Αγάπη, Διάβασέ το!, Συναισθήματα, Τρόπος να ζεις

Μαζί στη βροχή κι ας βραχούμε

Μαζί στη βροχή κι ας βραχούμε Έχοντας περάσει το συμπαθητικό όριο των 30 και μην μπορώντας να αποχωριστώ όλα αυτά που με προβληματίζουν, λέω

Έχοντας περάσει το συμπαθητικό όριο των 30 και μην μπορώντας να αποχωριστώ όλα αυτά που με προβληματίζουν, λέω “πάρε ζωή” πρώτα στον εαυτό μου. Την παίρνω λοιπόν αγκαζέ και την ερωτεύομαι ξανά, την πηγαίνω νοερά σε μπαράκια χορεύοντας μαζί της με μουσικές από χρόνια ρομαντικά.

Advertisment

Τη συναντώ κρυφά τις νύχτες στην πιο ανιδιοτελή, στην πιο γήινη μορφή της. Θα με βρεις να συχνάζω σε μέρη μακρινά και ασυνήθιστα. Να γυρεύω νεράιδες του παραμυθιού που θα ’θελα μια μέρα να ζήσω, ανάμεσα στο φεγγάρι και τη θάλασσα. Θα με δεις να με παίρνουν αεροπλάνα, καράβια και τρένα κι εγώ να κρατιέμαι από κουπαστές ονειροπολώντας. Ζώντας. Και κάπως έτσι, κι ενώ ο καιρός περνά, ξαναγεννιέμαι. Αποκτώ χρώμα, άρωμα, σχήμα και χαρακτήρα. Αφήνω σε μιαν άκρη τον άλλοτε γενναίο εαυτό μου υιοθετώντας την αβάσταχτη ελαφρότητα ενός άκρατου ρομαντισμού. Μάλιστα με βάφτισα “μισό πορτοκάλι” για να ’χω λόγο να διεκδικώ. Δε νοείται ζωή ξέρεις χωρίς διεκδίκηση, χωρίς εξερεύνηση ώστε να απομακρυνθείς από όλα εκείνα που αγχώνουν πηγαίνοντας σ’ εκείνα που γαληνεύουν.

Τα παραμύθια της καληνύχτας

Η αγάπη γαληνεύει. Όχι η δημοκρατική, η απελευθερωμένη, η υπεράνω αλλά η υπερβολική, η απόλυτη, η ατόφια που χαϊδεύει ακόμα και τη σκέψη μου. Όχι αυτή που μπορεί να διασκεδάζει μακριά μου αναζητώντας αλλού εκείνη τη χαριτωμένη ίντριγκα που κάνει τα σώματα να μην φοβούνται να πλησιάσουν. Εκείνη την αγάπη που προσφέρεται λιτά και ψύχραιμα χωρίς να κομπιάζει, δεν τη θέλω. Δεν τη θέλω όταν ψάχνει τρόπους να διαφύγει, όταν διεκδικεί χώρο και χρόνο, όταν αντιδρά, σκουντά και απομακρύνεται γιατί απλά βαρέθηκε, μαγεύτηκε αλλού, αδιαφόρησε.

Advertisment

Δεν τη θέλω όταν δειλιάζει ή όταν ανούσια επαναστατεί, όταν βολεύεται μόνη στον καναπέ. Την επιρρεπή σε λάθη μόνιμα, την επιπόλαιη, τη βαρετά λογική, την αρνούμαι. Δεν τη θέλω όταν σκορπίζεται σε άλλα βλέμματα επικίνδυνα ερωτεύσιμα. Δεν τη θέλω όταν απουσιάζει, όταν δεν με θυμάται, όταν αλλάζει προτεραιότητα. Εκείνη την μετανιωμένη, τη γεμάτη μυστικά που μυρίζει αλκοόλ τα ξημερώματα, όχι δεν τη θέλω.

Στον απόηχο ενός απωθημένου

Θέλω μια αγάπη τόση που να χωράει μέσα της όλη τη δική μου. Μια αγάπη χωρίς ενικούς, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ελαφρυντικά. Ξεσηκωτική, ξέφρενη, ακούραστη. Μια αγάπη που να ταιριάζει τους ανθρώπους αφήνοντας τη χημεία να δράσει. Να ζητά συγγνώμη, να λέει ευχαριστώ και πάντα μα πάντα να το εννοεί. Να κουβαλά χαμόγελα και όνειρα στις τρύπιες τσέπες της. Ποτέ θυμό, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, που κοιμάται και αχνοφαίνεται πότε πότε στα μάτια της, όταν εκείνα σε κοιτούν και χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα. Μια αγάπη που να αμβλύνει τις διαφορές. Να στρογγυλεύει τις γωνίες. Να περπατά μαζί μου στη βροχή κι ας βραχούμε. Θα ξέρω όμως σίγουρα ότι ζούμε.