Του Δημήτρη Μιχελουδάκη
Αν ό,τι πιο κοντά στο τέλειο είναι η Μουσική πεπηγμένη, τότε ό,τι πιο κοντά στην πραγματικότητα καθαυτή, είναι η ρευστοποιημένη Ποίηση.
Advertisment
Πραγματικότητα με φιλοσόφους που κυβερνούν και βασιλείς που σκέπτονται. Με ποτάμια που ο καθείς μπορεί να εισέλθει δις, στα ίδια ακριβώς νερά. Αρκεί να μην έχει γεννηθεί μασκοφόρος ή διοπτροφόρος .
Άνθρωποι με γιγαντιαία όψη αλλά παιδική ψυχή και βλέμματα καθαρά, παρά τον κουρνιαχτό των λανθασμένων εντυπώσεων, που κληρονόμησαν. Χωρίς ταπεινές αγέλες, οι οποίες βάπτιζαν κατά το δοκούν ό,τι φθονούσαν – αλλά με καλώς εννοούμενο εγωισμό και χωρίς κακώς εννοούμενη ταπεινοφροσύνη. Με μια στοιβάδα δέρματος επιπλέον, μια διαστρωμάτωση δίχως την ανάγκη για υποδοχείς πόνου. Άουσβιτς και γκούλαγκ θα αναφέρονται ως μυθολογία κάποιων τεράτων.
Μια πραγματικότητα με μόνο όνειρο το Όνειρο, όπου το αισθητήριο σύστημα θα αντέχει να αντανακλά την Αλήθεια. Τα μεθεόρτια θα περιλαμβάνουν χορό άνευ πάσης φύσεως μασκών.
Advertisment
- Είν’ εύκολο το μίσος – μην πας εκεί… - 17 Μαρτίου 2020
- Κρισναμούρτι: Ο μέγας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής (Μια ανάγνωση) - 8 Μαρτίου 2019
- Σκέψεις περί σχιζοφρένειας - 24 Οκτωβρίου 2016
