Σταμάτα να διαβάζεις, να συμβουλεύεσαι, να ρωτάς, να ψάχνεις, να βρίσκεις τρόπους, μεθόδους για να σε αγαπήσω, για να μη σου φύγω.
Αγάπα με, μα τον τρόπο σου, δίχως τακτικές, υπεκφυγές, παιχνίδια.
Πλημμυρισμένο το διαδίκτυο με συμβουλές, για το πότε πρέπει να χωρίσεις, για το πότε πρέπει συναισθήματα να κρύψεις, για το πότε πρέπει να τα δείξεις, για το ποιον θα κρατήσεις, για το πότε πρέπει να πολεμήσεις, για το τι αξίζει, τι δεν αξίζει, τι να πετάς, τι να κρατάς… και εσύ; Που είσαι μέσα σε όλο αυτό; Που είμαι εγώ; Που είμαστε εμείς;
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Τάμι Γκεκτσιάν
Η κάθε σχέση είναι ξεχωριστή, η σχέση μας είναι ξεχωριστή, εσύ είσαι ξεχωριστός, εγώ είμαι ξεχωριστή. Πώς καταλήξαμε να τα πετάμε όλα στο ίδιο τσουβάλι; Πώς καταλήξαμε να γενικεύουμε τη μοναδικότητα μας, το εγώ μου, το εγώ σου, το εμείς; Πετάμε ό,τι κρίνεται από τους ηθικολόγους πως θα πρέπει να πεταχτεί και απομένουμε με το δικό τους «καλά έκανες» και το δικό μας «γιατί». Φεύγουμε με γεμάτες βαλίτσες. Όχι μη γελιέσαι, δεν έχουν αισθήματα, δεν έχουν αναμνήσεις. Είναι για τους αδύναμους αυτά. Βάφτισαν επιτακτικό χωρισμό ό, τι δεν υπηρετεί τη φυσική νόρμα των σχέσεων που επιτάσσουν οι καιροί.
Σπεύδουμε να καταστρέψουμε σχέσεις, γιατί πια δεν πετάγονται πεταλούδες, γιατί δεν ακούμε πυροτεχνήματα, γιατί δε δεχόμαστε ολημερίς κλήσεις, γιατί δεν τρέμουμε όταν συναντιόμαστε, γιατί δεν αναζητιόμαστε κάθε στιγμή. Αυτά μας δίδαξαν οι «κάποιοι», αυτά ακολουθούμε και εμείς. Δύσκολα θα βρεις γραμμένο, μα κι αν βρεις δε θα έχει υποστηριχτές, για το πόσο υπέροχη είναι η γλυκιά μας ρουτίνα, πόσο τέλεια είναι η μαγική μας οικειότητα, πόσο ρομαντική είναι η δική μας σιωπή.
Αγάπα με, δίχως όρους και αν έρθουν ώρες που θα ξεχνάμε γιατί είμαστε μαζί, θα στο θυμίζω, θα μου το θυμίζεις, με τρόπους που ξέρουμε μονάχα εγώ και εσύ. Στον κόσμο μας το μαυρόασπρο, τη σκακιέρα μονάχα κοσμεί ∙ η σχέση μας πολύχρωμη, οι νόμοι μας προσωπικοί. Δε θέλω φανταχτερό περιτύλιγμα, δεν είναι στα γούστα μου, δεν είναι για το «εμείς». Μπορώ να πω πως ίσως με τρομάζει και λίγο. Οτιδήποτε πομπώδες με τρόμαζε ανέκαθεν. Οι ταμπέλες, οι περιορισμοί, οι κανονισμοί, για τη «σωστή σχέση», το «σωστό σύντροφο», «τη σωστή αγάπη», περιορίζουν τη φαντασία μου, περιορίζουν το «εμείς».
Δε θέλω το απόλυτο, το υπερβολικό, μονάχα αγάπα με δίχως όρους, αγάπα με όπως ξέρεις εσύ. Η κάθε αγάπη έχει τη δική της γλώσσα, τη δική μας θα τη φτιάξουμε μαζί.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αναζητώ ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί ή μετέπειτα πληκτρολόγιο και οθόνη, για να αποτυπώσω σκέψεις, όνειρα, ιστορίες…
Όνειρο μου ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα έχουν τα μάτια τους κάτω στην ψυχή και το χαμόγελο κολλημένο πάνω στα χείλη.
Η Τάμι Γκεκτσιάν είναι συγγραφέας των βιβλίων "Λέξεις χωρίς ήχο" Εκδ. Γερμανός, "Κλεψύδρα ζωής" Εκδ. Πηγή και του e-book "Κινούμενη πόλη".
- Μου αρέσουν εκείνοι οι ταξιδευτές που συχνά τους λένε αφελείς, μα εκείνοι χαμογελούν και συνεχίζουν το ταξίδι… - 17 Νοεμβρίου 2021
- Η αύρα μας τα φταίει όλα - 3 Σεπτεμβρίου 2018
- Να τη φυλάς την ευτυχία σου, μόνο για αυτήν να είσαι εγωιστής - 20 Ιουνίου 2018
