Γράφει η Καλυψώ Τόττη
Ολοένα και περισσότερες γυναίκες- ελεύθερες ή δεσμευμένες- παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν άνδρες, «ότι τους πάτησε το τρένο» και εξομολογούνται η μια στην άλλη αποτυχημένα ραντεβού και συναντήσεις, ανύπαρκτα φλερτ τύπου «Like» στο Facebook και μυστηριώδεις εξαφανίσεις! Ανύπαρκτοι, λοιπόν, οι άνδρες ή επιβάτες σε ένα τρένο που δεν έχει προορισμό και κατεύθυνση, κινούμενο στον αυτόματο μέσα σε έναν πολιτισμό που τρέχει με χίλια; Είναι μέρος αυτής της κατάστασης και οι γυναίκες που αναρωτιούνται, αμφιβάλλουν και προβληματίζονται ή απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη;
Advertisment
Αποτελεί κοινωνική αλήθεια ότι οι άνδρες έχουν επαναπαυθεί σε μια «τεμπέλικη» ερωτική διάθεση. Τρομακτικό μεν, αληθές δε, καθώς περιμένουν να τους συμβούν πράγματα παρά να τα προκαλέσουν οι ίδιοι. Λες και έχουν χάσει κάθε προσωπικό κίνητρο που καλύπτει ακόμα και τις βασικές τους ανάγκες. Εγκλωβισμένοι και οι ίδιοι όπως όλοι μας σε μια κουλτούρα του δήθεν, που επιτάσσει να μην τσαλακώνεσαι ή να πληγώνεσαι και να μην διεκδικείς.
Άνδρες που είναι παραγωγικοί και δημιουργικοί στην δουλειά τους, σε διαπροσωπικό επίπεδο εκφράζουν μια συναισθηματική ανωριμότητα και στερούνται αυτογνωσίας. Θα μου πείτε πως γίνεται αυτό, δεν είμαστε ολιστικές προσωπικότητες; Ναι, οι αξίες και τα πιστεύω μας δεν μεταβάλλονται, ωστόσο ανάλογα με τον χώρο, τις απαιτήσεις και τις συνθήκες που βρισκόμαστε, ενεργοποιούμε διαφορετικές δεξιότητες και σχήματα.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ένας άνδρας υπεύθυνος και αποτελεσματικός στην δουλειά του, νιώθει σαν παιδί που απέκτησε ένα καινούριο παιχνίδι, όταν συναντά μια γυναίκα. Ή βρίσκει άλλα υποκατάστατα για να εκφράσει αυτήν την λανθάνουσα παιδικότητα του σε ομαδικό επίπεδο, επειδή ακριβώς είναι πιο εύκολο και ανέξοδο συναισθηματικά (στρατιωτάκια, ηλεκτρονικά παιχνίδια, paintball).
Advertisment
Από την άλλη, έρχεται και η θέση της γυναίκας, η οποία στο βωμό της ταχύτητας και της γρήγορης διασκέδασης (νιώθω ευχάριστα με κάτι που συμβαίνει) δεν δίνει χρόνο και χώρο ώστε να την ανακαλύψει ο άνδρας. Παραδίδεται σώμα και πνεύμα στον άλλον, με μια σχεδόν παθητική και προβλεπόμενη στάση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, αρνητικών βιωμάτων, έλλειψη αυτογνωσίας ή αναζήτηση πρόσκαιρης ικανοποίησης. Ο άντρας μαθαίνει να έχει τα χέρια στις τσέπες ή στο πληκτρολόγιο ενός smartphone (βλέπε μπαρ) παρά να επικοινωνεί και να αγγίζει με τα χέρια του και η γυναίκα στέκεται αμέτοχη- χωρίς διάθεση-μέσα στα αστραφτερά της ρούχα!
Και έτσι οι δυο πλευρές βαριούνται και απογοητεύονται πολύ βιαστικά, γιατί ό,τι φτιάχνεται χωρίς σταθερά θεμέλια εύκολα γκρεμίζεται. Δεν είναι θέμα κυνηγού και θύματος ή πρίγκιπα και καλού/κακού κοριτσιού, αλλά έρωτα. Ο έρωτας είναι το ισχυρό μας αντίδοτο απέναντι στον θάνατο και αν δεν μπορούμε να ερωτευτούμε δεν μπορούμε να ζήσουμε. Ερωτεύομαι θα πει αγαπώ την ζωή. Αγαπώ θα πει μετέχω σε ένα μοίρασμα με τον άλλον, ως ο εαυτός μου. Ναι, βιώνουμε δυσκολίες στο να ερωτευτούμε και μιλάμε όλο και πιο πολύ για δυσκίνητες σχέσεις αλλά παρόλο που μας ενοχλούν πράγματα, τα αναπαράγουμε σχεδόν μηχανικά και εν συνεχεία μεμψιμοιρούμε για την τύχη μας.
Κάποτε ο άνδρας λόγω κοινωνικών προσταγών και κανόνων, ήταν αυτός που διεκδικούσε μια σχέση και η γυναίκα ανταποκρινόταν ή όχι με μια φειδωλή στάση. Σήμερα, οι συνθήκες που ζούμε, απαιτούν μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό μας, γιατί έχουμε απελευθερωθεί(;) από κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα και επειδή χρειάζεται να διακρίνουμε τα ουσιώδη από τα επουσιώδη ερεθίσματα γύρω μας. Αν δεν γίνει αυτό το βήμα, θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν οι ψευδαισθήσεις που χτίζουν συναισθηματικά ανώριμους και ανάπηρους ανθρώπους. Καταλάβατε, αυτούς που ανεβαίνουν στα τρένα χωρίς να κατανοούν που πάνε και για ποιο λόγο και άλλους να προσπαθούν –τάχα- να τους σταματήσουν.
- Η μόρφωση ως το αντίδοτο σε μια κοινωνική στάση αφορισμού - 22 Μαρτίου 2017
- Ταυτότητες σε έναν συν-λογικό τόπο - 3 Οκτωβρίου 2016
- Ζήλια και ανταγωνισμός: Πόσο αντέχουμε; - 2 Μαρτίου 2016
