Αγάπη και αυτονομία σημαίνει να είσαι ελεύθερος
για να μπορείς να δοθείς ολοκληρωτικά σε μια σχέση.
Γράφει η Αγγελική Μπολουδάκη
Advertisment
Η αλήθεια είναι ότι μόνο ο αυτόνομος άνθρωπος μπορεί ν’ αποδεχτεί και να δοθεί σε μια βαθιά σχέση αγάπης.
Όταν είμαστε ανελεύθεροι, προσκολλόμαστε στην ιδέα του προσώπου, που αποτελεί το επίμονο αντικείμενο των πόθων μας, σχεδόν υπνωτιζόμαστε από αυτό, μεταθέτοντας σε εκείνον ή σε εκείνη την αποκλειστική πηγή χαράς, γιατί προσδοκούμε σε κάτι μέσα από αυτό.
Αυτό το πρόσωπο εκφράζει ή νομίζουμε πως εκφράζει ό,τι κυοφορείται μέσα μας, εικόνες δικές μας για τον εαυτό μας που βρίσκονται στα σπάργανα και επιθυμούν την ολοκλήρωσή τους, εικόνες δικών μας πολυαγαπημένων ανθρώπων που αποτέλεσαν ιδεώδες για μας και επιθυμούμε να συναντήσουμε την αλήθεια τους σε άλλους ή εικόνες ανθρώπων που ήταν στερητικοί για μας και επιδιώκουμε, μέσω ενός άλλου προσώπου που τους μοιάζει, την επανόρθωση.
Advertisment
Στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος αποκτά αξία για μας, γιατί αισθανόμαστε πως το μοίρασμα μεταξύ μας έχει νόημα, επειδή «κρατά» ο ένας τον άλλον στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές και η επιθυμία του ενός για τον άλλον μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τις εντάσεις από τις απογοητεύσεις που αναπόφευκτα δοκιμάζουμε σε μια σχέση που διαρκεί.
Η αγάπη είναι η ικανότητα για μοίρασμα συναισθημάτων, χαρούμενων και λυπημένων, η δεξιότητα για μετάληψη στιγμών, φωτεινών και σκοτεινών, που τις διαχειριζόμαστε μαζί, γιατί αυτό που μας δένει είναι πιο ισχυρό από τις δυσκολίες.
Όταν όμως κυριαρχεί η ανάγκη, θαμπωνόμαστε από ό,τι εκφράζει το πρόσωπο που μας ελκύει και προσφεύγουμε σε αυτό για να το οικειοποιηθούμε.
Σαγηνευόμαστε από την ανάγκη μας, την οποία προβάλουμε στο πρόσωπό του και εξαρτόμαστε από εκείνον για να της δώσουμε σάρκα και οστά.
Παθιαζόμαστε από την ιδέα πως θα αναζητήσουμε έναν εαυτό, που ελπίζουμε στην εκσκαφή του για να ολοκληρωθεί η εικόνα που έχουμε για μας και προσδοκούμε να γίνει ο άλλος μια υπόσχεση για μας, ώστε να τον ανασύρουμε πιο εύκολα. Η ανάγκη να ενώσουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο ενός άλλου, να βρούμε τον χαμένο Παράδεισο της παιδικής μας ηλικίας για να μην έρθουμε σε επαφή με την έλλειψή μας και να την αποδεχτούμε, μας κάνει να θυσιάζουμε την επιθυμία μας και τη σχέση βέβαια. Εξυμνούμε το πρόσωπο για να μας χαρίσει αυτό που μας λείπει.
Η αναζήτηση μιας επιβεβαίωσης λοιπόν μας κάνει να παραβλέπουμε την ουσία, που είναι η ικανότητα και των δυο μας ν’ αγαπάμε, εκφράζοντάς το μέσα από το βαθύτερο ενδιαφέρον μας και όχι μέσα από πομπώδεις εκφράσεις, που δηλώνουν την ανάγκη μας να επιβεβαιωθούμε από την επίδειξη των συναισθημάτων μας.
Η ανάγκη μας να εδραιώσουμε ό,τι παραμένει μετέωρο στον ψυχισμό μας και η έλλειψη εμπιστοσύνης πως αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μέσα από προσωπικές κοπιαστικές και επίμονες διεργασίες, μας κάνει να σκηνοθετούμε ένα έργο όπου πρωταγωνιστούν εικόνες λατρείας, που τις χρειαζόμαστε για να τοποθετήσουμε τη ζωή μας στο βάθρο και να τη λατρέψουμε εκ νέου και βέβαια κάθε φορά που αυτή η προσδοκία δεν εκπληρώνεται, κατεδαφίζουμε το βάθρο που στήσαμε τον ήρωα ή την ηρωίδα μας και μαζί με αυτό και τον ίδιον ή την ίδια.
Όταν μας οδηγεί η ανάγκη, ο έρωτάς μας εξαρτάται από αυτήν, οπότε τα βήματά μας μάς αποπροσανατολίζουν και καταφεύγουμε σε ανθρώπους που και εκείνοι είναι έρμαιοι των αναγκών τους, για να δημιουργήσουμε μια παράταιρη ένωση, που κυρίαρχο στοιχείο της είναι η προσπάθεια για ικανοποίηση των ελλειμματικών μας αναγκών μας, που φυσικά δεν ικανοποιούνται από ένα πρόσωπο, οπότε έρχεται η απογοήτευση, η ματαίωση και το αίσθημα προδοσίας να κλείσουν με δραματικό τρόπο την αυλαία.
Αισθανόμαστε ελεύθεροι:
Όταν συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε αλλά και δεν χρειάζεται να τα ελέγξουμε όλα.
Όταν αντιληφθούμε πως κανείς δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει τον χαμένο μας Παράδεισο και επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αποχωριστεί την ιδέα του.
Όταν πειστούμε ότι είμαστε τέλειοι με τις ατέλειες μας και δεν χρειάζεται να κρίνουμε τον εαυτό μας για αυτές.
Όταν συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε λάθη, όπως και ο άνθρωπος μας, και ότι η πορεία μας δεν εξαρτάται από αυτά, αλλά από τη διάθεση και των δυο μας να επανορθώνει τα δικά του λάθη ο καθένας, όχι για τον άλλον αλλά για να κάνει καλύτερο τον εαυτό του, κάτι που έτσι ή αλλιώς έχει αντίκτυπο και στη σχέση.
Όταν πειστούμε πως δεν είμαστε Θεοί και ότι στα πλαίσια της αγάπης μπορούμε να κάνουμε κάποια βασικά πράγματα και όχι τα πάντα ο ένας για τον άλλον, οπότε δεν προσδοκούμε κι από τον άλλον να γίνει ένας Θεός, που θα μας προσφέρει και εκείνος τα πάντα ή την τελειότητα για να δημιουργήσουμε μια αυτιστική σχέση με τον εαυτό μας.
Κάθε μαζί είναι μια ζύμωση που γίνεται μεταξύ δυο ατελών ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να προσπαθήσουν για τη σχέση με ωριμότητα και ελευθερία, κάνοντας τους απολογισμούς τους, διορθώνοντας τα λάθη τους και προχωρώντας από κοινού σε ένα δρόμο που η μόνη ασφάλεια που έχουν είναι ότι θα είναι μαζί σε αυτόν.
Διαβάστε όλα τα άρθρα από την Αγγελική Μπολουδάκη
- Αγάπη και Αυτονομία - 25 Μαΐου 2016
- Ξεφλουδίζοντας το παρελθόν - 24 Μαΐου 2016
- Ο πλανήτης της αγάπης - 18 Μαΐου 2016
