Τα λέμε…
Τα λέμε… όλοι το έχουμε πει, όλοι θα το ξαναπούμε. Άλλες φορές το εννοούμε, μα τις περισσότερες φορές είναι τυπικό, δυο λέξεις για να καλύψουν την αμηχανία.
Advertisment
Τι να λέμε… ξέρεις πως και αν τα πείτε θα είστε δυο ξένοι πια, που ο χρόνος θα σας έχει μεταμορφώσει σε δυο ανθρώπους που τίποτα δε θα θυμίζει τη σύνδεση που είχατε.
Διαβάστε επίσης από τη Τάμι Γκεκτσιάν
Advertisment
Τα λέμε… η πιο ουδέτερη έκφραση για να φεύγεις και να γεμίζεις τη σιωπή. Από τη στιγμή που ακούγεται αυτή η φράση, ξεκινάει η διαδικασία διαγραφής του σκληρού δίσκου ∙ διαγράφονται στιγμές και άνθρωποι τόσο απλά και μαγικά. Δεν το καταλαβαίνεις, δεν το νιώθεις μα αυτός ο πανούργος χρόνος κάνει τα μαγικά του και σε τραβάει, σε σκορπάει, σου αφήνει μόνο μια τόσο δα μικρή ανάμνηση σε μια γωνιά του μυαλού σου, που και αυτή ακόμη φθείρεται μέρα με τη μέρα.
Αν τύχει και τα πείτε θα λερωθεί και αυτή η ανάμνηση γιατί το τότε σας είναι δεν έχει καμία σχέση με το παρόν. Δυο αληθινά χαμόγελα θα προσποιηθούν τάχα μου πως γελάνε, μα το χαμόγελο θα είναι το τυπικό που προβάλλεις στις φωτογραφίες, τα μάτια θα ψάχνουν τρόπο να κρυφτούν. Θα κοιτάς και θα βλέπεις κάποιον ξένο, κάποιον που δεν αναγνωρίζεις.
«Γεια», «τι κάνεις;» θα ακουστούν και από τους δυο. Άχαρες λέξεις που και την απάντηση δεν την ακούς, γιατί σκέφτεσαι τι θα πεις αμέσως μετά για να μη φανερωθεί το κενό που έχει δημιουργηθεί. Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν οι συνήθειες, οι προτεραιότητες, οι συνθήκες, χανόμαστε και πολλές φορές χάνουμε και τους εαυτούς μας. Δεν το θέλουμε, συμβαίνει. Αφοσιωνόμαστε σε στόχους, όνειρα και φιλοδοξίες και ξεχνάμε τους πίσω, αυτούς που οι ρυθμοί μας είχαν φέρει κοντά και πάλι οι ίδιοι ρυθμοί μας απομακρύνουν. Κάθε βήμα και μια αλλαγή, κάθε αλλαγή και μια εποχή. Περασμένη εποχή λέμε, πάμε μπροστά…
Για αυτό ίσως είναι καλύτερο πριν φύγουμε να λέμε «ευχαριστώ» στον άλλον ∙ ένα «ευχαριστώ» για τις εμπειρίες, τις στιγμές, τα συναισθήματα που μας χάρισε. Ίσως είναι και ό,τι πιο αληθινό μπορούμε να πούμε, ό,τι πιο τιμητικό και για τους δύο.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αναζητώ ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί ή μετέπειτα πληκτρολόγιο και οθόνη, για να αποτυπώσω σκέψεις, όνειρα, ιστορίες…
Όνειρο μου ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα έχουν τα μάτια τους κάτω στην ψυχή και το χαμόγελο κολλημένο πάνω στα χείλη.
Η Τάμι Γκεκτσιάν είναι συγγραφέας των βιβλίων "Λέξεις χωρίς ήχο" Εκδ. Γερμανός, "Κλεψύδρα ζωής" Εκδ. Πηγή και του e-book "Κινούμενη πόλη".
- Μου αρέσουν εκείνοι οι ταξιδευτές που συχνά τους λένε αφελείς, μα εκείνοι χαμογελούν και συνεχίζουν το ταξίδι… - 17 Νοεμβρίου 2021
- Η αύρα μας τα φταίει όλα - 3 Σεπτεμβρίου 2018
- Να τη φυλάς την ευτυχία σου, μόνο για αυτήν να είσαι εγωιστής - 20 Ιουνίου 2018
