Εκείνοι οι Άνθρωποι…
Κι είναι και κάτι άνθρωποι που υπάρχουν ανάμεσά μας, που με τρόπο μαεστρικά βελούδινο, καταφέρνουν πάντα να ξεχωρίζουν. Εκείνοι που πασχίζουν κάθε μέρα να μεγαλώσουν, λίγο περισσότερο, το «Α» της Ανθρωπιάς τους.
Advertisment
Εκείνοι, που αθόρυβα κινούνται μες το πλήθος και που δεν κόπτονται περισσότερο να διατυμπανίσουν το καλό που θα κάνουν, από το ότι, όντως, θα το κάνουν.
Εκείνοι, που θα σ’ αφήσουν να μπεις μπροστά τους στη σειρά, στο δρόμο, στην ουρά στο θέατρο, στο αεροπλάνο, στο τρένο, στα επείγοντα, στα μη επείγοντα. Ίσως γιατί κατάλαβαν, πως προβάδισμα, είναι κάτι άλλο.
Εκείνοι, που αντιλήφθηκαν καιρό τώρα, πως είναι χίλιες φορές πολυτιμότερο, να ακούς παρά να μιλάς.
Advertisment
Εκείνοι, οι άνθρωποι που δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα και τα Δεκαπενταύγουστα για να γιορτάσουν. Που δε χρειάζονται χαρταετούς για να πετάξουν. Που δεν καρτερούν κάθε χρόνο το Πάσχα για να νιώσουν την κατάνυξη.
Διαβάστε επίσης από την Άννα Ιωαννίδου
Εκείνοι, που κατακλύζονται καθημερινά. Από χαμόγελα, από δάκρυα. Πόνου ή χαράς. Από αγκαλιές. Από συναισθήματα.
Εκείνοι, που δεν καρτερούν κανένα “πάει ο παλιός ο χρόνος”, για να φέρουν την αλλαγή στη ζωή τους. Που κατάφεραν να πηγαίνουν ένα βήμα πάρα πέρα, ανεξαρτήτως “3,2,1”.
Εκείνοι, που έχουν έγνοια αν έχει να φάει ο διπλανός, όχι μόνο στο πρωτοχρονιάτικο και στο πασχαλινό τραπέζι, αλλά στο καθημερινό.
Εκείνοι, που όσο και να βάλλονται από παντού, δε σπεύδουν να τα βάλουν με καμία μοίρα.
Εκείνοι, που αποτάσσουν κάθε ίχνος μιζέριας από το DNA τους, αποκτώντας διαχρονικά μία λάμψη, άλλων καρατίων.
Εκείνοι, που αποδέχονται πως είναι άνθρωποι και όχι θεοί, και πως εκείνο που ίσως τους φέρνει πιο κοντά στους δεύτερους, είναι αυτή ακριβώς η πηγαία ανθρωπιά τους.
Εκείνοι, που μετράνε το ύψος τους, όχι σε εκατοστά, αλλά σε όνειρα.
Εκείνοι, που όταν είναι καλοί, είναι καλοί, κι όταν είναι «κακοί» είναι καλύτεροι!
Εκείνοι, που ακόμη και στην πιο μεγάλη στιγμή απελπισίας τους, ελπίζουν.
Εκείνοι, που συχνά οι άλλοι κοροϊδεύουν «καλούς μέχρι αηδίας», γιατί ποτέ δεν κατάφεραν να διαχωρίσουν τί εστί πραγματική καλοσύνη και τί πραγματική ηλιθιότητα.
Εκείνοι, που τη μύτη και το βλέμμα τους, τα κρατάνε χαμηλά, γιατί υποπτεύθηκαν πως ψηλά πάει κανείς, με άλλους τρόπους.
Εκείνοι, που ίσως και να μην τους μάθεις ποτέ, που η παρουσία τους πιθανόν να παραμείνει άγνωστη στην πλειονότητα της υπόλοιπης ανθρωπότητας, μέχρι που να πεθάνουν, όχι γιατί δεν άξιζε να τους μάθεις, αλλά γιατί οι ίδιοι επέλεξαν να μην τους μάθεις.
Εκείνοι, που αποφάσισαν να κάνουν τη διαφορά, με τρόπο διάφανο, αέρινο, αλλά συγχρόνως, με τρόπο ουσιαστικό και καθοριστικό, κι ας τους γνώρισαν μόνο ελάχιστοι.
Εκείνοι, που πήγαν ένα βήμα πιο μπροστά την ανθρωπότητα, κυρίως, γιατί κατάφεραν να πάρουν ένα βήμα παραπέρα την Ανθρωπιά.
Εκείνοι μ’ αρέσουν.
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
