Η ζωή των πτηνών, όπως και η δική μας, σηματοδοτείται από πολλά γεγονότα, μικρούς θανάτους και αναγεννήσεις. Η πτερόρροια, για παράδειγμα. Όταν ένα πτηνό χάνει κάθε χρόνο το φτέρωμά του για να αποκτήσει καινούριο και πιο όμορφο, μαθαίνει να ανανεώνεται, παρόλο που μέχρι να συμβεί αυτό βιώνει μια δύσκολη περίοδο.
Παρόλο που κι εμείς οι άνθρωποι χάνουμε λίγα μαλλιά και μερικές τρίχες, δεν έχουμε αντίστοιχη εμπειρία όπως αυτή της πτερόρροιας. Κι όμως, πόσο χρήσιμο θα ήταν αν μας συνέβαινε πού και πού… Φυσικά σε περιόδους που είναι καθοριστικές για τη ζωή μας – ερωτική απογοήτευση, πένθος, απόλυση, μετακόμιση –, μερικές φορές έχουμε την επιθυμία να τα αλλάξουμε όλα: γκαρνταρόμπα, κόμμωση, τρόπο ζωής. Όμως συμβαίνει τόσο σπάνια αυτό…
Advertisment
Για να μπορέσουμε να ξαναγεννηθούμε, χρειάζεται να μάθουμε να αφήνουμε να πεθάνει κάτι μέσα μας. Έτσι κάνει το πουλί όταν ανταλλάσσει τα λιγοστά φτερά του με καινούρια που αστράφτουν από υγεία. Πρόκειται για μια διαδικασία ζωτικής σημασίας – το πουλί δεν μπορεί να πετάξει αν το φτέρωμά του δεν είναι σε άριστη κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για εμάς τους ανθρώπους. Η ανικανότητά μας να αλλάξουμε φτέρωμα και να αποκοπούμε από το παρελθόν πολλές φορές μας εμποδίζει να προχωρήσουμε.
Στα πτηνά, η αλλαγή φτερώματος είναι περίοδος ευθραυστότητας. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως σε κάποια είδη πάπιας, στη διάρκεια αυτής της περιόδου το πουλί δεν μπορεί να πετάξει. Τη φάση αυτή τη χαρακτηρίζουμε «έκλειψη», μια ταιριαστή λέξη για να περιγράψουμε την περίοδο κατά την οποία το πουλί μοιάζει να μπαίνει σε παρένθεση όσο περιμένει τα καινούρια φτερά του, τα οποία του είναι τόσο απαραίτητα.
Αισθάνεται ευάλωτο, αποσύρεται, δεν δεσμεύεται σε τίποτα σημαντικό. Κάνει υπομονή. Περιμένει την αναγέννηση των φτερών του για να ξαναβρεί τη δύναμη και την ομορφιά του. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς κάποιες φορές.
Advertisment
Σε μια κοινωνία που μας πιέζει διαρκώς να είμαστε αποδοτικοί, στη διάρκεια ευαίσθητων περιόδων της ζωής μας, δεν ξέρουμε πώς να βιώσουμε την έκλειψη, πώς να πάρουμε χρόνο ώστε να γεμίσουμε ξανά τις μπαταρίες μας και να ανασυνταχθούμε. Πόσες φορές έχουμε ακούσει στη διάρκεια μιας περιόδου πένθους τη φράση «Η ζωή συνεχίζεται»;
Μετά από μια ερωτική απογοήτευση τη φράση «Έναν έχασες, δέκα θα βρεις»; Μετά την απώλεια ενός κατοικίδιου τη φράση «Καλά, δεν χάθηκε και άνθρωπος»; Μοιάζει σαν να μην έχουμε δικαίωμα στην αναδίπλωση και τη θλίψη. Γιατί, όντως, μετά το πένθος η ζωή δεν συνεχίζεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Ο χαμένος έρωτας δεν θα επιστρέψει.
Η ζωή θα μας φέρει κι άλλες χαρές, κι άλλες συναντήσεις, αυτό είναι βέβαιο, όμως γιατί να μην αποδεχτούμε την ένταση μιας απώλειας; Γιατί να μην έχουμε δικαίωμα στον χρόνο που χρειάζεται για να γιατρευτούμε από τη λύπη, στον απαραίτητο χρόνο για να βιώσουμε την πτερόρροια;
Επομένως, δεν πρέπει να μας παραξενεύει όταν δεν μπορούμε να πετάξουμε, αφού μας κόβουν τόσο συχνά τα φτερά. Ίσως, όμως, και να τα κόβουμε μόνοι μας…
Ας δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία της πτερόρροιας, της «έκλειψης», στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας. Μόνο έτσι θα γίνουμε δυνατοί, όμορφοι κι ανάλαφροι σαν πουλιά.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Philippe J. Dubois και Elise Rousseau με τίτλο «Η φιλοσοφία των πτηνών» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
Photo: Author/Depositphotos
