Και έρχεται μια μέρα που σε πληγώνουν, που σου ξεσκίζουν τα σωθικά, σε διαλύουν. Εσύ στέκεσαι όρθιος –σωματικά- , αλλά η ψύχη σου έχει ισοπεδωθεί. Προσπαθεί να σηκωθεί και εκεί που πάει να κάνει ένα βήμα, οι εικόνες που έπαιξαν και οι λέξεις που ειπώθηκαν της δίνουν άλλη μια για να την αποτελειώσουν. Και μετά οι σκέψεις. Αχ αυτές οι σκέψεις! Κάποιες στιγμές πιστεύεις πως ο νους σου έχει σταματήσει, έχει αδειάσει . Αλλά όχι. Δεν είναι έτσι. Δεν σταματά, απλά τρέχει με τέτοια ταχύτητα που νομίζεις ότι έχει δημιουργήσει το απόλυτο κενό. Δεν ξέρεις ποια σκέψη να πρωτοπιάσεις και συνήθως πιάνεις τις πιο σκληρές:
«Γιατί με πλήγωσε;»
Advertisment
«Τι δεν έκανα σωστά;»
«Μήπως δεν ήμουν επαρκής;»
«Μήπως δεν έπρεπε να λέω αυτά που σκέφτομαι »
Advertisment
«Μήπως έπρεπε να κάνω πράγματα ακόμη κι αν δεν μπορούσα, έτσι για να αποφύγω να πληγωθώ;»
Και αν αναρωτιέσαι όλα τα παραπάνω, εγώ θα σου κάνω κι άλλες ερωτήσεις, έτσι για να σε κάνω να σκεφτείς ακόμη πιο πολύ: Δεν ήσουν επαρκής σε σχέση με ποιον ή με τι; Αυτοί που σε πλήγωσαν επειδή δεν έκανες αυτό που ήθελαν ή δεν ήσουν αυτό που ήθελαν να είσαι, δε φέρουν μερίδιο ευθύνης; Γιατί έχτιζαν τα όνειρά τους με έναν άνθρωπο που δεν ήταν επαρκής για εκείνους; Τη δική τους ζωή δεν την υποβίβαζαν με αυτόν τον τρόπο; Εσύ τι σχέση έχεις; Ήσουν αυτός/η που ήσουν. Έκανες αυτό που μπορούσες να κάνεις με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς προσποιήσεις, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς φανφάρες. Ποιος είναι ανεπαρκής τελικά; Και σίγουρα έκανες και τα δικά σου λάθη. Και τι με αυτό; Μήπως δεν είσαι άνθρωπος κι εσύ; Γιατί πιστεύεις πως δεν είσαι επαρκής λοιπόν; Επειδή δεν ταίριαζες με την ανικανοποίητη ψυχή τους;
Εσένα πλήγωσαν ή τις ψευδαισθήσεις τους, τις ιστορίες και εικόνες που πίστευαν για μοναδική πραγματικότητα; Πλήγωσαν αυτά που το δικό τους άπληστο μυαλό τους έλεγε. Γιατί καλέ μου άνθρωπε η αγάπη που δίνουμε είναι δώρο, όχι χρωστούμενο, όχι εμπορική συναλλαγή. Καταθέτουμε τον εαυτό μας, ανοίγουμε την ψυχή μας και αφηνόμαστε. Εκείνοι που πετάνε την αγάπη στα σκουπίδια, επειδή τα πράγματα δε γίνονται όπως ακριβώς τα θέλουν , είναι εκείνοι που τελικά πληγώνονται. Παρακάτω μπορεί να μην τους δοθεί τίποτε χωρίς αντάλλαγμα. Να πρέπει να φτύνουν αίμα για να πάρουν. Από σένα πήραν. Πήραν χωρίς απαιτήσεις και χωρίς προσδοκίες. Ποιον πλήγωσαν λοιπόν; Και μη στεναχωριέσαι αγαπημένε μου άνθρωπε, να ξέρεις πως το σκουπίδι του ενός μπορεί να είναι διαμάντι για κάποιον άλλον.
Άσε τους ανθρώπους να σμιλεύουν τη ζωή τους πάνω σε ψέματα. Στο όνομα της δικής τους ανεπάρκειας σμιλεύουν τη ζωή τους με ψευδαισθήσεις για το ποιοι θα έπρεπε να είναι οι άλλοι ή το τι θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι, χωρίς να βλέπουν πρώτα ποιοι είναι εκείνοι ή τι κάνουν εκείνοι. Αυτό μπορεί να το ονομάζουν όνειρο, όμως στην ουσία είναι απλά προσδοκίες που έχουν από τους άλλους, καμία όμως από τον εαυτό τους. Και με γνώμονα αυτό, σου ανοίγουν μια πληγή που σου τσακίζει τη ψυχή , αλλά στην ουσία ξεσκίζουν τη δική τους ψυχή. Εκείνη τη ψυχή που έχει μάθει στις παράλογες απαιτήσεις , όπου το «όχι» δεν έχει χώρο.
Όμως εσύ ίσως χρειάστηκε να συμβιβαστείς με το δικά τους «όχι» ή με τις δικές τους δικαιολογίες. Ήσουν εκεί να πάρεις λίγο από αυτό που είχαν να σου δώσουν και το κράτησες σφιχτά σαν να ήταν ο αέρας που αναπνέεις. Το εκτίμησες, το τίμησες. Ήσουν εντάξει. Μη σε πείσουν για το αντίθετο. Μη σου ρίχνουν την ευθύνη για τη δική τους ανεπάρκεια να γίνουν και να κάνουν πρώτοι εκείνοι, αυτό που περιμένουν από τους άλλους. Αν κάποιος μετράει την αξία σου μόνο με γνώμονα αν ικανοποιείς την άπληστη κα αχόρταγη προσωπικότητά του, τότε να ξέρεις πως εκείνος ποτέ μα ποτέ δε θα βρει γαλήνη και λιμάνι να αράξει.
Εσύ θα βρεις, γιατί είσαι ειλικρινής, είσαι ο εαυτός σου, γιατί ξέρεις ότι δε χρειάζεται να συρρικνωθείς στον κόσμο κανενός για να εκτιμηθείς. Αχόρταγος και άπληστος δεν υπήρξες. Αν η απληστία μετριέται επειδή θέλεις να δώσεις αγάπη με τον τρόπο που εσύ ξέρεις να αγαπάς , τότε ας μας σταυρώσουν όλους που έχουμε τον δικό μας τρόπο και όχι των τρόπο τους. Αγάπησες και αφέθηκες, αυτό να σκέφτεσαι.
Μεταμορφώθηκες από την αγάπη, έγινες αετός, ένιωσες ότι μπορείς να πετάξεις και πέταξες. Και εκεί ψηλά να μείνεις. Μην αφήνεις να σου καψαλίζουν τα φτερά, εκείνοι που βλέπουν την προσφορά σου ως μειονέκτημα επειδή δεν ταιριάζει με την παράλογη εικόνα του ψευτόκοσμού τους και επειδή δεν εκπληρώσες τις ανόητες προσδοκίες τους. Να καψαλίσουν τα δικά τους τα φτερά, διότι στους αετούς δεν καψαλίζουν τα φτερά. Οι αετοί αλλάζουν τα φτερά τους μόνοι τους, με πολύ πόνο και μοναξιά, αλλά τα κάνουν πιο δυνατά από πριν. Σε κάτι άλλα πουλερικά καψαλίζουν τα φτερά. Αυτά να τους πεις!
Photo: Author/Depositphotos
- Τίποτα από όσα βιώνουμε δεν πάει χαμένο - 20 Σεπτεμβρίου 2019
- Σχέσεις: Κάθε πρόκληση ένα μάθημα και δώρο; - 22 Μαΐου 2019
- Για όλα φταίνε οι άλλοι… - 6 Μαρτίου 2019
