«Τέλος εποχής», για να ζήσω ξανά
Χρόνια ολόκληρα στην καταστροφικότητα και καταστροφολογία και τι καταφέραμε; Ένα τσούρμο εμμονές στο μυαλό και ένα κάρο ενοχές στο χαρτί, αποτυπωμένες απλά, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, έτσι για το ξέσπασμα της στιγμής. Για τη λύτρωση της απώλειας. Για τον πόλεμο του πένθους. Αυτού που ποτέ δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε, όσο κι αν προσπαθήσαμε.
Advertisment
Δε μιλάω για το θάνατο. Δε μιλάω ΜΟΝΟ για αυτόν. Μιλάω για όλα αυτά τα μικρά πένθη, τους από- χωρισμούς και την πικρία που σου αφήνουνε στο στόμα, μιλάω για κάτι υγρά μαξιλάρια μπερδεμένα με αρώματα τα βράδια και δάκρυα αναστεναγμών. Πολύ δεν τράβηξε το αστείο; Πολύ δε σε έριξες; Έχεις την εντύπωση πως πάει και άλλο πιο κάτω και αν ναι, θέλεις να το επιχειρήσεις; Γιατί άνθρωπέ μου…
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Advertisment
Ξεκούμπωσε λίγο τη γραβάτα που σε πνίγει, βάλε κάτι πιο ελαφρύ, πιάσε τα μαλλιά σου πίσω, ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπό σου και έλα στη βεράντα που σε περιμένω να τα πούμε. Ο καιρός ευνοεί απαλά αεράκια και ευωδία βροχής. Εκτίμησέ το. Κάθισε σου λέω. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, τα μυαλά σου έγιναν μπλέντερ, η αυτοεκτίμησή σου έπιασε πάτο και με τη δική σου συναίνεση μάλιστα, η καρδιά σου γέμισε μαύρα σύννεφα, το κορμί σου ξέσπασε σε κρίσεις, το άγχος σε περικύκλωσε και όλα αυτά γιατί;
Γιατί ποτέ δεν κατάλαβες πόσο μικρή αυτή η ζωή είναι, πως τα χρόνια περνούν κι εσύ αβίαστα προσπερνάς ευτυχισμένες και υγιείς στιγμές και ανθρώπους, την αγάπη, την ειρήνη μέσα σου, τη ψυχική σου ηρεμία, τις επιθυμίες και τα όνειρά σου. Αρκετά. Αρκετά όλα όσα σε πήγαν πίσω. Αρκετά με όλους όσους προσπάθησαν να σε κάνουν να πιστέψεις πως είσαι μικρός. Αρκετά με την παλιά σου ζωή. Εδώ, η υπόθεση μυρίζει… «Τέλος Εποχής».
Αναρωτιέμαι αν χαμογελάς καθόλου, αναρωτιέμαι αν σου λες «Καλημέρα» στον καθρέφτη, αναρωτιέμαι αν καθόλου σε θαυμάζεις. Μη γελάς, δεν κάνω πλάκα. Είσαι μοναδικός, το ξέρεις; Όσες προσπάθειες κι αν έκανε αυτή η παλλακίδα κοινωνία να σε κάνει να μοιάζεις ίδιος και όμοιος με όλους και στη διαφορετικότητά σου «ξένος» και «άρρωστος» πολλές φορές, βάλε την ασπίδα σου μπροστά. Δεν το πέτυχε!
Όλα όσα είσαι, όλα όσα έχεις είναι δικά σου και μόνο και στον κόσμο ούτε καν παρόμοια δεν υφίστανται. Όρθωσε το ανάστημά σου, διάβασε βιβλία αράδες που σε εμπνέουν, άκουσε μουσικές που σε ταξιδεύουν, σε γεμίζουν, κάνε έρωτα με τον άνθρωπό σου σα να είναι η τελευταία σας φορά, βούτα τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις, μα λειτούργησε πάντα ανθρώπινα και δίκαια για σένα, αλλά και τους άλλους. Κόψε βόλτες στις αγαπημένες σου ρετρό συνοικίες, απόλαυσε γεύσεις που χτυπούν κόκκινο στον ουρανίσκο σου, γέλα με τη ψυχή σου, αναδιαμορφώσου. Αναθεώρησε!
Μη διανοηθείς στιγμή να μου πεις πως άργησες, γιατί ποτέ δεν είναι αργά για όλα αυτά. Η ζωή σε περιμένει στη γωνία και σου κλείνει το μάτι αρκεί να δώσεις μόνο ένα πράσινο φως. Ποτέ δεν είναι αργά για αποφάσεις ζωής και ποτέ δε θα είναι «κατάλληλες» οι συνθήκες. ΕΣΥ θα τις δημιουργήσεις. Έλα, μη μπαίνεις σε τόσες σκέψεις. Αρκετά μπερδεύτηκες. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, γιατί μόνο έτσι σου αξίζουν να είναι. Το «Τέλος Εποχής», μια νέα ζωή χαράζει και πηγάζει μέσα από το πιο βαθύ σου «Θέλω». Αφού το ακούς, τι περιμένεις; Αφού άντεξες τόσα, ένα ρίσκο ακόμα μόνο μπροστά θα σε πάει. Επιτέλους, ένα ρίσκο για σένα. Μια ζωή για σένα. Επιτέλους.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
