουμε την οπτική μας για τον κόσμο.
Απαιτείται μια προσπάθεια υπεράνθρωπη. Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία.
Η κατάκτηση αυτού του χιλιοστού αιωνιότητας μπορεί να καταπιεί ολόκληρους ωκεανούς στον κόσμο των συμβάντων.
Το πρόγραμμά μου περιλάμβανε το να κάνω τρέχοντας μία φορά τον γύρο του νησιού και να επιστρέψω εγκαίρως, προκειμένου να ετοιμαστώ για τη δουλειά και να ανταλλάξω μερικές κουβέντες στο τραπέζι του προγεύματος με την Τζόρτζια και τον Λούκα, προτού φύγουν για το σχολείο. Πάντοτε δοκίμαζα τον πειρασμό να μείνω στο κρεβάτι και να τους αφήσω στην αποκλειστική φροντίδα της Τζιουζεπόνα.
Πολλές ήταν οι φορές που είχα προσπαθήσει να ταυτοποιήσω εκείνη τη φωνή, η οποία κάθε πρωί πάσχιζε να με αποτρέψει απ’ το τρέξιμο. «Σε τελική ανάλυση», μου έλεγε, «με τέτοιο καιρό, ποιος θα μπορούσε να σε κατηγορήσει αν επέστρεφες στο κρεβάτι σου; Μήπως δεν έχεις κάνει ήδη αρκετά
Δεν θα έρθει πια και το τέλος του κόσμου αν μια φορά δεν πας για τρέξιμο…» και πάει λέγοντας. Άλλες πάλι φορές, το γεγονός πως είχα πέσει πολύ αργά για ύπνο ή πως έπρεπε να προλάβω μια πρωινή πτήση ήταν η πρόφαση που έψαχνα για να αποφύγω την άσκηση. Έτσι λοιπόν η εκάστοτε περίσταση επιχειρούσε να εισχωρήσει στις ρωγμές της αποφασιστικότητάς μου και να αποτελέσει καλή δικαιολογία για να εγκαταλείψω την πειθαρχία που είχα μόνος μου επιβάλει στον εαυτό μου.
Όποια κι αν ήταν η προέλευσή της, εκείνη η εξοργιστική εσωτερική φωνή ήταν πάντοτε έτοιμη να υπονομεύσει τα σχέδιά μου και ήμουν διαρκώς αναγκασμένος να την καταπνίγω. Κι όλο αυτό δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Διότι, διατηρώντας την πειθαρχία μου στη δέσμευση του τρεξίματος, καταπολεμώντας την ίδια μου την αντίσταση και αψηφώντας συνήθειες χρόνων, έκανα να αναδύεται στην επιφάνεια η πιο άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της ύπαρξής μου.
«Remember… Nothing is external… You are the only obstacle to your evolution», μου είχε πει ο Dreamer τόσες και τόσες φορές. «Δεν υπάρχει δυσκολία ή περιορισμός που να μην πηγάζει από μέσα σου». Επρόκειτο όμως να μου πάρει χρόνια μέχρι να καταλάβω αυτά τα λόγια και να τα μετατρέψω σε ζωτική ουσία για το σώμα μου. Έπρεπε πρώτα να πέσω και να σηκωθώ χίλιες φορές, να πεθάνω και να αναγεννηθώ, προτού μάθω να ευλογώ την κάθε δυσκολία που συναντούσα στον δρόμο μου και να αναγνωρίσω πως ο μοναδικός αντίπαλός μου βρισκόταν μέσα μου.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο H Σχολή των Θεών του Elio D’Anna. Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Διόπτρα και στο www.dioptra.gr. Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ
