Αγαπητέ Τζάκομο,
Κανείς από εμάς δεν γλυτώνει την τελετή των πεφταστεριών, καθώς τουλάχιστον μια νύχτα κάθε τριακόσιες εξήντα πέντε όλοι θέλουν να νιώσουν κομμάτι της ιστορίας δίχως τέλος, στην οποία όταν πέφτει ένα αστέρι γεννιέται μια επιθυμία – λες και τα όνειρά μας συνδέονται με τις κινήσεις του σύμπαντος, ακολουθώντας μια τέλεια λογική.
Advertisment
Οι αρχαίοι μάλιστα έλεγαν ότι αν τα αστέρια δεν καθορίζουν τα γεγονότα της ζωής, τουλάχιστον το επηρεάζουν. Εκείνη τη στιγμή, βυθισμένοι στο σκοτάδι που καλύπτει την κακή μας συνήθεια να μη νιώθουμε αντάξιοι της ζωής, έχουμε επιτέλους το δικαίωμα να εκφράζουμε μέσα στη σιωπή της καρδιάς μας αυτό που μετράει περισσότερο για εμάς, αυτό για το οποίο επιθυμούμε να ζούμε.
Αυτός ο σιωπηλός απόηχος της φωτιάς διεισδύει μέσα από τα μάτια μας και, με τον τελευταίο σπασμό της φλόγας της, πυροδοτεί τις αδρανείς σκόνες της καρδιάς μας, προκαλώντας μια πρωτοφανή έκρηξη και διαστολή. Εκείνη τη στιγμή, χάρη στη γενναιοδωρία της, αισθανόμαστε ότι αξίζουμε την ομορφιά και γεννιέται μέσα μας η πεποίθηση ότι η καθημερινή ζωή μπορεί να γίνει γόνιμο έδαφος για να καλλιεργήσουμε τις επιθυμίες μας και να τις κάνουμε να ανθίσουν.
Υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει να τις ονομάζω στιγμές «έξαρσης», απρόσμενες εκδηλώσεις της πιο αυθεντικής πτυχής του εαυτού μας, εκείνης που γνωρίζουμε ότι υπάρχει ανεξάρτητα απ’ οτιδήποτε άλλο, όπως οι σχολικές επιδόσεις, οι επαγγελματικές επιτυχίες, η γνώμη των άλλων ή ο απειλητικός στρατός των γεγονότων που θέλουν να μας περιορίσουν μέσα στα σύνορα της θλιβερής χώρας εκείνων που δεν ονειρεύονται.
Advertisment
Μια έναστρη νύχτα, το πιο αληθινό κομμάτι του εαυτού μας αγωνίζεται να ανοίξει χώρο, παρότι συχνά εμείς οι ίδιοι σπεύδουμε να πειστούμε ότι δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι, ένα «ανυπόστατο« όνειρο. Όμως εσύ, Τζάκομο, ακούραστος θαμώνας των ουρανών, είχες καταλάβει ότι το πιο αληθινό κομμάτι μας είναι ένα σπίτι που μπορούμε να το κατοικήσουμε οπουδήποτε, με τα θεμέλια ανάποδα, κρεμασμένα από ένα αστέρι, που δεν πέφτει αλλά είναι το φωτεινό σημείο αναφοράς στο ταξίδι μας στη θάλασσα της ζωής.
Εσύ με δίδαξες ότι η έξαρση δεν είναι μια πολυτέλεια στην οποία μπορούμε να ενδώσουμε μία νύχτα το χρόνο, αλλά ο πολικός αστέρας που καθοδηγεί ολόκληρη τη ζωή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alessandro D’ Avenia με τίτλο «Η τέχνη της ευθραυστότητας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
Photo: Author/Depositphotos
