Του Bisba
Θυμάμαι ως πιτσιρικάδες στην αλάνα να κάνουμε διάφορες ζογκλεριές για να μας παραδεχτούν συνομήλικοι και μεγαλύτεροι. Μία από αυτές ήταν να στεκόμαστε πάνω στο ποδήλατο ανάποδα και να κάνουμε πεντάλ, ρίχνοντας κλεφτές ματιές μπροστά, έχοντας το νου μας
μην πέσουμε πάνω σε κάποιον φράχτη. Φυσικά μέχρι να τα καταφέρουμε είχαμε ανοίξει πολλές πληγές… Αλλά εμείς εκεί. Θέλαμε να αποδείξουμε ό,τι το να κοιτάς πίσω και να πηγαίνεις μπροστά είναι εφικτό. Και ήταν!
Advertisment
‘Ηταν ένα μάθημα ζωής, που τότε με την άγνοια κινδύνου δεν του δίναμε καμιά σημασία. Με πολύ κόπο και πολλά τραύματα επιλέγαμε να αποσπούμε το θαυμασμό των άλλων, απο το δύσκολο δρόμο της αποδοχής. Αυτό το εμπειρικό μάθημα της αλάνας, έγινε για πολλούς από εμάς τρόπος ζωής. Πόσες φορές συνειδητοποιήσαμε ότι αναπολώντας το χθες και κοιτάζοντας πάντα πίσω δεν οδηγούμε τη ζωή μας πουθενά;
Σαν τη γυναίκα του Λώτ, “μαρμαρώνουμε” στη βολική θέση της ακινησίας, περιμένοντας να φτιάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, όπως ήταν κάποτε…
Από την άλλη, δεμένοι σφιχτά στο κατάρτι των πεποιθήσεών μας, ακούμε σα μαγεμένοι τις σειρήνες του μέλλοντός μας να τραγουδούν τις δυσοίωνες προβλέψεις τους για το δικό μας αύριο και για το καλό μας. Μια στιγμή!.. Κάτι πάει λάθος σ΄αυτή την εμπειρία ζωής. Κατεβαίνω από το ποδήλατο των αναμνήσεων. Βουλώνω τ΄αφτιά μου με κερί, όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα. Λύνω τα δεσμά μου, κι αγνοώ τις σειρήνες. Παίρνω το τιμόνι στα χέρια μου και αλλάζω ρότα.
Advertisment
Δεν υπάρχει χθες. Δεν υπάρχει αύριο. Υπάρχουμε μόνο στο τώρα. Το τώρα είναι το μόνο που έχουμε στα χέρια μας να διαχειριστούμε. Η ζωή συμβαίνει εδώ και τώρα! Οπουδήποτε αλλού δεν είναι ζωή. Είναι απουσία ζωής. Δείτε πώς ο θαυμαστός David Bowie διαχειρίστηκε τη ζωή του στο παρόν κι ετοίμασε μια έξοδο, θεαματική κι αντάξια μιας ζωής γεμάτης αφθονία κι ευγνωμοσύνη.
Ο επιτάφιός του είναι το Lazarus:
Look up here. I’m in heaven
I’ve got scars that can’t be seen
I’ve got drama, can’t be stolen
Everybody knows me now
Look up here, man, I’m in danger
I’ve got nothing left to lose
I’m so high it makes my brain whirl
Dropped my cell phone down below
Ain’t that just like me?
By the time I got to New York
I was living like a king
Then I used up all my money
I was looking for your ass
This way or no way
You know, I’ll be free
Just like that bluebird
Now ain’t that just like me?
Oh, I’ll be free
Just like that bluebird
Oh, I’ll be free
Ain’t that just like me?
R.I.P.
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
