Το πρωί πεταγόμουν από το κρεβάτι με μια αίσθηση επείγοντος. Είχα εξασφαλισμένο το ημερήσιο στρες με το που άνοιγα τα μάτια μου. Η λίστα με όσα “έπρεπε” να κάνω ξετυλιγόταν μέσα στο μυαλό μου σαν ταινία αγωνίας.
Να προλάβω να πιω μια γουλιά καφέ. Να διαβάσω τα μέηλ μου. Να ξυπνήσω τα παιδιά για το σχολείο. Να τους ετοιμάσω πρωινό. Να δω το τηλέφωνο για μηνύματα. Να φωνάξω στα παιδιά γιατί αργούν. Να βγω να κάνω ποδήλατο.
Advertisment
Στο μισάωρο ήμουν ήδη αδειασμένος. Κι ακόμα δεν είχα ανοίξει την επαγγελματική λίστα υποχρεώσεων. Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε πρωί. Χρόνια τώρα. Αποτέλεσμα; Πριν φτάσει το μεσημέρι να σέρνομαι.
Ένιωθα το σώμα μου βαρύ. Το μυαλό μου κουρασμένο. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Ήμουν εριστικός και ευερέθιστος. Μου έφταιγαν όλοι και όλα. Αποσυρόμουν νωρίς για ύπνο “με τις κότες”, και το άλλο πρωί πάλι τα ίδια. Περηφανευόμουν ότι ήμουν ο κόκορας της οικογένειας που τους ξυπνάει όλους και φροντίζει όλα να γίνονται στην ώρα τους.
Ένα πρωί ο γιος μου, είπε: “Μπαμπά δεν θέλω εσύ να με ξυπνάς. Με εκνευρίζεις.” Έμεινα κόκαλο! Κατέρρευσε όλη μου η πεποίθηση ότι φροντίζω τους άλλους. Σταμάτησα και έκανα ένα βήμα πίσω. Τι μου είπε το παιδί;
Advertisment
Άρχισα να επεξεργάζομαι την πληροφορία. Πρώτα αποφάσισα ότι θα ήταν καλό να την αποδεχθώ. Μετά, κάτι να κάνω. Αφού ξεπέρασα το αίσθημα της αδικίας, έψαξα να βρω τι μου προκαλεί το “άγχος του κόκορα”, όπως το ονόμασα αργότερα.
Ψάχνοντας, θυμήθηκα ότι η σύντροφός μου σε ανύποπτο χρόνο μου είχε αναφέρει το HeartMath. Βάλθηκα να το εξερευνήσω. Και τότε γύρισα τον διακόπτη. Ένας νέος κόσμος μου αποκαλύφθηκε.
Έμαθα για τη νοημοσύνη της καρδιάς. Για το πώς η καρδιά είναι ο δεύτερος εγκέφαλος στο σώμα μου, αλλά πολύ πιο ισχυρή από το μυαλό μου. Έμαθα πώς να την ακούω αφού συνδεθώ μαζί της. Πώς να συνδέω την καρδιά με το μυαλό μου.
Έμαθα ασκήσεις που τις κάνω οποιαδήποτε στιγμή μέσα στη μέρα μου, όταν νιώθω ότι το στρες έρχεται ή όταν έχω να διαχειριστώ μια δύσκολη κατάσταση.
Έβαλα τη Συνοχή στη ζωή μου.
Σε 6 εβδομάδες είχα πάρει την ευθύνη να είμαι καλύτερος μαζί μου. Δούλεψε, και δουλεύει όσο το εξασκώ, κάθε μέρα. Αισθάνομαι ευγνώμων και θέλω να το μοιραστώ με όσους και όσες ταλαιπωρήστε από “το άγχος του κόκορα” και βλάπτετε τον εαυτό σας με καθημερινές “κοκορομαχίες” που σας αδειάζουν. Μπορούμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, μαζί.
Photo: Author/Depositphotos
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
