Δεκέμβρης… Στο τέλος του χρόνου κλεφτοκοιτάμε ήδη μπροστά με την ματιά μας στραμμένη στο νέο, στο καινούριο. Νέος χρόνος απλώνεται μπροστά μας.
Κάθε χρόνος είναι ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας, ένας νέος ορίζοντας που απλώνεται στον ουρανό μας. Ονειρικό, ουτοπικό, ρομαντικό θα σου πουν κάποιοι. Όχι να τους πεις, κι εσύ, πολύ απλό και πραγματικό.
Η γέννηση και ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή, ή μάλλον, είναι οι ίδιες οι αρχές που γεννούν τη ζωή. Έτσι είναι και ο χρόνος, κάθε δευτερόλεπτο γεννιέται κι αμέσως μαζί του χάνεται και πεθαίνει ένα προηγούμενο.
Έτσι συμβαίνει και με τις στιγμές, με τη διαφορά οτι οι στιγμές μας δεν πεθαίνουν στ’αλήθεια ποτέ. Περνούν απλά από την ματιά μας και γίνονται παρελθόν περασμένο για να δώσουν τον απαραίτητο χώρο σε νέες να γεννηθούν. Γίνονται κατά κάποιο τρόπο η ιστορία μας.
Αν δεν σβήσει, όμως, το παλιό δεν μπορεί να γεννηθεί οτιδήποτε καινούριο. Γέννηση και θάνατος, έννοιες αλληλένδετες και αλληλοσυμπληρώμενες.
Έτσι και τώρα λοιπόν. Στην εκπνοή του χρόνου που σβήνει, κοίτα λίγο πίσω σε παρακαλώ. Δες όλο τον ορίζοντα που διέσχισες, μάθε από την ιστορία του, ευχαρίστησέ τον και προχώρα ελεύθερος στην αγκαλιά ενός νέου ορίζοντα που σε περιμένει.
Κάθε φορά, στα εύκολα και στα δύσκολα, τούτο να κάνεις. Ν’ αναζητάς, πάντα, νέους ορίζοντες στον ουρανό σου και να μη δένεις την ματιά σου σ’εκείνους τους παλιούς, τους ιδωμένους. Μονάχα άν είναι για να μάθεις απ’ αυτούς, μονάχα γι’ αυτό να τους κοιτάς. Να θυμάσαι μπροστά να κοιτάς, για να δεις όλους τους ορίζοντες που σε περιμένουν.
Καλή χρονιά!
