Κάποτε βγάζεις τα τεράστια μαύρα σου γυαλιά και τα βλέπεις όλα διαφορετικά. Βλέπεις ότι τίποτα δεν έχει μείνει από αυτήν την αγάπη που κοιτούσες ευλαβικά, ότι κανένας δεν σε περιμένει πια στο τέλος του δρόμου, αλλά έχει φύγει εδώ και καιρό. Μόνο εσύ επέμενες να χτίζεις ελπίδες στην άκρη του γκρεμού, να φυλάς κατεστραμένες ελπίδες σε ένα βαζάκι από γλυκό και να κερνάς που και που τον εαυτό σου.
Κάποτε βάζεις τον εαυτό σου απέναντι και τον γδύνεις από τα καλά του ρούχα και τα αστραφτερά του φτερά. Του φοράς πάλι το μαύρο χρώμα που τόσο λατρεύει η ψυχή σου. Όχι γιατί δεν της πάει κάποιο άλλο χρώμα, μα γιατί αυτό κρυβόταν τελικά κάτω από το ουράνιο τόξο που κρατούσες αγκαλιά τόσο καιρό, ενώ έξω ήταν καταχνιά και κρύο.
Advertisment
Κάποτε θα καταλάβεις πως αυτό που σφιχτά κρατούσες στην αγκαλιά σου και το νανούριζες είχε πεθάνει από καιρό. Ούτε κοιμόταν, ούτε ξυπνούσε. Εσύ απλά νόμιζες ότι σαλεύει που και που. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν προσπάθησες να του ανοίξεις τα μάτια.
Κάποτε θα καταλάβεις ότι αυτός που σε αγαπάει, σου κρατάει το χέρι και σου λέει προχωράμε, δεν τον τραβάς εσύ σε έναν δρόμο που εκείνος διστακτικά μπαίνει, βγαίνει και φοβισμένος περπατάει. Τίποτα δεν υπάρχει, εάν δεν το νιώθεις. Ούτε να ψάχνεις πολύ μέσα σε αυτό. Η αλήθεια είναι πολύ έξω έξω, δεν χρειάζεται να αναλύεις και να κουράζεσαι. Η πραγματικότητα φέγγει εκεί έξω και εσύ πίσω από τις σκούρες κουρτίνες καραδοκείς μην την ξυπνήσεις.
Κάποτε έρχεται η μέρα που αυτή που σου χτυπάει το κουδούνι σου δεν είναι η ελπίδα, αλλά η μοναξιά. Γι’ αυτό φρόντισε να έχεις πετάξει από πάνω σου το σκουριασμένο παρελθόν, την φανταστική αγάπη, τις δήθεν ελπίδες, τα μισά όνειρα.
Advertisment
Φρόντισε να σε βρει η αληθινή αγάπη, ντυμένη με τα όμορφά σου ρούχα, στολισμένη, χτενισμένη και όχι κακομοιριασμένη και απελπισμένη. Δεν θα περάσει πολλές φορές από την πόρτα της ζωής σου. Έχει και εκείνη την περηφάνια της.
Photo: Author/Depositphotos
