Ο έρωτας ως αφύπνιση στην εποχή της νάρκης
Πόσο περίεργα παιχνίδια μπορεί να παίξει ο έρωτας, αναρωτιέμαι. Τα πάντα γύρω αποκτούν την δική τους εξήγηση με το πέρασμα του χρόνου, μα ο έρωτας παραμένει θεμελιώδης, μυστήριος και ανατρεπτικός. Αυτοί που, κατά καιρούς, θα τον δείξουν με το δάχτυλο για να τον προσδιορίσουν, είναι οι ίδιοι που αργά ή γρήγορα θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά, που θα τους δεις να λιώνουν στο καναπέ με τις ώρες σκεπτόμενοι την απουσία κάποιου ή κάποιας, να ακούν την μισή καρδιά τους να αναπηδά σε αυτές τις σκέψεις και σχεδόν να απαιτεί απεγνωσμένα το άλλο της μισό.
Advertisment
Δεν είναι τυχαίο που η καρδιά ως γεννήτρια του σώματος μας, αφετηρία και τέλος της ζωής μας, ανταποκρίνεται αμέσως στην αίσθηση ότι κάτι υπάρχει εδώ. Μας ωθεί να το κυνηγήσουμε, να το αποκτήσουμε ή να γίνουμε κτήμα του. Οι καρδιές είναι που επικοινωνούν, ενώ τα σώματα ως δευτερεύοντα ακολουθούν ταπεινά, σε ένα διάλογο που δεν θα κατανοήσουμε ποτέ.
Την γλώσσα της καρδιάς την μιλούν όσοι παύουν να υποκρίνονται ότι δεν την ακούνε και τότε είναι που ο έρωτας παίρνει αυτόματα αυτό που του αξίζει. Όσο η καρδιά μας αλλάζει ρυθμούς, τόσο περισσότερο μας υπενθυμίζει την σημασία της ζωής. Αν έρωτας σημαίνει να ακούω την καρδιά μου να παίζει μουσική, τότε δεν μπορώ παρά να δεχτώ την πρόκληση. Αλίμονο στους μοντέρνους της εποχής, σε αυτούς που τον απορρίπτουν στο όνομα της εικόνας και του φαίνεσθαι, σε εκείνους που ψυχρά τον χαρακτηρίζουν ψευδαίσθηση που ξεγελά, σε όσους τον προσπερνάνε επειδή φοβούνται μήπως πληγωθούν. Στη φούσκα αυτή δεν υπάρχει προσδιορισμένη ημερομηνία λήξης, όχι όσο οι καρδιές μας κινούν τα νήματα.
Advertisment
Η λογική που κάποιους τους ανέβασε στα ύψη, έχει πολύ μικρή αξία και η ψηλή της «μύτη» δύσκολα θα μπορούσε να σκάσει αυτή τη φούσκα, που κατευθύνεται από έναν αέρα ζωηρό, σε στιγμές απρόσμενες και σε μέρη πρωτόγνωρα. Ο έρωτας μπορεί να είναι από το νερό που ρίχνεις στο πρόσωπο σου το πρωί όταν ξυπνάς, μέχρι το αλκοόλ που δε σταματά ποτέ να τριγυρνά στο αίμα κάποιου πλανόδιου αλκοολικού. Ο έρωτας άλλοτε περπατά κι άλλοτε τρέχει, άλλοτε τέρμα αριστερά κι άλλοτε τέρμα δεξιά. Το μέτρο το χάνουμε όταν συνειδητοποιούμε πως, έτσι ξαφνικά, γινόμαστε ζωντανές μαριονέτες στα χέρια της αδυσώπητης καρδιάς μας.
Cowa Bunga
